Oude Vlaemsche liederen

CXLVIII.
Meilied.

Laet ons,

Laet ons de mey wat loven,
Met love heeft hy bestoven

Die hoven,

Noort ende suut:

Ghelijc die rosen die staen in cruut,

Zo neemt hy uut.

Virtuut

Boven alle maenden die men vint
Zo heeft de Mey, vri uut ghetermint

Alsoet wel scint

Suut ende nort.

O minders ionc, nu naer my hoert,

Ende neemt confort!

Orbort

Den tijt, die es vor hoghen:
Wilt elc u minne toghen,

Ende poghen

Naer uus liefs danc.

Gaet hoort der nachtegalen sanc;

Die vruecht es lanc.

[p. 355]

4

 

Vry vranc

 

So eyst goet gaen in dat foreest:

 

Elc mach versceppen sinen gheest,

 

Ende onbevreest

 

Ende wel bevrijt,

 

So sijn wy inder vroeyden crijt

 

Den meyen tijt.

Jolijt

Dat moet ons langhe dueren,
Wil ons de mey bemueren,

Mijn trueren

Bedeghe al stel,

Men vint meer, dat weet ic wel,

In segghet niet el.

Bevel

Van uwen lieve wilt an trecken,
Wilt uus liefs eere decken;

Scumt tbecken

Die spreken quaet,

Daer zy noeynt an en saghen mesdaet:

Dat es mijn raet.

Verstaet

Wat ic u hebbe ghesonghen!
Wacht u van quaden tonghen,

Ghy ionghe!

Sy houden haer lot,

Ende met goeder minnen den spot:

Dat es mijn slot.

[Uit het handboeksken van verpachting der goederen van sint Jacobs godshuis te Gent, gedurende de jaren 1447-1448, gehouden door broeder Pieter Wicken. De kopy is door den heer Schoutheer, in zyn leven archivarius van Gent, aen W. bezorgd. - Over de meimaend als maend der liefde spreekt de Grave in zyne République des Champs Élysées, III, bl. 95 en volg. - De gekunstelde vorm van dit lied, waermede te vergelyken is N^o CXLV, is opmerkelyk.]