Oude Vlaemsche liederen

CXLVI.
De avondwandeling.

Die vrouwen sijn al selc van seden:
Alse die vespertijt een wile es leden,
Dan gaen si sitten voer haer dore,
Om dat si van lostecheden
Willen hebben haren vreden,
Soeten locht ende soeten gore.
Dan soe lijt haer kinnesse daer vore,
Selc te perde ende selc te voet.
Si biet hem hovescheit, ende hi hare;

[p. 349]

 

Si lichten beide cappruun ende hoet.

 

Dit dunct mi wesen al te goet

 

Datse manlijc anderen bieden ere;

 

Maer dese hovescheit moit te sere.

Een man, die gherne sijn liefken saghe,
In ghenen tiden van alden daghe
En sal hijs bat ghespreken connen,
Dan dat hi daer legghe sijn laghe
Savons, inder vrouwen vlaghe,
Eer die maeltijt es begonnen.
Een opsien heeft hi daer ghewonnen,
Ende daer toe een groeten mede:
Soe en heeft hi niet om niet gheronnen;
Want onbegrepen es die sede.
Ic bidde, minners telker stede,
Dat ghi wel onthout dese lere!
Maer dopstaen moit de vrouwen tsere.

Die savons gaet ter laveien,
Voer die vrouwen hem vermeien,
Als si ter rusten sijn gheseten,
Dan gheet men gheerne dansen reien.
Deus, hoe wel mach hen ghereien
Die daer haer lief te venden weten!
Eer men dat aventmael gheet eten
Soe gheet dat volc op ende neder.
Die vrouwen soudent node vergheten;
Si staen op ende sitten weder.
Die dan in haer benen sijn teder,
Die werden dan buten kere;
Want dopstaen moit hen te sere.

Hoe mocht men beter dinc ghevinden,
Dan dat keren ende dat winden,
Na vespertijt, van straten te straten?
Want, dan gheet dat vroudelec ghesinde
Ter locht waert sitten, tallen inden,
Om dat si coelheit selen vaten;

[p. 350]

 

Ende oec soe en selen sijs niet laten,

 

Comt daer haer kennesse vore ghegaen,

 

Si selen hem daer toe ghesaten

 

Dat si jeghen hem opstaen.

 

Die meneghe soude sijn oghen opslaen

 

Op die vrouwen, vele mere,

 

En moide dopstaen niet soe sere.

Die wandelinghe dunct mi craes,
Ende oec eest een vriendelijc solaes;
Maer mi ghebrecter een dinc an: -
Biedt men hovesheit enen dwaes,
Hi peinst: ‘Die vrouwe groet mi, jaes!’
Die sot verheft hem selven dan,
Ende hi peinst: ‘Ic ben een eerlec man,
Want die vrouwen groeten mi.’
Maer luttel goet soe weet hi dan
Dat men met hem sot daer bi.
Maer vele te noder wandelen si,
Sijn si vrouwen ofte heren,
Om dat die hovesheit moit te sere.

[Op een los blaedje afgeschreven, zonder vermelding der bron.]