Oude Vlaemsche liederen

[p. 346]

CXLV.
Minnesmarten.

Herte ende sin, ende mijn vermoghen
Settic, lief, in uwer ghenaden;
In mach¹ nemmermeer verhoghen,
En moet sijn bi uwen rade.

Werde lief, ic blive u ghestade;
Tot uwen dienste willic mi poghen,
In allen saken, vroech ende spade,
Die u teren comen moghen.

Och, lieflijc lief, ic hebbe verloren
Al mijn herte, ende u ghegheven.
Sint ic u ierst hadde vercoren
Heeft mi mijn herte te male begheven.

Ende heeft u soe in mi verheven,
Dat ic en weet wat mi gheboren
Sal te doene, moetic dus leven,
En si² dat ghijt mi wilt verstoren.

Wel pijnlec eest dus eyghen sijn:
Daer omme soe benic sere onghestelt;
Doch hopic, edel maghet fijn,
Dat ghi mijns ontfermen selt.

Dat ic doer u dus ben gequelt,
Soe dat verswijnt die herte mijn,
Ende dit soe wort voer niet ghetelt,
Loendijt mi, na der hulden dijn.

1 In mach, ik en mag

2 En si, ten zy.

[p. 347]

7

 

O edel figuere, hovesche joeght,

 

Ic bidde u dat ghi mi versiet

 

Op hovescheit, ende doer uwe doeght:

 

Niet dat icx verdient hebbe iet.

Want wat ic mach doen es al niet,
Jeghen dat ghi mi gheven moght
Te lone, lief, als ghijt ghebiet.
In u soe steet salic sijn verhoght.

Mijn herte die sal haer te male verteren
In doghene, ende in aerbeit,
Dies ic niet en can verwerven
Alsoet mi nu ghescepen steit.

Want si mi doet noch boesheit,
Die mi mach hulpen ende deren,
Soe verkeert mijn heil in leit;
Dies ic mi emmer moet verweren.

Ic hebbe begonnen, in weet wat,
Want ic en hebbe[r] gevoelen in.
Sent ic u ierst om die minne bat,
En ghecregic noit daer toe ghewin.

Dat verdroeft soe minen sin
Dat ic al ben van vrouden mat.
Ach leider, dits al mijn beghin!
Aldus gheet der aventueren rat.

Nochtan en willic twifelen niet
Sine sal mijns hebben ghenade,
Als si mijn daghen selve ane siet;
Want ic soe blive haer ghestade.

En si dat kere bi valschen rade
Der niders, die noit doght beriet,
Si en sal niet lonen goet met quade;
Want alle aercheit van haer vliet.

[p. 348]

15

 

Nemmermeer en magicse haten,

 

Wat mi van hare mach ghescien;

 

Nochtan heef si mi soe belaten

 

Dat mi alle vrouden vlien.

Maer dat doet haer groet ontsien
Dat eneghe vroeghers mochten vaten,
Die altoes om clappen spien:
Die duvel moetse noch verwaten!

Och, here God, woudi vermincken
Clappers tonghen, ende wroeghers met,
Die op alle doeghden stincken!
Ic ware sciere van hare ontset.

Si es soe hovesch ende soe beset,
Si soude mi onst van herten scincken,
Ende trecken mi van onder dnet
Daer ic onder moet versincken.

[Insgelyks door Willems op een los blaedje afgeschreven, zonder vermelding der bron.]