|
| |
| |
| |
CXXIX.
Pierlala.
1
Komt hier al by en hoort een klucht,
Een drollig ventjen vol genucht,
Wat in zijn leven is geschied,
Dat zult gy hooren in dit lied;
't Is al van Pierlala, sa, sa,
2
Hoe zeer werd Pierlala bemind
Zy zeyden hem: ‘hoort toe, lief kind,
Gy wordt haest meester van ons goed;
Daerom ziet toe wat dat gy doet!’
- ‘C'est bon, zey Pierlala, sa sa.
| |
| |
3
‘Papaken, maekt u maer van kant,
Ik zal my dragen zeer galant,
'k Wil met den bek in 't natte zijn,
Verheugen my in bier en wijn.
Allons!’ zey Pierlala, sa sa.
4
Als Pierlala nu was alleen,
Hy dacht ik heb genoeg voor tween,
'k Kan met een vrouw bestaen;
En ziende een meysken naer den zwier,
Zey: ‘Wilde trouwen, loddelijk dier?
Zegt ja,’ zey Pierlala, sa sa.
5
‘Ik hebbe geld en goed genoeg
Waerop dat aerdig meysken loeg,
'k Wil dat gy blijk van liefde doet,
'k Wil hebben uw oprecht gemoed.’
- ‘Mon coeur,’ zey Pierlala, sa sa.
6
Hy trouwde met een zotten kop,
En heeft zijn geld verteerd,
En toen zijn schijven waren op,
Sprak hy: ‘Ik heb geleerd
Hoe dat van trouwen komt profijt:
Ziet daer, ik ben mijn schijven kwijt:
't Is op,’ zey Pierlala, sa sa.
7
Als hy zijn geld nu had verbruyd,
Toen wist hy geenen raed;
Waer hy om troost ging elk was uyt:
Door nood werd hy soldaet.
En als hy exerceerde dan,
En aenley op den halven man:
‘Dat's raek,’ zey Pierlala, sa sa.
| |
| |
8
Ziet, Pierlala stond eens op wacht,
Hy zag in 't duyster van den nacht
Hy riep al bevend: ‘Qui va là?’
Maer 't spook en vraegde daer niet na.
‘Mon Dieu,’ zey Pierlala, sa sa.
9
Hy klom van angst op eenen boom,
Maer viel weêr op den grond,
En liep van daer in zijnen schroom,
Zoo veel hy loopen kond',
Zag een weerdinneken in haer deur,
Met eenen witten voorschoot veur:
‘Hierin!’ zey Pierlala, sa sa.
10
‘Sa tapt al gaeuw een kanne bier
Daer greep my zoo een leelijk dier,
'k Bezwijk van angst en pyn.’
't Weerdinneken zette hem by 't vier,
En kookte een zuypen met plezier:
‘C'est bon,’ zey Pierlala, sa, sa.
11
Want Pierlala had nu weêr geld,
Zyn moeyken die was dood,
Hy dacht kon ik nu zijn hersteld
Ware ik uyt de soldatery!
Wat middel om te worden vry?
‘Voyons!’ zey Pierlala, sa sa.
12
Toen hy het zuypen g'eten had,
Sprak hy: ‘Wat ben ik krank!
'k Heb aen mijn hart 'k en weet niet wat,
'k En leef geen ure lang!’
Hy maekte dan zijn Testament,
Aen vriend en magen hem bekend.
‘Ik sterf!’ zey Pierlala, sa sa.
| |
| |
13
En Pierlala lag in de kist
Al met zijn billekens bloot,
Want niemand anders dacht of wist
Hy werd begraven met de trom;
De klokken luydden bom, bom, bom.
‘'t Gaet fraey!’ zey Pierlala, sa sa.
14
Veel volk er naer de kerke kwam;
Men riep: ‘'t is Pierlala!’
Zijn lijk men van de bare nam,
De vrienden zeyden toen: ‘kom, kom!
De dooden keeren niet weêrom.’
‘Ik wel!’ zey Pierlala, sa sa.
15
Als hy nu was in 't graf, den tijd
En hoorde dat men ging verblijd,
En dat men sloot de deur,
Hy schopte 't deksel van de kist,
En kroop er uyt, dat 't niemand wist.
‘'k Herleef,’ zey Pierlala, sa sa.
16
En Pierlala ging recht naer huys,
En vond zijn naesten bloed,
Zijn vrienden die met groot gedruys
Daer twisten om zijn goed.
Elk die hem zag die stond verbaesd,
Hy greep den besem met der haest.
‘Hier uyt!’ zey Pierlala, sa sa.
17
Als Pierlala nu was hersteld,
Verzoende hy met zijn vrouw,
Hy kwistte voorts niet meer zijn geld,
Maer leefde stil en trouw.
En als men somtijds by hem kwam
En sprak: ‘Zijt toch op ons niet gram.’
‘'t Is uyt!’ zey pierlala, sa sa.
| |
| |
Dit lied, in Vlaemsch Belgie thans nog vry algemeen bekend, is opgekomen sedert de invallen der Franschen onder Lodewyk den XIV. De tekst van hetzelve neemt by elke nieuwe en gewigtige gebeurtenis een nieuwe vorm aen; doch telkens staet Pierlala uit zyn graf op en spreekt zyn vonnis uit over de plaets hebbende omstandigheden. Hy vertoont zich dan als een Waelsche Epimenides, die den Vlaming komt bezoeken om hem tegen dreigend gevaer te waerschuwen. Zyn refrein bestaet veelal uit een paer fransche woorden. - Dit lied staet vermeld by S. Rusting, bl. 344. |
|
Auteursrechtvrij