Oude Vlaemsche liederen

CXIV.
De kreupele bedelaer.

De kreuple zou uit vreugde ryen
Al met zijn ezelinne;
Den ezel blind, de kreuple mank
Konden den weg niet vinden. Sa.

Maer als hy onder wege kwam,
Dan vonden zy een water,
Den ezel blind, de kreuple mank
Vielen samen daer inne. Sa.

De kreuple nam zyn krukken aen,
En kwam welhaest ten hoogen:
‘Nu zie ik nog een weerdinnen-huis,
Daer zal ik my gaen droogen.’ Sa.

[p. 273]

4

 

Als hy aen het weerdinnen-huis kwam

 

Hy klopte op de deure:

 

‘Weerdinne locht, van zinnen zoet,

 

Staet op en laet my inne.’ Sa.

- ‘'k En sta niet op, noch 'k laet u niet in,
De lakens zyn hier te diere.’
- ‘Weerdinne locht, van zinnen zoet,
'k Zal slapen by den viere.’ Sa.

Maer 's nachts, 't was omtrent middernacht,
De kreuple begon te weenen:
‘Weerdinne locht, van zinnen zoet,
Ik slaep zoo noô alleene.’ Sa.

- ‘Dat gy zoo noô alleene slaept,
Dat geeft my gansch geen wonder,
En trek dan uit uw kous en schoen,
En kruip dan by my onder.’ Sa.

En hy trok uit zyn kous en schoen,
Hy kroop by het weerdinneken onder;
Maer wat zy deden en zeg ik niet:
Dat geeft my gansch geen wonder. Sa.

En 's morgens vroeg, de dag kwam aen,
De weerd kwam thuis gegangen;
De kreuple sprong ten venster uit,
Zyn krukken liet hy hangen. Sa.

Maer als hy in de velde kwam,
Begon hy hoog te zingen:
‘En als de weerd niet thuis en is,
Dan slaep ik by de weerdinne.’ Sa.

[Vóor weinige jaren uit den mond van eenen boer te O.L.V. Waver, by Mechelen, opgevangen. De heer Verspreeuwen, van Antwerpen, die dit lied ontdekt had, zou in het opvolgend voorjaer de muziek door een' zyner vrienden doen noteeren; doch het borstwater had den ouden minnestreel weggesleept.

Hetzelfde lied bestaet in 't hoogduitsch, doch in vele opzichten gewyzigd, onder den naem van Der Betler, by Von Erlach, Die Volslieder der Deutschen, II, bl. 158.]