Oude Vlaemsche liederen

[p. 274]

CXV.
Van den visscher die zich verwarmt.

Het voer een visscher visschen
So verre aen ghenen Rijn,
Hi en vant daer niet te visschen
Dan een huebsch maechdelijn.

‘Och visscher, seide si, visscher,
Waert toe dracht ghi uwen moet?’
- ‘Al totter huebscher deerne,
Dat dunct mi wesen goet.’

Och visscher, seide si, visscher,
Wat visch hebt ghi ghevaên,
So verre aen gheen groen heide
Daer is goet visschen gaen.’

- ‘Aen gheender groene heide
Daer leit die coude snee,
Daer vriesen mi handen ende voeten,
Mijn hooft doet mi so wee.’

- ‘Vriesen u handen ende voeten,
Doet u u hooft so wee,
So gaet al inder stoven¹,
Daer en vrieset u nimmermeer.’

Mer doen die lose visscher
Al in der stoven quam,
Doen bestont hi haer te vraghen
Na haren getrouden man.

1 Stove, verwarmkamer, hoogduitsch Stube, het zelfde woord als het fransch étuve. Zie Bilderdijk's Geslachtlyst op stoof.

[p. 275]

7

 

‘Wat hebt ghi mi te vraghen

 

Na minen getrouden man?

 

Mijn man is al in der kerken,

 

Hi bidt Gods heilighen an.’

- ‘Is u man in der kerken,
Of in den coelen wijn,
So laet ons eten en drincken,
Ende laet ons vrolijc sijn!’

Mer doen si saten ende aten,
Doen quam haer eighen man,
Doen docht die lose visscher:
Hoe come ic nu van dan?

Dat vrouken was behendich,
Si goot haer vischsop uut,
Doen spranc die lose visscher
Ter hoochster vensteren uut.

[Opgenomen in Uhland's Deutsche Volkslieder, I, bl. 732.

Het eerste couplet herinnert aen den aenhef van de Teleurstelling, hier voren bl. 160.]