Oude Vlaemsche liederen

[p. 244]

CIV.
De nieuwe most.

Ik drink den nieuwen most,
'k En vraeg niet wat hy kost;
't Is my al eens als ik hem drinken mag,
En ik mijn liefste heb op mijn gelag.
Vraegt niet wat zy my doet,
Haer vriendlyk wezen is my al zoo zoet!
Ik ben verrukt zoo dikwijls ik aenschouwe
Haer vriendelyk gelaet,
Dat my zoo wel aenstaet.

Haer oogskens van kristael
Die hebben menigmael
Mijn ziel gekwetst, myn jeugdig hert doorwond,
En my gekost zoo menig honderd pond;
Haer borstjes leliewit
Deden my dikwijls zeggen: liefste zit,
Doe my die eer; mijn zoeten engel,
Zit neder hier by my,
En laet ons wezen bly.

[p. 245]

3

 

De weerd brengt ons zeer ras

 

Een versch gespoeld gelas,

 

En daerby eenen pot met rijnschen wijn,

 

Daer toe moet ook een schotel suiker zijn.

 

Breng ons een kaertespel:

 

Want ik moet spelen met mijn Isabel,

 

Welaen! nu eerstens fraei gedronken,

 

En dan met lust gespeeld,

 

Eer ons de tyd verveelt.

Maer vriend, zie deze fluit
Moet gy eens drinken uit,
Ter eere van mijn zoete herderin,
Die ik meer dan mijn eigen ziel bemin.
Avous, want ik begin:
Zie kameraed, daer en is niets meer in.
Houd vast de fluit, ik zalze vullen,
Tsa! zet die aen uw mond,
En doe bescheed terstond.

Als ik het spel begin,
Zoo komt de moeder in.
Zy zegt met een zoo fellen grammen moed,
Mijn dochter, vlug! vertrek op staende voet.
Och moeder, niet zoo wreed
Want aen uw dochter is geschied geen leed,
Neem dit gelas, wil nederzitten,
Tsa! lustig, eens geboefd!
Waerom zoo lang getoefd?

De wijn klimt in den kop,
Men weet van geen staen op.
Hier's nog een pot, breng my nog een citroen,
Sauciesen, peeren, en nog een lamoen,
Met nog wat suikerwerk;
Want deze wijn is 't moederken te sterk.
Het zoete schaep kan hem niet drinken,
Den koelen harden wijn,
Hy moest gesuikerd zijn.

[p. 246]

7

 

Toen heeft zy my geboôn,

 

Als toekomenden zoon;

 

Maer ziet eilaes! 'k en had het nooit gepeinsd

 

Dat 't vrouwenhert zoo valsch is en geveinsd.

 

Het scheen ik was bemind

 

Van 't moederken zoo wel als van het kind,

 

En dat mijn lief, geneigd tot paren,

 

Den lust had in mijn zin

 

Uit pure wedermin.

O valsch venynig hert,
Oorzake van mijn smert,
Hoe snood hebt gy mijn droeven val beraên,
Dat ik om u heb al mijn goed verdaen!
Uw liefde was maer schyn:
Alleen mijn hert verging van minnepijn.
En toch, 't en kan niet anders wezen;
Want zoo als de oude zong,
Zoo piept toch ook haer jongk.

[Dit lied, in de verzameling van Van Pamel, te Gent, onder N^r 37, voorkomende, wordt nog algemeen gezongen. Willems noteerde zelf de melodie.]