Oude Vlaemsche liederen

[p. 240]

CI.
De berooide minnaer.

Ik vrijdde een vrouken alsoo fijn,
En droeg haer goede minne,
Die al verteerde tgoeyken mijn;
Want sy was loos van zinne.
Sy zey: ‘komt naer,
Schoon lief eerbaer,
Wy willen vreught ontsluiten!’
Ic ghinc tot haer,
Om 't aenschijn claer,
Maer 't meysken sloot my buiten.

Al is mijn mantel zeer gescheurt,
Schoon lief, 'k en kans beweeren;
Al gaen ik begaet, ghelapt, ghescheurt,
Gy hielpet al verteeren.
Al was ic noyt
Aldus beroyt,

[p. 241]

 

Al drage ic ydel borsen,

 

Al ist vertoyt,

 

Verteert, verpoyt,

 

'k En ben noch niet vervorsen.

Schoon liefken, hebbict al verdaen,
Peinst op voorleden tijden:
By u hebbic de scade ontfaen,
Laet my toch noch verblijden.’
- ‘Zeg my 't bediet
Hoe ist gheschiet?
Ic hield u vol van trouwen’
- ‘Al bleef my niet,
Alsoo gy ziet,
Ic heb toch iet behouwen!’

[Van omtrent 1520. Te vinden in Casteleyn's Diverse Liedekens, IX.]