C.
Berooid, maer lief.
1
Het quamen drie ruters ghelopen
So verre in Duutsche lant,
Met netten ende met knopen,
Het waren die beste die men vant.
2
Si quamen voor eender waerdinne huus,
Al daer men tapte den wijn:
‘Waerdinne! wi dronken so geirne;
Wy en hebben gheen gheldekijn.’
3
- ‘Waer op soude ic u borghen?
Ghi coemt uut vremden lant,
U clederkens die sijn dinne,
Ghi en hebbet ghelt noch pand.’
4
Doen sprac dat joncwijf van den huus:
‘Nu tappet den ruters den wijn!
Daer sal ic u borghe voor sijn.’
5
Doen sprac die vrouwe van den huus:
‘En spreket niet so bout!
Si souden u helpen verteren
U silver ende ooc u gout.’
6
Doen sprac dat joncwijf van den huus:
‘Ic woude die joncste ruter ware mijn,
Ende icker mede soude gaen wandelen
Tot Straesborch al op den Rijn.’
7
Die jonckste ruter tooch uut sijn net,
Ende worpt inder maghet schoot.
Daer stont die edel ruter
In een wambeis van goude root.
[Jan Roelans' Liedt-boeck, Antw., 1554.]
Auteursrechtvrij