5
- ‘Dats uwe verbinder wil ik niet zijn,
Ik draeg er verborgen een kintje soo klijn.’
6
- ‘Draegt gy verborgen een kintje soo klijn?
Daer sal ik, schoon liefje, de vader van sijn.’
7
- ‘Zult gy der de vader van mijn kint sijn?
Dan sal ik verbinden uw wonden sertijn.’
8
Het meysje trok uyt haer sneuteldoek wit,
Ontbond 'er haer liefje soo blyelijk mit.
9
De sneuteldoek was er van bloede soo rood,
Al in het verbinden soo bleef hy dood.
10
‘Nou is er de vader van mijn kind dood;
Begraeft hem al onder roo roosekens rood.
11
Begraeft hem al onder de Egelentier
Dat grafje sal dragen roo roosekens fier.’
[De Hollandsche Bazuyn ofte Nederlandsche Faam. Gedrukt voor de liefhebbers, 1719, in-8o, bl. 29, uit de reeds gemelde verzameling van den heer J.J. Nieuwenhuijsen, te Amsterdam.
De Eglentier is de wilde-, hage- of hondsroos, ook slaeproos geheeten. Op deszelfs stam groeit weleens een gehaird gewas, dat den naem draegt van slaepappelen, en eene groote rol speelde in de godenleer onzer heidensche voorouders. De roos heeft den naem van slaepverwekkend te zyn, en als symbolum zal de Eglentier, die by ons inheemsch is, op de graven gesteld zyn geweest. Men vergelyke Altdeutsche Wälder, van de gebroeders Grimm, I, bl. 135. Verscheidene liederen melden van gele of goudgele roosjes; deze groeijen niet op de kerkhoven, maer in 't groene veld, waer vreugde te plukken is, gelyk hier voren uit Nrs XC en XCV blykt. In Thirsis Minnewit, II, bl. 8, begint eene samenspraek, tusschen Jan Dirks en Tryntje, aldus:
‘Tryntje wilje mee geen?’
- ‘Al weer de geelewe roosjes steen,
Tryntje, Aryens dogterje;
Alweer de geelewe roosjes steen,
Myn alderliefste keind.’]
Auteursrechtvrij