Oude Vlaemsche liederen

[p. 231]

XCIV.
Die eens mijn allerliefste was.

‘Die voghelkens in der muiten
Sy singhen haren tijt.
Waer sal icks my onthouden?
Ick ben mijns liefskens quijt.
Waer sal icks my onthouden,
Ende ick haer so gaerne aensie?
Al spreec ick u, liefken, so selden,
Ick schene u mijn hertken is fier.

‘Ick ghinck noch ghister avont
So heimelick eenen ganc,
Al voor mijns liefkens dore:
Sy wist my cleinen danc.
‘Staet op mijn alderliefste,
Staet op ende laet my in,
Ick swere u op al mijn trouwe,
Ick en had nooit liever dan dij!

[p. 232]

3

 

‘Schoon lief, laet u ghedenken,

 

Dat ik eens die liefste was

 

Ende lach in uwen armen;

 

Nu ben ick gheworden een onwaert gast.

 

Al hebdy my nu begheven,

 

Noch drage ick eenen hupschen moet.

 

Die liefde bloeyt winter ende somer,

 

Dat de coele mei niet en doet.’

Hy tooch van sijnen handen
Van goude een vingherlijn:
‘Hout daer, mijn alderliefste,
Daer is die trouwe van mijn.
Maer oft iemant vraghet
Wie u dat vingherlinc gaf,
Antwoort met hupsche woorden:
Die eens die alderliefste was!’

[De woorden in Jan Roulan's Liedekens-boeck, Antw., 1544. De melodie in de Souterliedekens, ps. XLIV, gemoderniseerd door Hoffmann Von Fallersleben, in zyne Horoe Belgicoe, p. II. Voor eene andere melodie (ps. XI), staen de eerste woorden van het tweede couplet opgegeven, het geen volgens Hoffmann het bestaen van twee onderscheidene liederen nog niet wettigt. Men vergelyke ondertusschen dit tweede couplet met het derde van het hiervoren geplaetste lied de Afzegging, op bl. 193.