Oude Vlaemsche liederen
(1848)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 226]
| |
2
Na die soldaet acht jaer min drie dagen
Had 's konings wapens gedragen,
En staende in hertsvreugd op schildwacht,
Dacht hy: ‘O zoo gelukkige tijden!
Nu mag ik met Adelaïde
Gaen leven in volle rust en vree,
Binn' drie dagen heb ik mijn congé.
3
Maer ach! de druk scheurde zijn gedachten,
Zijn lief kwam by hem in klagten,
Hem toonend eenen brief van haer broêr,
Den hoofd-kapitein der dragonders.
‘O Nelson,’ zeide zy, ‘o wonders!
Zijn hooggemoed ons liefde en trouw versmaedt
Omdat gy zyt een arm soldaet.’
4
Nelson ziende haer van druk als bezweken,
Zeid: ‘Ik zal uw broeder spreken.
Heeft de hoogmoed hem zoo verleid,
Dat hy een braef soldaet durft lastren?
Ik zal mijn goedheid verbastren,
'k Wil dat hy nog van dage kenn'
Wat voor een arm soldaet ik ben.
5
Zy deed niet dan zuchten, weenen, kermen
In Nelsons mededoogende armen,
Tot dat haer oude vader kwam,
Die man zeide: ‘Kind, staek uw rouwen,
Mijn woord is dat gy zult trouwen,
Weet dat uw vader als man gebiedt,
Uw broeders verbod en geldt hier niet.
6
Zoo werd zy getroost door haren vader
By Nelson, haren hertsader.
Maer komende vreedzaem naer huis,
Daer hoort zy een vreeslyk gekarm
't Geschreeuw van alarm! alarm!
De brandklok riep hulp door stad en land,
Hun woon- en pakhuis 't stond al in brand.
| |
[pagina 227]
| |
7
Elk kreet: de grijze man wrong zyn handen,
Riep: laet het goed al verbranden,
Haelt eerst mijn jongste zoontjen uit 't vuer,
't Ligt hulploos nog in zijne kamer.
Zy, hoorend al dit gejammer,
Liep tot haer lief al schreeuwend: ‘Ai my!
Ach Nelson, Nelson, kom, sta my by.
8
Haest u, smijt het geweer uit uw handen,
Of mijn broêrken moet verbranden,
Mijn vaders huis staet al in vuer.
Hy zeide: ‘Lief, gy doet my beven,
Gy vraegt mijn schoone jong leven;
Want wierd ik van mijnen post betrapt,
Ik wierd voor deserteur gesnapt!’
9
‘Ach vlieg, zeide zy, zonder bedenken,
Loop mijn broêrken 't leven schenken
Of doorschiet mijn droevig hert.
Vlieg, laet mijn vader niet verlegen.’
Dus liet zich Nelson bewegen,
Hy smeet sabel en geweer aen kant,
Liep voort, en sprong vierkant in den brand.
10
Hy is door rook en vlammen gesprongen,
Heeft den achtjarigen jongen
Uit het midden des vuers gebragt,
Tot by zijn schoone Adelaïde.
Hy zeî ‘Lief, wil u verblijden,
Hier is uw broêr gered van den dood:
Ik vlieg terug, 't doet nood, 't doet nood.’
11
Hy liep, en bleef de vlammen blusschen.
Zijn overste kwam ondertusschen,
Vond den schildwacht van zijnen post,
Zag eene maegd en kind in klachte
In plaets van den schildwachte:
Hy zeî: ‘die deserteur, die verraêr
Moet sterven of hy mijn broeder waer'.
| |
[pagina 228]
| |
12
Zy viel met haer broêrken voor zijn voeten.
Dus smeekend: ‘heer wil ons boeten,
Die soldaet en is geen deserteur,
Noch schelm, noch dief van zijn koning;
Hy bluscht ons heer vaders woning,
'k Beweegde hem door mijn getraen:
Binn' drie dagen is zijn tijd voldaen.’
13
- ‘Of drie dagen zeid hy, of drie uren,
Hy moet de doodstraf bezuren.’
Zoo ging hy met roer en sabel heen.
Daerna is Nelson weêrgekomen,
Van liefde en vreugd ingenomen,
Hy zeî: ‘mijn lief 't is al gebluscht,
Nu gaen wy leven in volle rust.’
14
‘Ach zwijg, sprak zy, van rust te vinden.
De beulen gaen ons verslinden,
Gy wordt voor deserteur vervolgd,
De druk zal ons 't hert nog versnijden;
Maer ik sterf aen uwe zijde,
Zoo gy om liefde en goede daên
De bittre dood hebt uit te staen.’
15
‘Ach moet ik, zeide hy, voor weldoen sterven,
Ach lief, waer heên ga ik zwerven?
Vaer, wereld, wel, vaerwel vriendin!
Ik zie de soldaten reeds komen.’
Hy is door stads gracht gezwommen;
Maer als hy buiten de wallen kwam,
De wacht hem voor deserteur vast nam.
16
Velhaest klonk die mare heur in d'ooren
Zy voelde 't hert zich doorbooren
Bestormd van hertzeer, rouw en druk,
Haer vader, ook vol medelyden,
Zeî: ‘ik zal den brave bevryden;
Gy zult hem trouwen, het kost' wat kost:
Hy heeft mijn kind van den dood verlost.’
| |
[pagina 229]
| |
17
Maer alle hoop was welhaest benomen:
De kapitein, met verlof gekomen,
Sprak zelf dat Nelson sterven moest.
‘Ga barbaer, zeî zy, uit myn oogen
'k Wil u niet langer gedoogen,
Gy bastaerd van uw vaders bloed,
Van wolf, van beer of tijgers opgevoed.’
18
‘Ach, sprak de vader, mijn zoon spreek ten goeden
Tracht toch Nelson te behoeden.’
Hy zeide: ‘Vader, gy weet niet.
Waerom ik hun liefde beproeve,’
Maer Adelaïde riep: ‘Ga baerbaer,
Ga monster, gy zijt Nelsons moordenaer..’
19
Korts daerna kwamen de soldaten
Met Nelson door de stads straten:
Zy wrong zich seffens door het volk.
O liefde, waer gaet g'haer bewegen,
Zy snapte den majoors degen
Al schreeuwend: ‘Hoogoverheid dood my,
Brand my het hert af, laet Nelson vry.’
20
Eilaes! Nelson bleef in d'ijzeren banden,
Hy kuste nog haer teêre handen.
‘Vaerwel lief tot in der eeuwigheid’
Riep hy nog met zuchten en kermen,
Men trok hem straks uit haer armen,
Naer het straf- of executie veld.
De beproefde liefde lijdt geweld.
21
Daer werd Nelson de oogen verbonden.
Maer als zy schietveerdig stonden,
De kapitein der dragonders kwam
Met het bloote zwaerd in zijn handen,
Roepend: ‘Halt, halt, wilt niet losbranden;
Soldaten staet... genade voor Nelson,
De koning geeft hem vol pardon.
| |
[pagina 230]
| |
22
Straks hoort Adelaïde de musketten
Als donders door het oor kletten.
‘Nu, zeide zy, is Nelson dood.’
Nam een mes om zich te doorsteken,
En haer minnaers dood te wreken;
Maer eer zy 't mes op 't hert had gezet,
Werd zy door den kapitein belet.
23
Terwijl zy was in die volle tochten,
De soldaten Nelson brochten,
Nog al verzwakt van ramp en druk;
Zy twijfelde aen haer eigen oogen,
Is in zijn armen gevlogen,
En riep: ‘O myn getrouwe Nelson;
Gy hebt dan waerlijk uw pardon!’
24
‘Waer ben ik, zeide hy, ô wondre tijden,
Zijt gy het mijn Adelaïde?’
‘Ja, zeide zy, mijn lieve vriend.’
‘Ja, zy is het, zeide haer vader,
Leef lang, myn tweede hertader,
Met haer die staet in uw hert gegroefd,
Uw liefde is lang en te sterk beproefd.
25
Hy zag hun eerst lang aen zonder spreken,
Mits hy nog half was bezweken
Van den vorigen tegenspoed;
Maer als zijn doling was verschoven,
Zijn vreugd ging al vreugde te boven:
Hy dankte den kapitein, naest God,
Voor zijn bedroefd maer blijeindend lot.
[Met dit lied schynt het volk byzonder te zyn ingenomen; althans is er geen uit de verzameling van Van Paemel, dat zoo algemeen gekend en gezongen wordt. Het is aldaer opgegeven als gezongen wordende op de stemme van den Dragonder te peirde.] |
|
