Oude Vlaemsche liederen

[p. 221]

XCI.
HET WEESMEISJEN.

Aen d'oever van een snellen vliet
Een jeugdig meisken zat;
Zy weende en schreide van verdriet,
In 't gras van tranen nat.

Zy wierp de bloemkens die zy zag
Gestadig in den stroom;
Zy riep: ‘Ach, lieve vader, ach!
Ach, lieve broeder, koom!’

Een rijk man, wandlend langs den vliet
Bespeurt haer bittre smart.
Daer hy het meisken weenend ziet
Breekt zijn medoogend hart.

Hy sprak tot haer: ‘Wel lieve meid,
Spreek op, en wees niet schuw,
Zeg my waerom gy kermt en schreit,
Kant 't zijn zoo help ik u.’

Zy zuchtte en zag hem troostloos aen,
En sprak: ‘Ach brave man,
Een arme wees ziet gy hier staen,
Die God slechts helpen kan.

[p. 222]

6

 

Ziet gy dat groene bergsken niet?

 

Daer is mijn moeders graf;

 

Ziet gy den oever van dees vliet?

 

Daer viel mijn vader af.

De felle stroom verwon hem dra,
Hy worstelde, en hy zonk;
Mijn broeder sprong hem achterna:
Eilaes, ook hy verdronk.

Nu vlucht ik 't weezenhutjen uit,
Waer niet dan jammer is.’
Zoo sprak zy hare klachten uit
In 't hart vol droefenis.

Hy zeide: ‘Klaeg niet, liefste kind,
Uw hart verdient geen pijn.
Ik wil uw broeder en uw vrind
En ook uw vader zijn.’

Hy nam ze minzaem by de hand
En noemde haer zijn bruid,
En deed haer, aen den waterkant
Haer weezenkleêren uit.

Zy heeft nu spijs en lekkren drank,
Al waer haer hart naer tracht.
Haer rijke man verdient wel dank
Dat hy zoo edel dacht!

[Uit een los bladje, dat nog veel op de markten verkocht wordt. De wyze heeft veel van Mevrouw Catalani's lievelingstukje Nel cor più non mi sento, uit de Molinaria, zegt Willems.

Er bestaen verscheidene varianten van dit lied, waeronder eenige duidelyk de kopy verraden naer een hoogduitsch origineel. Hetzelve is inderdaed ook in Duitschland bekend.]