Oude Vlaemsche liederen

LXXXIX.
Klagt van eenen veroordeelde.

Wilder dan wilt wie sal my temmen
Placht ick te roepen vroech en laet
Ick mach wel singen met droevige stemmen
Dat my fortuna tegen gaet.

My docht ik soude wel hebben gevlogen
Als eenen vogel in de locht;
Nu heb ick vrouw Venus borsten gesogen:
De liefde heeft my in lyden gebrocht.

[p. 217]

3

 

Haer amoureusheyt, haer vrindelyck wesen,

 

Haer lippekens root als een corael,

 

Haer tandekens sijn uyt gelesen,

 

Haer stemmeken als eenen nachtegael.

Daer op heeft sy twee blosende kaken,
Haer hairken schoonder dan een goudt,
Twee schoon bruyn oogkens die vierich blaken:
Sy hert verheucht hem diese aenschoudt.

Haer handekens witter dan abast,
Haer nagelkens sijn seer fraey gesnoyt,
Myn hart verheucht als ickse tast,
Soo isser de liefde allenskens gegroyt.

Sy is er seer fraey en net van leden,
Haer halsken witter dan een swaen,
Haer borstkens ront ende wel besneden,
Als een godinne siet men se gaen.

Alle haer vrindelycke treken,
En haer amoureus gelaet,
Hebben mijn ionck herteken soo ontsteken
Dat ick nu ben heel desolaet.

By alle haer goede gratie
Soo heeft zy noch een dobbel hert;
Want ick lyde tot deser spatie
Om harent wille droefheyt en smert.

Schoon lief wilt doch eens overpeysen
Dat ick heb uwen mond gecust:
En dickwils tot diversche reysen
Heb(d)y mijnen brant geblust.

Maer hoe cont gy my nu doen vangen,
Waer heb ick dat aen u verdient?
Gy woudt wel dat ick waer gehangen:
Ick placht te wesen uwen vrient.

[p. 218]

11

 

Schoon lief, is dit mijn recompense?

 

Gy hebt my doen ter vierschaer gaen

 

Vier of vijf werf, om mijn sentense,

 

Daer ick vijf uren heb lang gestaen.

Schoon lief, als gy dat volck siet loopen,
En gy hoort dat ick sterven moet,
Soo compt met eenen stoope gelopen,
Versaet u lief met mijnen bloet!

Die doot en soude ick niet beclagen
Dat sy my door een ander quaem;
Maer nu valtse my swaer om dragen,
Om dattet, lief, compt door uwen naem.

Schoon lief, wat sijt gy voor een vrouwe?
Hoe heeft u Nero soo verblint?
Gy woudt wel dat men sijn hooft af houwe
Die gy hadt neffens Godt bemint.

Waer is nu allen u caresse?
Waer is nu soo menigen eet?
Gy swoert te wesen mijn maitresse,
Wie dattet lief was oft leet;

Ja om vader oft om moeder,
Oft om mijnen naen (naem) voordaen,
Noch om suster noch om broeder,
U schoon lief niet af te staen.

Wat baten my u sneeuwitte handen
Al sijn sy suyver en delicaet?
Gy deckt my eer gy ontdeckt mijn schande,
Gy schrijft daermede mijn misdaet.

Maer als ick peyse op dese schoon woorden,
Waermede dat gy my hebt verdooft:
Maer nu toondy my sulcken discorde!
Och lief! ick en haddet noyt gelooft!

[p. 219]

19

 

Lief, 't waer een schande dat ickt sou verhalen,

 

Hoe dat wy met malkanderen staen;

 

Maer nu comdy my beswaren!

 

't En is, schoon lief, niet wel gedaen.

Maer nu gy my hebt versleten,
Als eenen bessem, daer men mede keert,
Maer nu ontdeckt gy mijn secreten!
Gy hebt my doen enielen voor het sweert.

Wat baten my u blosende kaken?
Wat baten my u bruyn oogen claer?
Want met u tonge gaet gy my laecken:
Gy woudt dat ick ontleden waer.

Ist dat sy mijn hooft afhouen,
Ick en ben daerom schelm of dief;
Ick sterf ter eeren van eender vrouwe:
Maer schoon ionge vrouwen die heb ick lief.

Oorlof, prince, adieu ten lesten,
My dunckt dat ick sterven moet.
My siele hoort Godt, het lijf is ten besten:
't Is mijn lieveken diet my doet.

[Liedekenboek met emblemata geschreven in 1635; handschrift toebehoord hebbende aen Willems, thans berustende in de koninklyke bibliotheek te Brussel. By de muziek, uit den Gedenkklang, 170, getrokken, verwyst Willems naer den Blydenberg, bl. 88 en 93, en naer Camphuysen, bl. 136. Dit lied, hetwelk eene rederykers pen uit de 16^e eeuw verraedt, wordt thans nog te Audenaerde gezongen.]