Oude Vlaemsche liederen

[p. 201]

LXXX.
Verholen Liefde.

Daer was een meisjen in haer kasteel,
Die zag zoo droevig in die oostzee.
Wat zag zy aengevaren?
Een wit satijne borzeken fijn,
Dat in die oostzee was klare.

Och vader, brengt my daer eenen man,
Die zeer wel duiken en zwemmen kan,





Die er kan duiken tot in den gron - de.
Dat hy my haelt dat borzeken fijn
Die in de oostzee is klare.

De vader bragt haer daer eenen man,
Die zeer wel duiken en zwemmen kan,
Die er kan duiken tot in den gronde;
Hy haelt haer daer dat borzeken fijn,
Die in die oostzee was klare.

[p. 202]

4

 

Wat stond er in te lezen?

 

Dat zy zeven jaren en eenen dag

 

In de wildernis moest leven.

‘Och vader bouwt my daer een huis
Al met bet teeken van 't heilig Kruis,
Een huis al met een celle,
Waer ik alle urekens van de nacht
Kan kleppen de Lazerusche belle.

De vader bouwt er haer daer een huis
Al met het teeken van 't heilig kruis,
Een huis al met een celle,
Waer dat z'alle urekens van de nacht
Kan kleppen de Lazerusche belle.

Na zeven jaren en eenen dag,
Dat zy noch maen noch zon en zag,





Dan door een spleteken van ter zy - den,
Zag z'haren minnaer komen terug
Op een konings-peerdeken ryden.

Treffender kan de dichter de kracht der liefde moeijelyk uitdrukken, dan door haer, die derzelver zoeten angel gevoelde, zeven volle jaren zich met de verschrikkelyke melaetscheid of lazerny te laten besmetten. Die plaeg trouwens, ons door de kruisvaders overgebragt, was zoo geducht, dat degene, die er van aengedaen was, onmedoogenloos van elkeen werd verlaten en op doodstraf zyne nabyheid moest bekend maken door het roeren van een' ratel, dien men lazerusklep heette. Zie ook Hoffmann von Fallersleben, Horoe Belgicoe, II, 125 enz.]