Oude Vlaemsche liederen

[p. 198]

LXXIX.
Verholen minne.

Wie wil horen een goet niew liet?
Ende dat sal ick ons singhen
Al van der edeler minne
Van een ridder ende joncfrouwe,
Sy droeghen verholen minne.

Die vrouwe op hoghen salen lach,
Van also verre dat sy sach,
Sy sach hem van so verre,
Sy sach hem comen ghereden
Veel claerder dan een sterre.

Hy stac sijn hant onder sijn cleet,
Een vingherlinc was daer bereet,
Dat worp hy in den Rijn.
Die vrouwe op haer sale lach,
Seer node wou sijt verholen laten blijven.

Ende sy had een clein vondelhont,
Dat conste wel duiken tot in den gront,
So diep in ghenen gronde;
Dat haelde haer dat vingherlijn
In also corter stonde.

Doen sy dat vingherlinc ontfanghen had,
Ende sy dat seer wel besach,
So stont daer in gheschreven:
‘Och rijc heer God, hoe salich hy waer,
Die Lazarus mochte wesen!

[p. 199]

6

 

Sy ghinc voor haren vader staen,

 

Voor haren liefsten vader:

 

‘Siet, vader, ick moet u claghen,

 

Ick ben besmet met laserije,

 

Ick moet uit alle mijnen maghen.’

- ‘Och dochter, sprack hy, dochter mijn,
Hoe soude dat moghen ghesijn?
Want ghy sijt also schone,
Ende boven alle lantsvrouwen
So spant ghy die crone.

Die vader al totter dochter sprac:
Och dochter, wel lieve dochter mijn,
Hoe geerne soude ick weten,
Waer u die lelijke laserije
Eerst uit sal breken?’

Dat meisken dat niet laten en dorst,
Sy nam een mes, sy cloofde haer borst:
‘Siet, vader, ick salt u betonen.’
Sy en condese daerna in seven jaer
Ghesuiveren noch gheschonen.

Men ghinc heur daer een huisken maken,
Besiden des wechs al vander straten,
Men huerde haer eenen gheselle,
Die haer al door die minne van God
Soude clincken die laserische belle.

Daerin so lach sy seven jaer,
Dat sy noch sonne noch mane en sach;
Niet meer dan tot eenen tijde
So liet sy haer dore open staen,
Sy sach den ridder comen rijden.

Sy wiesch haer handen, sy waren schoon,
Sy leidese opten sadelboom,
Sy lieter die sonne op schijnen.
Doen kende hi dat vingherlijn
Dat hi worp in den Rijne.

[p. 200]

13

 

Hy settese voor hem op sijn paert,

 

Hy voerdese tot sijnen lande waert,

 

Hy cledese al met gouwe:

 

Ten einde van den seven jaer

 

So was sy des ridders vrouwe.

[Jan Roulans' Liedtboeck, 1544. Dit voortreffelyk lied komt gewyzigd voor in de Marsdrager, of Nieuwe Toverlantaren, Amst. 1754, bl. 92. De twee eerste coupletten luiden daer aldus:

Het meisje al over de vallebrug reed,
Het bruideltje van haer zijde gleed,
Het zonk al na den gronde.
Met een kwam daer een ruiter aen,
Hy vischte 't in korte stonde.

Toen zy haer buideltje weder zag,
Van haer leven zag zy nooit droeviger dag;
Aldaer stond in geschreven:
Al wie verholen liefde draegt
Moet zeven jaer Lazerus wezen.

Tusschen de papieren van Willems vond ik een fragment van een derden tekst van dit lied, door eene my onbekende hand geschreven. Het bygevoegde muzyk duidt aen, dat dit lied thans nog ergens moet gezongen worden. Ik deel hetzelve hier mede.