Oude Vlaemsche liederen

[p. 183]

LXXI.
De konings dochter.

‘Dat alle bergen goude waren
En alle waters wijn,
Soo had ick u veel liever,
Lief meisken, waerdy mijn!’

- ‘Had ghy my nog veel liever,
Ghelijck ghy doet in schijn,
Soo gaet voor mijnen vader staen
En vraegt den vader mijn.’

- ‘Ick ben al voor u vader gheweest,
Maer hy ontsegghet my.
Neemt oorlof aen u selven,
Schoon lief, en gaet met my.’

- ‘Oorlof dan aen my selven,
Al sijn die cnapen loos.
Oft ghy my eens verliet, schoon lief,
Soo ware ick vriendeloos.’

- ‘Ick sal u niet verlaten
Van nu tot in der dood,
Ghy sijt een konincs dochter,
Een roosken, alsoo rood!’

- ‘Ben ick een konincs dochter,
Ghy sijt een graven kindt.’
Hy nam se by der handen
En brachtse onder de lind.

Hy nam se by der handen;
En brachtse van de lind
Naer afgheleghen landen:
Daer baerde sy een kint.

[p. 184]

8

 

‘Nu zit ick hier ghevanghen

 

Met mijn onnoosel kint.

 

Ick bidde de Maghet Maria

 

Dat sy my weêr ontbint.’

- ‘Ick wou dat ghy ontbonden waert
Al met u kleine kint,
En dat ick u begraven sach
Onder den groenen lind.’

- ‘Woudt ghy dat ick begraven lach
Onder den groenen lind,
Dan soudick oock wel willen
Dat ghy by de kele er aen hingt!’

De ridder hief sijn linker hand
En gaf haer eenen slach,
Soo dat sy opter aerden viel
En hoorde noch en sach.

‘Al hebdy my gheslaghen,
Schoon lief, ten is gheen nood;
Eer seven jaren omme sijn
Soo gaet ghy nog om brood.’

Al voor de seven jaren
De ridder ghinck om brood,
Met een lasersklep in sijn handen;
Hy had soo grooten nood.

‘O kint van seven jaren,
Set vader eenen stoel;
Ick heb den dach beleefd
Hy was een ridder koen.

O kint van seven jaren,
Gheeft vader nu wat broot;
Ick heb den dach beleefd
Hy had het niet van noode.

[p. 185]

16

 

‘O kint van seven jaren,

 

Schenkt vader nu wat wijn;

 

Ick heb den dach beleefd

 

Hy was de liefste mijn!’

Haer vader achter de deure stont,
Hy hoorde 't hooghe woort,
Hy troc sijn blanc sweert uitte schee
En hieuw hem af sijn hooft.

Hy nam dat hoofdeken by het hair,
Hy wierp het in haer schoot:
‘Hout daer, mijn jongste dochterken,
Beweent dees appel root.’

- ‘Soud ic het al bewenen
Dat hier te bewenen waer,
So had ic wel al de daghen werc
Die daer comen in het jaer.’

[Oudt Haerlems Liedtboeck. Thirsis Minnewit, I, bl. 136. Overgenomen door Hoffmann, die het in 't hoogduitsch vertaeld heeft en geplaetst in zyne Liederen und Romanzen. Dit lied is vroeg al in het deensch en in het zweedsch overgebragt, in de laetste dezer twee talen nog slechts gedeeltelyk bekend. De eerste strofe van den deenschen tekst luidt aldus:

Om alle disse Bjerge vare af Guld,
Om alle disse Vande var Vin,
Langt heller saa saae jeg, at stolten Jomfru
Hum var Allerkjaeresten min.]