Oude Vlaemsche liederen

LXVII.
Morgenlied.

‘Ic sie die morgensterre,
Mijns lievekens claer aenschijn,
Men salse wecken met sanghe
Die alderliefste mijn.’

- ‘Wie isset die daer singhet
Ende mi niet slapen en laet?
Hi sal sijn singhen laten,
Voorwaer segghe ic hem dat.’

- ‘Dat ben ic ridder coene,
Een ridder wel gheweit,
Wanneer saldijs mi loonen
Alle mijn sanghes arbeit?’

[p. 174]

4

 

- ‘Coemt noch tavont spade,

 

Al voor mijns vaders hof!

 

Aldaer sal ics u loonen,

 

En seg daer niemant of¹!’

Den dach die nam een einde,
Die ionghelinc quam aldaer;
Met sijnen blanken armen
Woude hise ombevaên².

‘Nu staet, ioncheer, stille,
En rijd mi niet te na!
Ic moet noch eerste weten
Wat loon ic soude ontfaên.’

- ‘Berghen ende lant, schoon ioncfrouwe,
Sal u vri eighen sijn,
Ende boven alle die daer leven
Suldi die alderliefste sijn.’

- ‘Sal ic boven alle ioncfrouwen
Dijn alderliefste sijn?
So suldi, ridder coene,
Mijns lijfs gheweldich sijn.’

Si namen daer malcander,
Si ghinghen eenen ganc
Al onder een lindeken groene,
Die nachtegael daer op sanc.

Hi liet sijn mantel glijden
Beneden in dat gras,
Omdat sijn vergulde sporen
Van den douwe niet en souden worden nat.

[In Uhland's Deutsche Volkslieder, I, bl. 166, waer men drie hoogduitsche teksten vindt, meer of min van den nederlandschen verschillende.]

1 Of voor af komt zelden voor in de geschrevene tael.

2 Ombevaên, omvangen.