Oude Vlaemsche liederen

[p. 172]

LXVI.
Het ochtendafscheid.

‘Den dach en wil niet verborghen sijn,
Het is schoon dach, dat dunket mijn.
Mer wie verborghen heeft sijn lief,
Hoe noode ist dat si scheiden.’

- ‘Wachter, nu laet u schimpen sijn,
Laet slapen die alderliefste mijn!
Een vingherlinc root sal ic u schenken,
Wildi den dach niet melden.’

- ‘Och meldic hem niet, rampsalich wijf,
Het gaet den jonghelinc aen sijn lijf;
Hebdi den schilt, ic hebbe die speer,
Daer mede maect u van hier!’

Die jonghelinc sliep ende hi ontspranc,
Die liefste hi in sijn armen vanc:
‘En latet u niet so na ter herten gaen!
Ic come noch tavont weder.’

[p. 173]

5

 

Die jonghelinc op sijn vale ros trac,

 

Die vrouwe op hoogher tinnen lach:

 

Si sach so verre noortwaert inne

 

Den dach daer die wolken dringhen.

‘Haddic den slotel van den daghe
Ic worpse in ghender wilder Masen,
Oft van der Masen tot in der Rijn,
Al en soudi nemmer vonden sijn.’

[De woorden in Jan Roulans' Liedekens-boeck, 1544. De zangwyze in de Souterliedekens, ps. 47.

Dit lied hehoort ten minste tot de XV^e eeuw. Het laetste couplet staet als melodie aengegeven in een der twee bundels geestelyke liederen, in handschrift toebehoord hebbende aen Hoffmann Von Fallersleben (zie zyne Horoe Belgicoe, II, bladz. 83). Over de Wachterliederen (HD. Tagelieder oder Tageweisen), welke in den germaenschen vorm by de Provenzalen niet bekend waren, raedplege men Dietz, Die Poesie der Troubadours, bladz. 265.]