Oude Vlaemsche liederen

LXIII.
Brunswijc.

Te Brunswijc staet een casteel
Daer wonen ghebroeders sesse;
Die een die hadde een meisken lief,
Hi en condese niet verghessen,

Dat claghe ic God,

Hi en condese niet verghessen.

Die ridder sprac sinen schiltenaep toe:
‘Och Hansken, lieve gheselle,
Nu sadelt mi mijn alderbeste ros,
Laet ruisschen over den velde,

Dat claghe ic God,

Laet ruisschen over den velde!’

Doen hi dat groene wout overquam,
Dat ros dat viel ter eerden:
‘Helpt mi, Maria, schoone moeder Gods!
Wat sal mijns nu ghewerden,

Dat claghe ic God,

Wat sal mijns nu ghewerden?’

[p. 165]

4

 

Ende hi hief op een liedeken, hi sanc,

 

Allen druc woude hi vergheten,

 

So lude dat op ter salen clanc

 

Daer sijn liefken was gheseten.

 

Dat claghe ic God,

 

Daer sijn liefken was gheseten.

Si stac haer hooft ter tinnen uut
Met twee beweende ooghen:
‘Helpt mi, Maria, schoone moeder Gods!
Men gaet mijn lief onthoofden,

Dat claghe ic God,

Men gaet mijn lief onthoofden.’

Si nam dat hooft al in haer hant,
Si wiesschet van den bloede:
‘Helpt mi, Maria, schoone moeder Gods!
Hoe wee is mi te moede!’

Dat claghe ic God

Hoe wee is mi te moede!’

Si nam dat sweert al metten knoop,
Si settet op haer herte,
Si lietet so lijselijc innewaert gaen,
Des hadde die ridder smerte,

Dat claghe ic God,

Des hadde die ridder smerte.

Nu sijn daer twee gelievekens doot
Die een om des anders wille.
Waer vint mense nu in kersten rijc
Die draghen sulke minne,

Dat claghe ic God,

Die draghen sulke minne?

Nu sijn daer twee gheliefkens doot
Och waer salmense graven?
Al onder eenen eglentier,
Dat graf sal rooskens draghen.

Dat claghe ic God,

Dat graf sal rooskens draghen.

Jan Roulans' Liedekens-boeck, 1544; overgenomen by Uhland, 1, bl. 203.