Oude Vlaemsche liederen

[p. 153]

LIX.
De verlatene.

‘Het was een nacht, een al soe soete nacht,
De vogelkens in het wilde songen;
Die fiere nachtegael hief op een liet
Met al soe wilder tonghen.

Dat verhoorden twee gheselkens fijn,
Twee gheselkens van aventuren.
Hi nam mi daer mijn maechdebloem,
Ic souder niet om trueren.

Hi nam, dat ic noch liever had,
Mijn vingerlijn root van gouden¹:
Brengt hi mi dat niet wederom
Het sal hem noch berouwen.’

Het sat een scipperken op sijn scip:
Hi hoorde dat vrouwelijn claghen.
‘Ghebrect u iet, oft broot oft wijn?
Dat sal ic u doen halen.’

- ‘Mi en ghebrect gheen broot oft wijn,
Noch gheenderhande dinghen;
Ic draech een kint, een al soe cleenen kint,
Ic en kan den vader niet vinden.’

- ‘Draecht ghi een kint, een alsoe cleenen kint;
Kunt ghi er den vader niet vinden?
Soe doet dat kindeken al sijn gerief,
Ghi sult den vader vinden.’

1 Dit is een onderpand van trouw.

[p. 154]

7

 

- ‘Ic wille gaen trecken dat groene wout in;

 

Die fiere nachtegael sal ic vraghen,

 

Waerom dat ghesceiden moeten sijn

 

Dat twee ghelievekens waren.’

- ‘Ghesceiden ben ic oec, mijn soete lief ende ic,
Het is haer daerna wel berouwen;
Wi souden al saen vergadert sijn
Wilden wi beiden trouwen?’

- ‘Goet ende getrou sal ic u sijn,
Een fier ghelaet sal ic u scincken;
Maer als ic sal ligghen in die armen dijn,
Op een ander sal ic dincken.’

Liederboek van het jaer 1636, handschriftelyk in myne Verzameling, N^o 42.