Oude Vlaemsche liederen

[p. 149]

LVII.
De twee ghespeelkens.

Daer ghinghen twee ghespeelkens goet
So verre al aen der heide;
Die eene die voerde eenen hooghen moet,
Maer dandere die schreide.

‘Ghespeelken, lieve ghespeelken goet,
Waerom weent ghi so sere?
Weent ghi om uws vaders goet
Of weent ghi om u eere?’

- ‘Ic en ween niet om mijns vaders goet,
Ic en ween niet om mijn eere;
Wi twee hebben eenen ridder lief
Rijc God, wie sal hem ghewerden?’

- ‘Ghespeelken, lieve ghespeelken goet,
Laet mi den ridder alleene!
Ic gheve u mijnen broeder dan,
Mijns vader goet in leene.’

- ‘Och, dijnen broeder en willic niet
Noch dijns vaders goet in leene;
Ic hebbe veel liever mijn soete lief,
Dan silver oft root guldine.’

[p. 150]

6

 

Dat hoorde die ridder al daer hi stond,

 

Dat hoorde hi onder den linden,

 

‘Rijc God, tot wie van dese twee

 

Sal ic mijn herte wenden?

Neme ic die rijke joncfrou vri,
So treurt die armelijke:
Die rijke willic varen laên,
Ende nemen die suverlijke.

Een luttel goets is haest verteert,
Dan gaet die liefde sterven;
Wi twee wi sijn noch jonc ende sterc,
Dat doet ons goet verwerven.’

Hi stac aen haer sneewitte hand
Een vingerlinc rood van goude.
‘Hou daer, sprac hi, jonc maegdeken,
Een onderpant van mijn trouwe!’

Naer afschriften der XVI^e eeuw, en naer Jan Roulans' Liedekens-boeck, 1544. De melodie in de Souterliedekens, 1540, psalm 8. Eene hoogduitsche vertaling staet by Uhland, I, bl. 262.