Oude Vlaemsche liederen

[p. 142]

LV.
Van twee konings kinderen.

Het waren twee conincskinderen,
Sy hadden malcander soo lief;
Sy conden byeen niet comen,
Het water was veel te diep.
Wat deed sy? Sy stac op drie keersen,
Als savonds het dagelicht sonc.
‘Och liefste comt, swemter over!’
Dat deed sconincs sone, was jonc.

Dit sach daer een oude quene¹
Een al soo vilijnich vel:
Sy ghinker dat licht uytblasen.
Doen smoorde die jonghe held.
‘Och moeder, mijn liefste moeder,
Mijn hoofdjen doet mijnder soo wee!
Mocht icker een wijle gaen wandelen;
Gaen wandelen al langs de see!’

1 Quene. In de deensche vertaling eene Oude Terne (kwade deerne); doch in 't zweedsch en tooveresse:

Dad var den leda trollkäringen.

[In 't hoogduitsch heet het eine falsche Nonne.]

[p. 143]

3

 

- ‘Och dochter, mijn liefste dochter,

 

Alleen en moogt ghy daer niet gaen:

 

Maer wect uwe joncste suster,

 

Laet die met u wandelen gaen.

 

- ‘Och moeder, mijn joncste suster

 

Is noch een soo cleinen kint;

 

Sy pluckter wel alle die bloemekens

 

Die sy onder weghen vint.

Sy pluckter wel alle die bloemekens,
Die bladerkens laet sy staen.
Dan claghen die lieden en seggen
Dat hebben sconincskindren ghedaen.’
- ‘Och dochter, mijn liefste dochter,
Alleen en moogt ghy daer niet gaen;
Maer wect uwen joncsten broeder,
Laet hem met u wandelen gaen.’

- ‘Och moeder, mijn joncste broeder
Is noch een soo cleinen kint:
Hy loopter naer alle de voghels
Die hy onder weghen vint.’
De moeder ginc naer de kerke,
De dochter ginc haren ganc,
Tot sy er by twater een visscher,
Haers vaders visscher, vant.

‘Och visscher, soo sprac sy, visscher,
Mijns vaders visscherkijn,
Ghy soudt er voor my eens visschen
Het sal u ghelonet sijn!’
Hy smeet sijne netten int water,
De loodekens ginghen te gront;
Int corte was daer gevisschet
Sconincs sone, van jaren was jonc.

Wat troc sy van haren hande?
Een vingherlinc roode van goud.
‘Houd daer, seyde sy, goede visscher,
Dees vingherlinc roode van goud!’

[p. 144]

 

Sy nam doen haer lief in haer armen,

 

En custe hem aen sijnen mond.

 

‘Och, mondeken, cost ghy noch spreken!

 

Och, herteken, waert ghy gesont!’

Sy hielter haer lief in haer armen
En spronc er met hem in de see.
‘Adieu, seyde sy, schoone wereld,
Ghy sieter my nimmermeer.
Adieu, o mijn vader en moeder,
Mijn vriendekens alle ghelijc.
Adieu, mijne suster en broeder,
Ic vare naer themelrijc.

Uit den mond des volks. De zangwyze my ook medegedeeld door myn vriend den heer Verhulst, lid der Koninklyke Academie van Brussel. Een vernieuwde tekst staet in het Haerlem's Oudt Liedt-Boeck, Amst., 1716, bl. 53, en elders. Hoogduitsch in des Knaben Wunderhorn, II, bl. 252; in Busching und von der Hagen's Volkslieder, bl. 180, 402; platduitsch in Uhland's Deutsche Volkslieder, I, bl. 199; oostfriesch in Firmenich's Germaniens Völkerstimmen, I, bl. 15; deensch in Rasmussen en R. Nyerup's Udvalg of danske viser fra midten af de 16^de aarh. I, bl. 47 en zweedsch in Geyer en Afzelius Svenska Volk-visor från forntiden, I, 103, 106 en II, 210. De duitsche en zweedsche melodien zyn genoteerd in Kretzschmer's Deutsche Volkslieder, I, N^rs 23, 24, 25, 26, 27. II, N^r 11.

Het platduitsche lied vangt aldus aen:

Et wassen twe Künigeskinner,
De hadden enanner so lef,
De konnen to nanner nich kummen,
Dat water was vil to bred.

‘Lef herte, kanst du der nich Swemmen?
Lef herte, so swemme to mi!
Ick will di twe keskes upstecken
Un de Sölld löchten to di.’ enz.

Het zweedsch:

Det voro två ädla konungabarn,
De lofva hvarannan Sin tro:
De lofva hvarannan på slottet,
Ja uppå högan loftsbro. enz.

Hoffmann von Fallersleben vond dit lied in schier alle dialecten der duitsche tael. Zie Horae Belgicae, II, bl. 114.