Oude Vlaemsche liederen
(1848)–J.F. Willems–
AuteursrechtvrijLII.
| |
[pagina 130]
| |
2
- ‘Wildy te lande rijden,
Sprac hertoch Ameloen:
Ghy vinter op der heiden
Een jongen helt, is coen.
Ghy vindt daer op der markeGa naar voetnoot1
Den jongen Hildebrant:
Al quaemdy daer met twelven
Van hem wordy aengerant.’
3
- ‘Soude hy my daer aenranden
Met eenen evelen moet?
Ic doorhouwe hem sijnen schilde;
Ten doet hem nemmer goet;
Ic doorsla hem sijnen schilde
Met eenen schermerslach,
Dat hijt sijner vrou moeder
Een jaer wel claghen mach.’
4
- ‘Neen, dat suldy niet doene
Sprac jonker Diederic:
Ic heb den jongen Hildebrant
Van goeder herten lief.
Ghy sult hem vriendelijc groeten
Al door den wille van my,
Dat hy u late rijden,
Soo lief als ic hem sy.’
5
Al metten selver woorden
Ten roosengaerde hy ran,
Al in des markes pleine,
Die oude Hildebrant,
Al in des markes pleine
Daer hy den jongen vant.
‘Wat doet gy, oude grijse,
Hier in mijn vaders lant?
| |
[pagina 131]
| |
6
Ghy voert een harnasch louter
Als waerdy eens coninx kint;
Ghy maect mijn hert begerich,
Mijn siende oogen blint.
Ghy moet te rugghe keeren
En houden u gemac.’
Met eenen hupschen woorde
Die oude loech en sprac:
7
‘Soudic te rugghe keeren
En houden mijn gemac?
Van strijden en van vechten
Ic al mijn daghen sprac,
Van strijden en van vechten
Al tot mijn henevaert,
Dat seg ic u, wel jonger helt,
Daeraf is grijs mijn baert.’
8
- ‘Dien baert sal ic u uutrucken,
En daertoe seere slaen,
Soe dat u dat roode bloet
Over u wangen sal gaen.
U harnas en uwen schilde
Moet ghy my geven fijn,
En ghy blijft mijn gevangen,
Wilt ghy behouden sijn.’
9
- ‘Mijn harnas ende schilde
Daer heb ick my mede geneert;
Ic en was noyt mijn dagen
Van eenig man verveert.’
Sy lieten daer hare woorden
En gingen met sweerden slaen.
Al wat sy daer bedreven
Dat suldy wel verstaen.
10
Die jonge bracht dien ouden
Een al soo swaren slach,
Dat hy van alle sijn dagen
Verveerder noyt op en sach.
| |
[pagina 132]
| |
Sijn peert spronc achter rugghe
Wel twintich vademen wijt.
‘Den slach, die ghy daer slaget,
Heeft u geleerd een wijf!’
11
- ‘Soudic van wijven leeren,
Dat ware my groote schand;
Ic heb noch ridders en heeren
Al in mijn vaders lant;
Ic heb noch ridders en knechten
Al in mijn vaders hof;
En wat ic niet geleert en hebbe
Daer over soo leeric noch.’
12
Het quamp soo dat die oude
Liet sincken sijn groenen schilt,
Soo dat hy der jongen Hildebrant
Sijn sweert al onderginc;
Die greep hem in sijn midden
Aldaer hy tsmalste was;
Hy wierp hem neder ter aerden
Al in dat groene gras.
13
‘Soe wie hem aen den ketel wrijft
Krijgt geerne van den roet.
Soe dedet ghy, o jonghe helt,
In desen wederspoet.
Spreket aen my u biechte;
U biechtvader willic sijn.
Segt, sydy van den wolvenGa naar voetnoot1?
GenesenGa naar voetnoot2 moecht ghy sijn.’
14
- ‘Van wolven, en dat sijn wolven:
Sy loopen in dat wout.
Ic ben een jonge degenGa naar voetnoot3,
Gheboren uut GriekenGa naar voetnoot4 stout.
| |
[pagina 133]
| |
Mijn moeder hiet vrou Goedele,
Een hertoginne fijn;
En die oude Hildebrant
Dat is die vader mijn.’
15
- ‘Hiet u moeder vrou Goedele,
Een hertoginne fijn,
Was Hildebrant u vader,
Soo bistu die sone mijn?’
Hy hief op sijnen helme;
Hy custe hem aen sijnen mont.
‘Nu danc ic God den Heere
Dat ic u sie gesont.
16
- ‘Och vader, lieve vader,
Die wonden die ic u heb geslagen,
Willic, al mijn leven lanc,
In mijnder herte dragen.
- ‘Nu swijget, sone, stille,
Dier wonden weetic wel raet.
Wy willen te samen keeren:
God, sterke ons op die vaert.
17
Nu nemet, mijn soon, my gevanghen,
Gelijc men ghevanghenen doet.
En vragen u dan die lieden
Wat man dat ghy mede voert,
Soe suldy den lieden dan seggen:
Tis een die quaetste man,
Die oyt op deser werelt
Van moeder leven gewan.’
18
Het viel op eenen saterdach,
Omtrent der vespertijt,
Dat de jonge Hildebrant
Den roosengaerde op rijdt;
Hy voerde op sijnen helme
Van goude een cranselijn
En neven sijnder sijden
Den liefsten vader fijn.
| |
[pagina 134]
| |
19
Hy voerde hem gevanghen
Al sonder arghelist;
Hy sette hem by sijn moeder
Boven aen haren disch.
‘Wel sone, wel lieve sone,
Dat gevet my alsoe vry,
Dat ghy my desen ghevangen
Hier settes al boven my.’
20
‘O moeder, seide hy, moeder,
Die waerheid sal ic u sagen.
Aen ghinder groener heide
Had hy my byna verslagen.
Tis Hildebrant die oude
Die liefste vader mijn!
Nu neempt hem in u armen,
En heet hem willecom sijn.
21
Sy namp hem in haer armen;
Sy custe hem aen sijnen mont.
‘Nu dankic Gode den heere
Dat ic hem sie gesont.
Wy willen van hier scheiden
En varen al in ons lant,
Te Berne benoren der stede:
Daer sijn wy van alle bekant.
Zie over dit lied, dat oorspronkelyk een der oudste stukken van der duitsche tael is, myn artikel in het Belgisch Museum, deel VIII (1844), bladz. 461. |