Proeven van Belgisch-Nederduitsche dialecten.
Dialect van Audenaerde.
Ter was ne keer ne zekere myns die twee zeuns hô; de joegnste van heelder zy teuge zy vôder: Vôdere, gé my myn weezepennyngen, en de vôder verdeeldege 't goed. Ni lank nôr diene, de joegnste zeune, nôr dat hi 't al by een hô vergôrd, es 't opgesteke nôr ee verre gelege land, alwôr hi zy goed opgéten heét al brassen en smeeren.
Om ôs hi 't nuy allemôlle opgefreet hô, kwamp ér ne grooten hongersnood in dâ zelve land, en hi begoestege gebrek te lyen. Toens goenk hi zyne gank, en hi verhuerdeg' hem by ne vynt van die streke, en den dienen zond hem op zy veld om de veerkies te wachten. Hi zoe geern zynen buyk gevuld hên mé ten draf die te veerkies ôtten, môr niemand en gaffer hem van. Os hi nuy azoo in 't dompele was, keerdeg' hi tô zy zelven en hi zey: Hoe veél dommestieken en hé my vôder niet dien broo te veél hên, enne keekke, 'k moe krevére van honger! 'k Zal myn oppakken en 'tseffies by my vôder gôn, en 'k zal hem zeggen: Vôder, 'k hê meesdôn teugen den hemel en teugen uy, 'k en benne 'keek nie weerd van uye zeune genoempt te werden; môkt my g'lyk eene van uye dommestieken. Hi pakteg' hem tons op en hi gink evegouwe nôr zy vôder. Om ôs hi nog en goe ende van hem was, zag zy vôder hem, en hi hotter donnege compassie mé; hi lieper nôr toe en hi viel hem â zynen hals, en hi kustig' hem. De zeune zey toens: Och vôder! 'k hè
Auteursrechtvrij