Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 10
(1846)–J.F. Willems, [tijdschrift] Belgisch Museum–
Auteursrechtvrij
[pagina 143]
| |
Pater Verhegghen.Als wy een oogslag op de Letterkunde der Vlamingen in de voorgaende eeuw werpen, komt ons de Poëzy derzelve niet zeer beduidend voor: zy is een stilstaende water, op welks boorden enkele bloemtjes groeijen, maer dat zelf daer zonder ziel en leven ligt. Schoolmeesters, paters en pastors schenen ten wedstryde als ingewyden der vrye Poëzy te willen optreden, in berymde nieuwjaersbrieven, en half mythologische, half ascetieke proza: 't ontbrak echter dien alledaegschen rymschryvers noch aen buitengewoone vormen, noch aen buitengewoone titels. Het enkel acrostichum en dubbel acrostichum, in welk laetste de eerste en laetste letter des rymregels dezelfde was, even als de chronographische verzen, die aloude verlustigingen van een monniksbrein, werden van deskundigen, noch dommer dan de domme samenknoeijer, bewonderd. Een vlaemsch pastor, onder anderen, schonk alzoo met allen ernst een werkje, onder den titel van Kintbarenden man. Taelkunde was er bitter weinig; letterkunde, waerlyk niet veel. Deze bepaelde zich veelal tot het bezingen van eenige kwezel, die zich den Heere wydde, omdat de wereld zich harer niet bekreunde; of men trompette eenig eerbaer koppeltjen uit, dat alle aenleg voor huiselyke deugden, maer niets dichterlyks, bezat. De Vesperisatie vooral maekte veel opgang in de kloosters: voor hen die 't geluk hebben die soort van poëtastery niet te kennen, zullen wy zeggen, dat het een berymd avondpraetje | |
[pagina 144]
| |
was, waerin men, in ultra-Catsiaensche klippelverskens, het leven van den geestelyken jubilaris voordroeg, zoo vóór als na zyn professsie, en den bekeerden zondaer niet spaerde by het koddig afschilderen zyner heldendaden in de wereld. Het liep wel eens zoo verre, dat men by 't bezingen eener eerste misse David's Psalterion liet rusten, om Apollo met zyn citersnaren aen te roepen. Acrosticha en calembourgs, op den naem des christelyken helds, waren het nec plus ultra dier schryvers, die niet vergaten eene zinspreuk uit den Bybel, op dien naem betrekkelyk, er by te voegen. Het zinnebeeldige morael, dat by ons zoo veel opgang maekte, ging met het styve dogmatiseren zyn ouden gang, en de wenken van eenig langen adem waren, even als de Capucynen-predikatien, in punten verdeeld en onderverdeeld. Helaes! de zanger van de Luna ardens, die luimige parodie van den doodgezongen Troyaenschen brand, trok mede den doctoralen tabberd aen by het gedicht De Gramschap, en zyn sermoen was er niet beter om, in tegendeel. Met de handelende dichtkunst zag het er eenigzins beter uit: Krafft schreef fabelen in een vloeijenden styl; het tooneel echter kroop nog altyd in het spoor der Franschen of bleef vry onbeschaefd, en om een verdienstelyk treurspel te hooren, moest men naer fransch Vlaenderen, naer Duinkerke gaen, waer De Swaen bloeide, of eerder gebloeid hadGa naar voetnoot1. En wist er al eenig poëet (een naem als 't woord vriend zoo gemeen, maer inderdaed even zeldzaem) eenig leven aen eene enkele plaets van zyn gewrocht in te blazen, het geheel beantwoordde aen dit deel niet, en die plaets zelve was veeltyds een schitterend gebrek: zoo had Piens | |
[pagina 145]
| |
een getrouwe gade te schilderen, die om haren man uit de slaverny der Turken te verlossen de zee oversteekt: en waeraen nu verbruikte de man al de kleuren van zyn palet? Aen 't malen van eene Amphitrite, met al hare ap- en dependentien, die de goede vrouw te midden van de zee ontmoette. De genootschappen waren toen, zoo als altyd, de barometers van den letterkundigen toestand. Wacken, om van eene enkele plaets te spreken, had op zyn blazoen eene lelie, met de spreuk: Ziet het groeit, onbesproeit, geschilderd, en beriep, na de dood van de goede Maria-Theresia, alle onze poëten op krukken en stelten, om die vorstin te bezingen, met al hare hoedanigheden, in ... een tiental verzen! Er stroomde een oceaen zilte lyktranen: de heilige nagedachtenis van 's lands moeder werd op eene erbarmlyke wyze mishandeld, en, waerschynlyk, de schuldigste dier mishandelaers werd met een gouden eermetael en onsterfelyken lauwerkrans beloond. Cats was en bleef aen 't orde van den dag: en men haelde destyds de spreuk aen, die thans maer voor de laetste helft meer toepasselyk is: Vondel wordt geprezen, Cats wordt gelezen. Eene Akademie bestond te Brussel sedert 1777: maer haer invloed was wetenschappelyk, en hare meeste memorien waren daerby in 't fransch opgesteld. Des Roches, die er by werkzaem was, had vruchteloos door 't herdrukken van Pieter Maryn's Woordenboek en 't invoeren der accenten gemeend het vlaemsch uit zynen doodslaep te wekken. Zulke electrieke schok moest het werk van andere gebeurtenissen zyn. Het gebrul van den Belgischen Leeuw moest de zoetsappige rymers doen ontwaken. Josef II was niet langer de zoon van Maria-Theresia voor de natie: hy had het dubbel ongelyk van een onmondig volk te willen ontvoogden en van te vergeten dat | |
[pagina 146]
| |
hy, krachtens de Blyde Inkomst, niets meer was dan de eerste dienaer van den staet: hy had het ongelyk, zoo men wil, van te vroeg gelyk te willen hebben. Men sprak en zong van vryheid en voorregten, van dwinglandy en tegenstand, van seminarie-generael en van den knout (of bullepees). Het was in 1787. De oude verdediger van den Oostenrykschen troon, de generael Van der Meersch, had den 26 october van dien jare tegen denzelfden troon te Turnhout een schitterend voordeel behaeld: de Brabandsche omwenteling, - zoo heet men die opstand, - was met nieuwe kracht opgedaegd, en nu bromden de kanonnen op bulderenden toon het bekende woord uit: 't Is te laet! Terwyl de verwinnaer uitrust, zetten negen honderd patriotten, te Berg-op-Zoom samengevloeid, onder 't bestuer van den Prins de Ligne, zich in aentocht naer Vlaenderen. Reeds hebben zy, zonder slag of stoot, Sint Nikolaes bereikt; maer de Oostenrykers denken hen spoedig den pas af te snyden: wel verre van achteruit te deinzen, verdubbelen de Patriotten den stap, marcheren den ganschen nacht door, en komen in den morgen van den 13en november voor de poorten van Gent. Zy verdeelen zich in drie gelederen, en vallen t'eener tyde de Antwerpsche, Sassche en Brugsche poorten aen. Dapper was de tegenstand van 't garnisoen: eindelyk maken zich de vrywilligers meester van de Brugsche poort, stroomen de stad in, en verdringen van straet tot straet de Oostenrykers. De opgeschudde stad (door de klippelverskens van dien tyde onder den naem van Lieven, haren patroon, voorgesteld) versterkt weldra de negen honderd mannen van den Prins de Ligne. Kolonel Lunden voerde 't bevel over Gent, en zag zich gedwongen des avonds eene schuilplaets in 't Kasteel te zoeken. | |
[pagina 147]
| |
's Anderdaegs, 14, kwamen de generalen Schroeder en d'Arberg, met eene onzachelyke magt, om Gent te beteugelen, aengesneld. Zy kwamen te laet. De stryd was hevig: 't sterke en talryke garnisoen schoot telkens buiten 't Kasteel, om de stad te hernemen; maer huizen, molens, torens, alles was als zoo vele burgten geworden, waeruit het patriotisch geschut gedurig speelde tot in den schoot van 't Kasteel zelve. Schroeder en d'Arberg hadden dit bereikt: de eerste werd gekwetst; de tweede dreigde Gent, zoo zy het hoofd in den schoot niet leidde, langs de vier hoeken in brand te steken. Geen antwoord: ook vlogen er den 15en grenaden en bomben die verscheidene gedeelten der stad verbrandeden. Nu werd de Vlaming woedend: hy bestormt de kazerne van St-Pieters, wint die na drie uren vechtens, maekt er den generael Lunden met zyn bataillon krygsgevangen, en verpligt dien overste aen den graef d'Arberg te schryven, wil hy zyne overwonnen makkers 't leven redden, dat hy de brandstichting staken moest. D'Arberg, overtuigd dat het eene gedane zaek was, verliet stilletjes, in den nacht van den 16 en 17 november, het Kasteel. In dit tydstip nu van volksgebruisch leefde in Vlaendrens hoofdstad een pater Augustyn, professor der poëzy, met name Joseph-Pieter-Jakob Verhegghen, die, gelyk al zyne confraters, een radicale patriot was. Hy toch, een man van talent, kon geen koel aenschouwer van die woeling zyn: hy had op 't vaendel der Vrywilligers, in deftig latyn, de woorden pro aris et focis gelezen. Dat hy het fuziek opgenomen hebbe, blykt nergens, maer dat hy de penne niet vergeten heeft in die gelegenheid op te vatten, blykt onbetwistbaer. Terwyl de klokken van zyn klooster met de tallooze | |
[pagina 148]
| |
overige klokken der kloosters en kerken, alsmede met de beijaerden van Baudeloo en Belfort chorus maekten, was hy drok aen 't improviseren; maer verstond zich denkelyk evenmin in die kunst als Liv. De Meyer, die, zoo men zegt, zyn leerdicht Over de Gramschap ter drukkery voor de vuist zou geschreven hebben. Als nu zyn triumfzang, in een snedigen vorm, was afgemaekt, wilde hy toonen dat hy niet alleen pater, maer ook leeraer der poëzy, ook wat van de mythologie der Heidenen, en van Esopus' fabelen kende, en schreef het volgende: Voorberigt. Hy voegde gebruikshalve by den titel een motto uit Horatius, en bragt het volgende gedicht ter catholyke en patriotieke drukkery van Bernard Poelman, op | |
[pagina t.o. 149]
| |
 Bl. 149.
Doe Belfort, Gends cieraad als vroomen stads-behoeder, Ten onregt word bedreigt, tot spijt der burgerij. Om niet verdagt te zijn van Land-verraderij, Trekt Dulle Griet te veld, en strijdt voor haaren broeder. | |
[pagina 149]
| |
de Hoogpoort, in 't Gekroond Zwaerd, waer 't eerst met lekkeren wyn van 't patersvatje werd begoten. Wy bieden hier van dit stuk een herdruk aen, met een paer wyzigingen, ons onder 't afschryven uit de pen gevallen. | |
Gesprek tusschen Belfort en Dulle Griet, gehouden in den nacht tusschen den 16 en 17 van slagt-maand ten jaare 1789 binnen Gend.Garganum mugiri putes nemus, aut mare Tuscum.
belfort.
Wat vuur, wat helsch gerucht, wat yssselyk gedommel
Beroert myn klokke-spel, den Draak en uurwerk-trommel?
Myn konstig hoofd-cieraad word jammerlyk ontsteld,
En haast ligt mynen Draak en Beyaart neêrgeveld.
dulle griet.
Gy, dikken lokkebyt! kan dit geschut u stooren?
Wat bombe, obuts of schroot kan uw geraamt doorbooren?
belfort.
Hoort Roelands stormgegalm!... ziet myn vier wyzers aan,
Die twee dry dagen lang als ankers blyven staan!
De woede schynt op my ten vreesselykste ontbonden:
Van meer dan eenen kant wilt my het schroot doorwonden.
dulle griet.
Schept moed, aenziet het einde, en klept maer helder op,
Tot dat den Gendschen Leeuw d'Alton gryp' by den kop.
| |
[pagina 150]
| |
belfort.
D'Alton en zie ik niet, maar d'Arberg met dragonders,
Die met hun battery meer baldren als de donders.
Ey my! ziet, eene obuts zet daer zich wonder snel
Bezyden tien en half.
dulle griet.
Hoe naar op Roeland's vel!
belfort.
Heb ik geen reden, Griet, om meer als gy te beven?
Gy ligt schier op den grond, en ik sta hoog verheven.
Gelooft my, dezen nagt zal mynen laetsten zyn.
dulle griet.
Wel broêr, al zyt gy groot, uw hart is bitter klein.
belfort.
Ach, Rynvisch, en Borluut, en gy Vilain aen 't hoofde,
Die in de veertiende eeuw, toen men losbandig roofde,
My vlytig hebt gesticht, verheven, opgehuldGa naar voetnoot1,
Waerom ben ik van daag met druk en angst vervuld?
dulle griet.
Wilt, Broêr, voor deze reis uw zuster Griet aenhooren:
Haast gaat gy d'Altons heir zien deftig ringelooren;
En krygt gy by geval wat schroot tot uw vermaak,
En zyt niet meer bedugt als uwen gulden Draak,
Die noit en heeft gedagt op zyn gezwinde vleuglen,
Ofschoon hem in zyn vlugt geen sterfling zou beteugelen.
Ziet hoe stoutmoedig hy (als buit naar Gent gebragt
Allang voor Luthers tyd) en schroot en vuur veragt!
Geen volk, geen dreigement, geschut- of donderslagen,
Geen kogel, geen obuts en kan hem schrik aanjagen;
En, spuwt hy nu geen vuurGa naar voetnoot2, hy speurt romdom de Stad,
Wat uitslag tot nu toe de wreedheid heeft gehad.
| |
[pagina 151]
| |
belfort.
Al ben ik maar een klomp van hout en grove steenen,
Ik mag wel op dit uur ons treurig lot beweenen.
Zaegt gy al wat ik zie (ik ken uw vroom gemoed)
Gy deinsde zoo terstond naar agter in den vloed,
En wierpt u voor altyd waer men u niet zou vinden,
Veel liever als de stad door 't vuur te zien verslinden.
Vyf duizend oorlog-mans, niet ver van hier verspreid,
Staan tot den ondergang van onzen wal bereid.
dulle griet.
Laat dezen droeven nagt de westerkim genaken,
Voor 't krieken van den dag zal God er einde aan maaken.
Beschouwt de Gendsche jeugd, hoe zy gramstuurig schuimt;
Hoe Lunden met zyn volk Sint-Pieters heeft geruimdGa naar voetnoot1.
belfort.
Maar Zuster, dit kasteel, dat Karel op deed bouwen,
Dien Karel, welkens beeld wy zonder wrok aenschouwen,
Dit Spaansch moorddadig slot heeft dan den duivel in,
En mynen val, helaas! steiloorig in den zin.
dulle griet.
O Broêr, ten allen tyd heeft onzen stam geleden.
Doe men te Kameryk manhaftig had gestreden,
Wierd Belfort, onzen oom (gelyk Gramaius zegt)
Net voor de dertiende eeuw wraekzuchtig neêrgelegdGa naar voetnoot2;
Want doe men Kameryk tot laagheid wilde praamen,
Riep hy (zoo gy nu doet) de burgery te zaamen,
En die men dragen moest tot in de hoogste wolk,
Wierd jammerlyk geslegt, tot nadeel van het volk.
belfort.
Ey maar! ziet, eene obuts verbryzelt myne ketting!
d'Halv'-uur-klok is verminkt!... Nu zie ik myn verpletting.
Den toren van Sint-Baefs, bevangen reeds van schrik,
Staat dezen nagt in vuur en vlam, zoo wel als ik.
Dien hoogen lekkebaard, die my dry honderd jaaren
In vreugd heeft ondersteund, by 't Raad- en Wet-vergaâren,
| |
[pagina 152]
| |
En die zyn groote Klok zoo wel met Roeland paart,
Dat hun zoetluidendheid alom genoegen baart.
dulle griet.
Wel, mogt ik een halve uur dit Spaansch gebouw beschieten!
Broêr, liet ge u koude, wind, noch zonnelicht verdrieten,
Blyft nu kloekmoedig staan, en schroomt voor geen gedruis.
Haest ziet gy dit Kasteel gansch omgekeerd in gruis.
belfort.
Al praatjens voor den vaak! Moet ik alleen nog waaken?
Men gaat van al myn pracht weldra een puinhoop maaken.
Ziet, nog eene andre bomb valt dapper op myn huid.
Den beyaart word vernield, den wekker is verbruid.
dulle griet.
Dit spel gaat toch te ver!... Houd, Broeder, op van klaagen.
Ik ga op staanden voet die moordenaars verjaagen,
En zonder regtsgeding de straf doen ondergaan,
Die 't Gensch onnoozel bloed te lang heeft uitgestaan.
Heeft eertyds Hoppenbier, onze oom en uwen peter,
Met moeitjen Zwarte Griet, onze oudste zusters-meter,
Standvastig post gevat, te Kales in den strydGa naar voetnoot1,
Niet min ben ik van daag tot roem en wraak bereid.
Springt, Vaderlanders, by; komt, onbeschroomde telgen,
Gy, in wier aadren bruist het bloed der oude Belgen,
Lejeune, Tramazur, Antheunis, Van de Wall'Ga naar voetnoot2.
Komt, Nederlandschen Leeuw, met vreeslyk krygs-geschal,
Komt, ingelyfde jeugd, wier naem moet zyn geschreven
In 's lands geschiedenis, en in metael gedreven!
Sint-Joris gildebroêrs! heer Colonel de Roeck,
Die kogels hebt gevat door kamisool en broek!
Kleêrkoopers, springt my by! Sterkwerkers, Schaliedekkers,
Knopmaakers, Timmerliên, Kraankinders, Schepentrekkers!
Komt, werpt me op een affuit; keert my geweldig om;
Ik heb nog sterke leên, trots mynen ouderdom.
| |
[pagina 153]
| |
belfort.
Ik wil in dezen stryd my vast met u verbinden,
En om u wel te laân zelfs eenen stamper vinden,
Na evenredigheid van tromp, diepte en gestalt:
Welk lot, zoo 'k denke, best op Roelands klepel valt.
dulle griet.
Met éénen scheut alleen verbryzel ik de vesten,
En open eene baan langs meer als vier gewesten.
Vult my met grof geschut: myn tromp is breed genoeg!
Maer, Broeder, onder ons, zegt, is het niet te vroeg?
belfort.
Wat zegt gy, Griet, te vroeg? Sint Jakobs kerk en toren,
Het Meirhem, Heilig Kerst, en 't Nieuwland zyn verloren;
Den Oud-Briel, Tusschen-Pas, Rabot, Bagatte-straat,
Zyn met de Beestenmarkt in jammerlyken staat.
Hier komt de wyk in vuur, en daar brand eenen molen;
Hier schiet men dapper, daar ziet men de bomben dolen,
En meer dan eene woonst door grof geschut doorboord;
Hier perst men 't huis af, daar wordt man en vrouw vermoord;
De Maagd, des schaakers hand met mannenkracht ontsprongen,
Zoekt in den Watervloed, door schaamte en angst gedrongen,
Eene onverdiende dood; den broêr vliegt tot den stryd
Min tot de zegepraal als tot de wraak bereid.
dulle griet.
Wat ysselyk berigt!
belfort.
En, wilt gy langer wagten,
Het krygsvolk gaat u zelve, onzalige!.... verkrachten!
Ziet, zuster, wat gy doet. Ten stryde, of 't is te laat!
dulle griet.
Op éénen oogenblik is heel myn kraam in staat.
Al ga ik traagzaam voort, ik zal er toch wel komen.
Voor middernacht is vast die sterkte al ingenomen.
Kloek aan, Gorduunsche jeugd! haalt vuur, en bussekruid,
En schroot, en 't noodig tuig; en rolt me op een affuit.
Sleept my een weinig voort tot agter Keizer Karel.
| |
[pagina 154]
| |
belfort.
Zyn aanzigt door de vlam weêrstraalt gelyk een parel.
Heeft eertyds dezen Vorst ons eenig quaad gedaan,
Zyn wetten eventwel en keuren blyven staan.
dulle griet.
Dat hy niet stom en waar', hoe zou hy nu staan vloeken,
Hy, trouwen patriot van in zyn kinderdoeken!
Straks sprong hy van de zuil, en liep naar zyn kasteel,
Noch kasemat, noch huis, noch bolwerk bleef geheel.
Maar zal Sint-Joris brug myn logheid kunnen draagen?
belfort.
By voorraad zou men die behooren te onderschraagen,
De Karne-melk-brug ook; want door uw zwaar gewigt
Zonkt gy 't gewelfsel in, diep buiten Gends gezigt.
dulle griet.
Op Joren-Maatjens Meersch, waar m' eertyds liep op schaatsen,
En nu veel huizen staan, zal my Van Daele plaatsenGa naar voetnoot1,
Vlak voor de brug en poort van 't ysselyk gebouw,
Dat ons verdelgen wilt of storten in den rouw.
belfort.
D'Alton, moet gy op ons uw woedende onmagt wreken?
Heb ik, of Dulle Griet, de bloedvaan uitgesteken?
Heeft Gend de Brugsche poort veroverd met geweld?
Waarom toch onze stad zoo ras in vuur gesteld?
dulle griet.
Heeft hy noch Raad, noch Wet, noch boeren hooren spreken,
Eer hy meêdoogenloos de stad in brand deed steken,
Heeft hy by zyn besluit geen onschuld aengehoord,
Voor dat de lent' begint is hy te Trier versmoord.
Sa, Vrienden, lustig aan, legt me op de sleê!
belfort.
Blyft rusten!
Den vyand, zoo my dunkt, trekt naar de Zeeuwsche kusten.
| |
[pagina 155]
| |
dulle griet.
Heeft hy 't Kasteel geruimd?
belfort.
Hy loopt als eenen haas.
dulle griet.
Ei, Broeder, waar naar toe?
belfort.
Regt naar het land van Waas.
dulle griet.
Wel wat? is Vogelsang de Dampoort uitgetrokken?
belfort.
Ik hoor nog op den weg de legerwagens schokken.
dulle griet.
Sleept my de Dampoort uit, daar ik op mynen pas
De bomben werpen kan van Gend tot op het SasGa naar voetnoot1.
Sa, ras de Dampoort uit.
belfort.
Blyft rusten op uw steenen.
Den schrik belemmert hem, en zinkt tot in zyn beenen.
dulle griet.
Heeft dan myn legertros den vyand zoo beroerd?
belfort.
God heeft hem dezen schrik, o Zuster, toegevoerd.
Waarom ik, naar gewoont, met heldre beijaerts-klanken,
Verscheiden maal in 't jaar den Hemel zal bedanken,
En door myn zoet geluid erkennen t'allen tyd,
Dat ons des Heeren arm gered heeft in den stryd.
| |
[pagina 156]
| |
dulle griet.
Hoe laat is 't?
belfort.
Middernagt.
dulle griet.
Ziet ge iets nog van belangen?
belfort.
De blanke maan alleen.
dulle griet.
Ik ga een uiltje vangen.
Ware ik geladen, Broêr, ik schoot uit volle kragt
Tot Godes eer en lof, die voor ons waakt.
belfort.
Goê nagt!
Dat is toch geen Catsiaensche dreun; er steekt eene bytende aerdigheid in, die aen Vondel's hekelschriften herinnert: ook getuigt de eenigzins stoute taelwendingen, zoowel, en nog beter dan de verdubbeling der a, dat Pater Verhegghen wat meer gelezen had dan 't Masker van de Wereld of 't Duifken in de Steenrots, dat dagelyksch brood der nonnekens onzer dagen. Wy meenden daerom dit vaderlandsch, of, wil men, patriotsch gelegenheidsdicht nog eens te mogen herdrukken. Men heeft ons verzekerd, dat de bekende Kiekepoost, die zoo vele plannen maekte op 't papier, ook dat heeft gehad van dit stuk letterlyk, en zonder den naem van Pater Verhegghen te vermelden, uit te geven, en ja, dat zyn plan ditmael tot rypheid kwam. Wy kennen dien herdruk, omtrent 1821 verschenen, evenmin als den Gendschen Almanach, gedrukt by Poelman, 1791, in-4o, waerin van onzen Pater Augustyn voor- | |
[pagina 157]
| |
komt: Kikvorschen- en Muyzengevecht naer Homerus, alsmede Invallende gedachten van eenen huyswitter, wegens de teeken- schilder- plaetsing- beeldhouw- en bouwkunde; wat, ten minste door den titel, de nieuwsgierigheid gaende maekt. Sedert dien tyd klepte de klok der Augustynen weinig meer by patriotten-Te Deums: de lieve Franschen voorzagen daerin, en verjoegen Pater Verhegghen met de zynen. Thans, aen de wereld terug gegeven, vergat hy dezelve werkelyk, en herinnerde zich zyner belofte, om deze practisch gestand te doen: hy zeide vaerwel aen de politiek, ten einde een burger van beter vaderland te worden. De anonieme opsteller van 't hier medegedeelde Gesprek ontsliep tusschen de door hem bezongene twee oudste burgers der stad Gent, de Belfortstoren en het kanon dulle griet, op den 5 november 1818.
PRUDENS VAN DUYSE. |
|