|
| |
| |
[pagina t.o. 415]
[p. t.o. 415] | |
| |
Bl: 415.
| |
| |
| |
De dieren door de pest aengedaen.
(Vrye navolging van La Fontaine.)
Een plaeg, die schrik alom verspreidt,
Plaeg, die de Heer der hemelkringen
Op aerde zond tot straf der booze stervelingen,
De pest, - dewyl ik haer moet noemen by haer naem, -
Om op een enklen dag er duizenden te dompelen
In d'afgrond, kwam het ryk der dieren overrompelen:
Zy stierven alle niet, maer alle waren ziek,
Schoon voortyds menigeen zoo frisch was als een bliek.
Men zag er geen, die bezig waren
Met zoeten nooddruft te vergâeren;
Noch wolf, noch Reinaert gingen uit,
Verlekkerd op onnooz'len buit.
De tortelduiven zag men zelv' elkander vlugten:
Er was geen liefde meer, en dus ook geen genugten.
De Leeuw hield raed, en sprak: ‘Myn waerde vrienden al,
'k Vrees dat wy 's Heeren gal
Ontstoken hebben door de zonden:
Wy hebben nu al lang die strafplaeg ondervonden.
Dat dan de schuldigste zich offere in den nood!
Dat hy voor onze misdaên bloede,
En afweer 's Hemels geeselroede!
Ligt redt hy al zyn broeders door zyn dood.
Wy lezen soms in oude boeken
Van zulk een offerplegt. Nu, laet ons onderzoeken
Onze oude levenswyze, en zonder veinzery
Zoo komt weêr hoop op betre tyden.
Wat my betreft, 'k heb menig schaep gekraekt,
En daervan lekkre sier gemaekt.
Wat had het arme dier misdreven?
O! niets; het leidde een leven,
| |
| |
Dat vry bleef van de minste schuld,
Het tergde nimmer myn geduld.
Myn zwelgzucht ging bywylen nog al verder:
'k At soms, tot stilling van myn lust,
Ik zal dan, moet het zyn, als offerand, gerust
En kalm op 't heilig outer bloeden,
Opdat de Hemelwraek niet langer blyve woeden.
‘O Koning, sprak de Vos, gy zyt al veel te goed,
Al veel te scrupuleus, te nauwe van gemoed.
Hoe? schapen eten, die onnoozle pryen,
Wel! is dat zonde? O neen! geen' zonde! beuz'laryen!
Gy deedt hun, magtige en geduchte Heer,
Met ze op te knappen zeer vele eer.
En wat den herder raekt, dien gy hebt opgeëten,
Dat hy nog feller straf, o Koning, waerdig was;
Vermits hy een was van die lieden,
Als keizer Nicolaes, met willekeur gebieden.’
Dus sprak de slimaerd, en de vleijers riepen uit:
‘Hy heeft de zaek met veel welsprekendheid beduid!’
Men dorst niet al te diep doorgronden
Van Tyger of van Beer, of eenig' andren vorst,
Die menigmael naer 't bloed der schuldeloozen dorst,
En regt, en wet, en goede reden
Met voeten durft vertreden.
Elk hunner, zelfs het huislyk dier,
De hond, was volgens hen een heilig wezen schier.
Maer de Ezel kwam op 't laetst, en zeide: ‘lieve broeders,
Het heugt my, dat ik, met den zoon des ezelhoeders,
De schoone weide van Sint-Pieters ryke abdy.
'k Had grooten honger, makkers,
'k Zag klaver, malsch als nauw er groeit op andere akkers;
Ook kwam de duivel, zoo ik peis,
Meer dan op andren tyd geweldig my bekoren.
Ik docht, ik wederstond, ik bad: maer 't was verloren.
| |
| |
Daer alles my tot zonde dwong,
Schoor ik van deze wei de breedte van myn tong.
Dat was niet wel gedaen; 'k beken het droef van herten:
Die zonde werd voor my een bron van bittre smerten.
Misschien wascht eens 't berouw myn grove misdaed uit.’
Zoo sprak hy. Elkeen riep: ‘Gryp, gryp den schelm, den guit!
Hoe? 't gras gaen eten van een Godgewyde abdye!
Wat yslyk gruwelstuk! wat heiligschenderye!’
Een Wolf, die Cicero soms in het vlaemsch wel las,
En taemlyk wel ter tale was,
En met den Ezel nooit in vriendschap en in vrede
Geleefd had, hield een schoone en lange rede,
En hy bewees zeer duidelyk,
Dat men dit snoode dier, die plage van het ryk,
Dien kalen, schurftigen, moest aen de galge hangen.
En ieder juichte toe by 's redenaers verlangen.
Ocharm! en de Ezel, die zoo weinig klaver at,
Welk feiltje hy opregt voor elk beleden had,
Die armen ezel moest zyn misdaed duer bekoopen,
Terwyl men ongelet de moordenaers liet loopen.
Naer dat gy arm of ryk zult zyn,
Gekleed in grove py, of purperrood satyn,
Zal 't vonnis van het hof, op 't einde van de zaken,
De opsteller dezer fabel, wiens meesterlyke vertaling van Homerus en van Virgilius, in Nederduitsche hexameters, wy zeer verlangen in het licht te zien verschynen, heeft dit stuk, benevens nog meer dan drie duizend andere verzen, zonder behulp van eenige boeken, vervaerdigd, in der tyd dat de weleerwaerde man buiten alle maetschappelyk verkeer werd gehouden.
De Redaktie van het Belgisch Museum.
|
|
Auteursrechtvrij