|
| |
| |
| |
Zegezang op Lodewyk III,
verwinnaer der Noordmannen ten jare 883.
Ik ken een dienaer des Alhoogen,
Een waren koning: Lodewyk.
Vroeg werd zyn vader hem onttogen;
Gods vleuglen overdekten 't ryk.
Hy schonk hem trouwe strydgezellen,
Wier boezems voor de glorie zwellen;
Hy schonk hem Frankenlands gebied,
Dat, onder vrye krygsbaniere,
Er Loodwyk lang den scepter zwiere!
En God onttrek zyn arm ons niet!
Nauw was hem 't aendeel aengewezen
In 't vorstlyk erf, of God wou zien
Of hy den storm, op eens gerezen,
Heldhaftig jongling, 't hoofd kon biên.
De heiden dorst de zoute golven
Trotsch overvliegen: diep bedolven
In zonden lag het Frankenvolk,
Dat de Eeuwige tot beter banen
Door heilge monden liet vermanen,
Voor 't donderde uit de zwarte wolk.
Deez' zonk, verloren in zyn boosheid,
Die keerde op 't reine hemelpad,
En boette streng zyn goddeloosheid,
En werd een uitverkoren vat.
| |
| |
Schaers echter zag men 't heilpad volgen.
De Zaligmaker was verbolgen
Om dit vertrappen van zyn wet.
De vyand daegt: en geen versparring
Beschutte; al 't ryk was één verwarring,
De dappre Vorst stond zelf ontzet.
Er rezen duizend smeekende armen
Ten hemel: aeklig klom de nood;
Tot God, vol vaderlyk erbarmen,
Een blik op hunne ellende schoot.
Zyn woord daelde uit de starrenwoning:
‘Ryd heen, ontzagbre Frankenkoning!
Voer mynen lieden bystand aen.
Ten scherm, ter redding toegesprongen!
Te lang reeds werden zy bedwongen
Door volk, vernielziek opgestaen.’
- ‘Uw hoog bevel zal ik volbrengen,
O Heere, tot den zegeprael,
Blyft gy my d'adem slechts verlengen.’
Toen rees hy op, in 't blikkrend stael.
Toen deed hy 's ryks baniere wapperen,
Toen reed hy schichtig naer zyn dapperen,
Ten uitroei van dit vreemd gebroed;
Toen deden zy de wapens klateren,
En barstten uit in moedig schateren:
‘Het heir wachtte op u: wees gegroet!’
- ‘Jehova zendt my, legerknechten:
Een stem daelde uit het stargewelf.
Spreekt! denkt gy raedzaem hier te vechten,
Opdat men 's vyands graf er delv'?
Gy knikt!... welaen, 'k zal my niet sparen.
Tot ik den kluister dier barbaren
Verbreke, en dien de Noordman till'.
Op, Godgetrouwen! volgt myn stappen.
Wy zullen vry deez' grond betrappen,
Zoo lang de Almagtige het wil.
| |
| |
‘Ten stryde, als stoutontgloeide zonen
Van Gods bevel! Wie dit volbragt,
Verwint hy, ik zal 't hem beloonen,
En valt hy, 'k loon het zyn geslacht.’
Hy zegt, en ryst, in vuer ontsteken,
En rent om 't vaderland te wreken.
Een stond... en 't heir der Franken trof
Den vyand aen, naer wien zy smachtten,
En tot den Heer der legermagten
Vloog Loodwyks dankzucht: ‘Gode lof!’
Hy snelt ten vaderlandschen stryde,
En jubelt in een heilig lied,
En al de helden zingen blyde.
't Kyrie eleison schalt en schiet
Ontvlamd omhoog; 't lied is volzongen,
De stryd begonnen, losgesprongen
't Geweld, der Franken dappre kaek
Met levend purper overtogen,
En 't heir, met bliksemschietende oogen,
Gezweept ter bloedige oorlogswraek.
Maer geen die feller slagting baerde
Dan Loodwyk, de onnavolgbre held.
Zyn vuist grypt aen, en bonst ter aerde;
Zyn stael doorboort, doorvliegt en velt.
Hy schonk, als bovenmenschlyk wreker,
Den vyanden een bittren beker,
In hun verhitten plonderdorst.
Vernieler van die aertsvermetelen,
Deed God ten zegethroon hem zetelen,
Den glorieryken Held en Vorst.
Stort uit dan de overkropte borsten;
Zingt Godes uitgestoken arm,
En bidt den Oppervorst der vorsten
Dat hy steeds Lodewyk bescherm'!
Zoo steunen we op zyn heldenwapen,
Mogt weêr 't gevaer ons tegengapen,
| |
| |
En, even koen ten kamp bereid,
Lacht hem weêr de overwinning tegen!
God, overstroom hem met uw zegen,
En vest hem in zyn heerlykheid!
Naer 't oudduitsch der IXc eeuw. Zie Belgisch Museum, I, bl. 384.
Pr. VAN DUYSE.
|
|
Auteursrechtvrij