Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 5
(1841)–J.F. Willems, [tijdschrift] Belgisch Museum–
Auteursrechtvrij
[pagina 14]
| |
Ragnar Lodbrog. Yslandsche saga.Er was eertyds in Gothland een magtig koning, die eene allerbekoorlykste dochter bezat, Thora genoemd; hy had deze den bynaem van Hertinne gegeven, om dat zy alle andere vrouwen, even als de hertin alle andere dieren, in bevallige schoonheid overtrof. De vader beminde haer zeer teeder. Zyne grootste zorg bestond in haer gestadig nieuwe, verstroeyingen en vermaken te verschaffen. Hy had haer een prachtig kasteel laten bouwen, en op een ochtend bragt hy haer het schoonste slangjeGa naar voetnoot1 dat men met oogen kon zien: in Scandinavie was zulk een diertje eene groote zeldzaemheid. Het had een vurig oog, een dun kopjen, en eene blinkende huid; het was zacht en vleiend. Thora ontving het met blydschap, leidde het op een gouden blad, en sloot het in eene kooy; maer al spoedig groeyde de slang, en ja, by elken oogenblik, op eene verschriklyke wyze. Eerst kon men haer in het holle der hand houden, en zy behoefde slechts een zeer klein plaetsje in een hoek der kooy. Thans verbrak zy de deur harer gevangenis, en overreikte de beide uiteinden der zael, en weldra de beide uiteinden van het huis; eindelyk omvlocht zy in hare krachtvolle kronkeling alle de muren van 't kasteel. Met haer groeyde ook het gouden blad; de slang lag daer neêrgehukt op haer goud, met vlammend oog, en schuimenden mond, en verschrikte door haer blik en gesis allen | |
[pagina 15]
| |
die haer poogden te naderen. De koning werd er voor beangst, en deed door den ganschen lande uitroepen, dat hy zyne dochter ten huwelyk aen hem wilde schenken, die het gedrocht dooden konde. Ragnar, zoon van Sigurd, koning der Denen, hoorde dit zonderlinge geval verhalen en besloot Thora te verlossen. Hy liet zich een in jodenlym gedoopt lederen kleed maken, en, met de lans in de hand, stapte hy naer 't kasteel, door het jonge meisje bewoond. De slang braekte een vloed van vergif tegen hem uit, maer Ragnar, door zyne kleeding beveiligd, dreef haer den breeden degen door de ingewanden. Korts daer na huwde hy de schoone Thora, die hem twee zonen baerde, welke om hunnen moed, even als om hunne sterkte, vermaerd werden. Thora stierf, en Ragnar, om troost over dit verlies te zoeken, ging wyd en zyd oorlogen, alles aentastende wat hem ontmoette, en behield altyd de zege. Op zekeren tocht komt hy in Norwegen. Zyne reisgenooten stappen aen land, en ontdekken, in eene ellendige hut, een jong meisje, met name Kraka, van eene uitmuntende schoonheid; zy spreken met geestdrift van haer aen Ragnar. Hierop deelt deze overste hun een dier raedsels mede, waervan men zoo vele voorbeelden in de Noordsche gedichten der middeleeuwen vindt. Indien dit meisje, zegt hy, zoo schoon is als gy 't my wilt doen gelooven, breng ze herwaerts; maer zy kome tot my, zoo dat ze ongekleed, en toch niet naekt weze; dat ze niets geëten hebbe, en echter niet nuchter zy; dat ze niet alleen kome, en toch van niemand vergezeld. Wanneer men dit raedsel aen Kraka mededeelde verstond zy het aenstonds, en om het na te komen liet zy hare lange blonde hairen om haer lyf vallen, en bewondt zich met een visschers net. Zy at daerop een weinig look, en geen enkel man vergezelde haer; maer een | |
[pagina 16]
| |
hond volgde hare voetstappen. Als de koning haer zag, werd hy op haer verliefd, en nam ze tot vrouwe. Er verliep eenigen tyd, en Ragnar, dit stille leven moede geworden, rust een schip uit, en gaet, als eertyds, verre zeeën en vreemde gewesten opsporen. Hy bezoekt den koning van Zweden, die hem met groote eerbewyzen onthaelt, en hem in de dischzael op de eerste plaetse doet zitten. Deze vorst bezat eene zeer schoone dochter, met name Ingeborg. Ragnar, by heuren aenblik, vergeet welke banden hem aen Kraka hechten; hy vraegt ze ten huwelyk, en de ondertrouw wordt gevierd. In Denemarken teruggekeerd, ondervraegt hem zyne vrouw, en wil weten wat hem op zynen tocht is wedervaren. - Niets, zegt hy. Driemael doet zy hem de zelfde vraeg, en driemael ontvangt zy hetzelfde antwoord. - Welnu! roept zy uit, ik wete wat er voorgevallen is: gy hebt Ingeborg ten huwelyke gevraegd, en moet ze eerlang trouwen. 'T zyn uwe reisgenooten niet die my uw geheim verklaerd hebben; ik heb het door drie vogelen vernomen, die gy vast rondom u hebt zien vliegen. Maer doe my dien voorgenomen smaed niet aen; want ik ben niet, gelyk gy tot heden toe geloofdet, de dochter van een armen boer: ik ben Aslauga, dochter van Sigurd, die Fafnir doodde; en ten bewyze van myn gezegde, zal ik eerlang eenen zoon baren, in wiens oogen een drakenbeeld zal geprent staen. Aslaugaes voorzegging werd bevestigd, en Ragnar weigert Ingeborg te trouwen. Op deze tyding zend de koning van Zweden aen alle de stammen het sein des oorlogs, den schicht die de mannen ten stryde roept; en verzamelt zyne benden, om den smaed, zyne dochter aengedaen, te wreken. Maer, even als hun vader, zyn Ragnars zonen onverschrokken waeghalzen. Reeds dikwyls hebben zy de ge- | |
[pagina 17]
| |
varen getrotseerd; reeds in menigen stryde het bloed doen stroomen. Terwyl hunne broeders wydafgelegene plassen bevaren, vragen de twee oudsten, Agnar en Erik, om zelven 't deensche heir naer Zweden te geleiden. Beide legers trekken tegen elkander op. De stryd vangt aen; Ragnars zonen houden moedig stand; maer, zie! er komt plotseling eene woedende koe op hen af, die door hare zonderlinge sprongen en vreemd geloey hunne makkers verschrikt en de wanorde in het leger brengt. Vruchteloos trachten zy 't te herscharen: niet tegenstaende hunne verdubbelde poogingen, worden zy door de Zweden omringd en overmeesterd. Agnar valt met wonden overdekt. Erik wordt gevangen en ter dood veroordeeld. Op deze tyding weent Aslauga, en hare tranen, zegt de Kronyk, waren bloed, rood en hard als hagelsteenen. Op dit zelfde oogenblik boodschapte men haer dat een ander harer zonen, met de wapens in de vuist, roemryk gesneuveld was, en zy hoorde deze tyding met de fierheid eener spartaensche vrouw aen, doch weende niet. ‘Deze, riep zy uit, heeft heerlyk zynen schild met bloed gewerfd; zoo als het eenen held past is hy gesneuveld, en hy zal tot Odin varen.’ Intusschen was Ragnar in andere gewesten gekomen. Aslauga dryft hare zonen om hunne broederen te wreken, en blaest in hun harte het vuer der gramschap aen: zy zelve wil aen 't hoofd der benden optrekken en hun in Zweden vergezellen. Zoodra beide legers zich in elkanders gezicht bevinden, zoodra de skalden den strydzang aengeheven hebben, laet de zweedsche koning de woedende koe tegen den vyand los. Maer Ivar, Ragnars zoon, had zich eenen boog van een grooten boomtak en zware sterkgeharde pylen laten vervaerdigen. Hy doet zich, door krygsknechten, tot by 't schrikverwekkend dier dragen, en velt het neder. Toen worden de Zweden door den schrik | |
[pagina 18]
| |
overrompeld, bieden geenen wederstand meer en vluchten. Ragnars zonen vervolgen hen, en bezaeyen den grond met dooden en gekwetsten. Hier na zetten zy hunnen zwervenden tocht voort, en gaen van land te lande, waer zy de sterkten stormderhand innemen, de steden plunderen en de wooningen verdelgen: overal als eenen geesel gevreesd, behalen zy overal de zege. De Saga vermeldt dat zy tot in Zwitserland kwamen, en wel wenschten naer Rome te gaen. Men weet dat Rome de wondere stad der middeleeuwen was: haer naem staet in alle kronyken, en geene dichters die haer niet bezongen. Ongelukkig zyn Ragnars zonen, die zoo vele vloeden en rivieren overgetrokken zyn, onbewust, wat weg in te slaen, om te Rome te komen. Terwyl zy met elkander beraedslagen, en al hunne aerdrykskunde samenbrengen, bemerken zy in de nabyheid eenen man, die een grooten pelgrimshoed draegt en een reisstok met yzer beslagen. Zy roepen hem, en vragen: Wie zyt gy? - Ik ben een pelgrim. - Kent gy dit land? - Ik ken alle de landen die een sterveling kan doortrekken; want ik heb myn leven met reizen doorgebragt. - Zyn wy nog verre van Rome? - Van Rome? riep de pelgrim uit: ziet gy dit yzeren schoenenpaer dat aen myne voeten sluit? en dit andere dat op mynen rug hangt? thands zyn ze versleten: ik kome regelregt uit Rome, en toen ik vertrok waren zy splinter nieuw. Na dergelyke verklaring waren Ragnars zonen van zulk een lange reis afgeschrikt, en keerden naer het Noorden terug. Midlerwyl was de oude Lodbrok in Denemarken wedergekeerd en had dikwyls hunne heldendaden hooren verheffen. De roem, welken zy behaelden, doet zyn krygszuchtigen trots ontwaken: op nieuw wil hy de zeeën overvaren, de gevechten tarten, en als eertyds | |
[pagina 19]
| |
zynen naem in de drie koningryken van Scandinavien doen weêrgalmen. Weldra is alles binnen de Deensche staten in rep en roer: de smeden bereiden het zware harnas en de spitsige lans: de oversten der stammen brengen hunnen benden in gereedheid, en Ragnar doet twee groote vaertuigen uitrusten. De naburige koningen, by 't vernemen dezer toebereidselen, vreezen een onverhoedschen aenval, en plaetsen wachters op alle hunne grenzen. Doch Lodbrok verklaert dat hy Engeland wil bemagtigen; hy scheept in, en de edele Aslauga, wie een akelig voorgevoel bedroeft, brengt, op 't oogenblik des vertreks, hem eenen wapenrok aen, die Odin toegewyd is, en zoowel aen 't water als 't vuer ondoordringelyk. Ella, koning van Engeland, van Ragnars voornemen onderrigt, trekt hem, met een talryk leger, te gemoet: een woedend gevecht heeft plaets. De Denen doen wonderen van dapperheid. Ragnar ziet zyne krygers, de eene na de andere, rondom hem vallen: krachtvol, en door zyn harnas beschermd, blyft hy weerstand bieden; maer, door de engelsche soldaten omsloten en geperst, wordt hy eindeling overmand en gekluisterd. De koning doet hem in eenen grooten kuil vol slangen werpen, en Ragnar brengt er een geheelen dag in door. De slangen verheffen het hoofd en laten haer geschuifel sissen, maer durven hem niet naderen; want hy draegt nog zyn tooverharnas. Ella doet hem dit ontnemen; terstond omkronkelen de slangen haer slachtoffer. En de oude krygsheld, die hare giftige tongspitsen in zynen boezem voelt rondwroeten, heft zynen doodzang aen. Als nu Engelands koning de dood van den held vernomen hadde, vreesde hy dat diens zonen er eenen verschrikkelyke wraek over zouden nemen; ten einde hunne gevoelens te kennen, vaerdigde hy tot hen gezanten naer Denemarken af. Deze vinden de vier zonen van Ragnar | |
[pagina 20]
| |
in eene zael te samen: zy verhalen hun het gebeurde, en wanneer zy zeggen op wat wyze de oude krygsheld het leven verloor, drukt Biorn zoo geweldig het hout eener lanse vast, dat hy er de teekenen zyner vingeren indrukt; Huitserk wringt met zulke gramschap een schaekberd, dat hem 't bloed uit de nagelen springt, en Sigurd, die een mes in de hand hield, snydt zich tot op het been zonder 't gewaer te worden. Korts daer na, nemen alle vier de wapens op en stevenen naer Engeland. Zy worden geslagen, maer keeren terug om versche benden te halen. Ivar, die de slimste is, verlaet hun en komt Ella vinden: Ik beloof u, zegt hy, nooyt de wapenen tegen u te voeren, wilt gy in uw koningryk my slechts zoo veel gronds geven als een ossenhuid kan beslaen. De koning Ella, die de geschiedenisse van Dido niet kende, grimlacht over een zoo nederige vraeg, en staet die toe. Ivar snydt de ossenhuid in kleine riemen, omspant er eene ruime uitgestrektheid gronds mede, en bouwt er de sterkte van Londen op. Hy lokt, door beloften en geschenken, de byzonderste ingezetenen van het koningryk daer henen, en als hy gelooft op hunne hulp te mogen rekenen, verwittigt hy zyne broeders, dat zy met hun leger zouden komen. Van talryke benden opgevolgd landen zy aen. Ella, door Ivar bedrogen, en door zyne oude wapenbroeders verraden, poogt vruchteloos zich te verdedigen. Ragnars zonen maken zich van hem meester, en doen hem in de hevigste folteringen sterven. Dan keeren zy in Denemarken terug, blyde den dood van hunnen vader gewroken te hebben. Ivar heerschtte nog lange jaren in Engeland, en wanneer hy den dood voelde naderen, gebood hy zynen vrienden hem ter plaetse te begraven waer de kust meest aen de vyandlyke invallen was bloot gesteld; want ik zal nog na mynen dood het ryk beschermen, zeide | |
[pagina t.o. 21]
| |
Bl: 21.
| |
[pagina 21]
| |
hy. Zyn wil werd geëerbiedigd, en men verhaelt dat in het jaer 1066, wanneer koning Harold in Engeland aenkwam, hy naby de grafstede van Ivar landde, en in 't gevent sneuvelde. Toen Willem de Veroveraer in Engeland kwam opende men deze grafstede, en men vond er het lyk van Ivar nog ongeschonden in. Willem deed hetzelve verbranden, en niets verzette zich meer tegen zyne overwinning. Aldus eindigt de Saga van Ragnar, en de naem van dien held is in 't oude Scandinavien den volke in 't geheugen gebleven. In de Yslandsche hutten spreken de boeren nog van die oude tyden, en deze zyn doodzang wordt daer nog gezongen in de hier bygevoegde muzyk. I.
Wy streden dapper met de zwaerden,
Niet lang geleên: wy trokken fier
Naer Gothland op, ter nedervelling
Van 't gronddoorgravend monsterdier.
Wy hebben Thora daer verkregen.
De helden noemden, by dien zegen,
My Lodbrok, toen de heidenael,
De sterke draek, in 't bloed versmoorde,
Na ik hem 't ingewand doorboorde
Met blinkend en geteekend stael.
II.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Ik was nog jong, toen deze vuist
Den wolf een ryklyk mael verschafte,
Waer de Oresonddvloed oostwaert bruischt,
Ook aen geelvoetige adelaren,
En havikken, by gansche scharen;
| |
[pagina 22]
| |
Toen, botsend op den yzren hoed,
Het yzer klonk, en zege kondde;
De zee was maer ééne enkle wonde:
De raven waedden in het bloed.
III.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Wy droegen onze speeren hoog,
Toen ik pas twintig jaren telde,
En woedend steeds den kamp doorvloog.
Acht jarlen storten we in de graven
Ter neêr, by 't Oostlyk Dunahaven.
Wy vingen daer een vetten buit
Den gieren: 't roode zweet, by wellen
Voortgudsend, deed de baren zwellen,
En menig blies den adem uit.
IV.
Wy streden dapper met de zwaerden,
En Hedins vrouw begaf ons niet,
Toen wy de Helsingiers verzonden
Naer Odins somber hofgebied.
Wy streefden voort langs Ifa's baren;
Daer liet de byl zyn wrok bedaren,
En elke wonde een bloedgolf los.
De grond zag rood van bloedrivieren.
Het brandig stael knarstte op pantsieren,
En kliefde door der schilden bosch.
V.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Het heugt my, hoe daer niemand vlood,
Eer Herald by de roeyersbanken,
Al strydende zyn leven sloot.
Nooyt slaekte op 't veld der waterveugelen
Beroemder jarl aen 't ros de teugelen,
| |
[pagina 23]
| |
En ploegde in zee een vaster spoor
Door 't schuim, tot in de verste haven.
Zoo moedig brak dit hoofd der braven
Alom de legerbenden door.
VI.
Wy streden dapper met de zwaerden.
De schilden, als een last getorscht,
Verwierp het heir, wanneer de boogpyl
Gerigt werd naer der helden borst.
Het zwaerd beet op de Skarpasklippen,
By 't kryggeschrei der veege lippen.
Rood werd der schildemanen boord.
Eer Rafn, de koning, was bezweken,
Dreef uit der helden hoofd by beken
Het bloedig zweet op 't harnas voort.
VII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Verschriklyk rammelde het houw-
toebrengend stael, eer koning Eisstein
Op Ullars akker vallen zou.
Zy trokken ('t goud mogt hen versieren)
Naer 't rookend mael van felle gieren.
Het stael sneed door den schildendrom,
Als zich de helmen saembevonden.
De purpren wyn der halzenwonden
Vloeyde op de schouders af en om.
VIII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
De raven konden voor de kust
Van Einderis een ryklyk voedsel
Verzwelgen, naer hun volle lust.
En de uitgevaste wolven kregen
Spysovervloed van allerwegen.
| |
[pagina 24]
| |
't Viel moeylyk, toen de zon weêr stond,
Zich voor de pylen te bevryden:
Dit kroost der pees steeg t'allen zyden,
En snorde van de bogen rond.
IX.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Wy zwaeyden 't wondenboorend zwaerd
Voor Bornholm in het rond; en verwden
In 't bloed de schilden saemgepaerd.
Een pylenwolk, den olm ontsprongen,
Brak door der pantsers ringenwrongen,
En Valnar viel in 't strydgeraes,
De grootste koning! de overmanden
Bedekten wyd en zyd de stranden:
De wolf was vrolyk over 't aes.
X.
Wy streden dapper met de zwaerden.
De rustloosaengewassen slag
Ging zonder einde, eer Freir, de koning,
In Vlaenderland ter aerde lag.
De wondegriffel, blauw en bloedig,
Beet dan met stalen tanden moedig
In Hognes gouden harrenas.
De maegd kreet om die morgenslachting.
Ryk was de buit, dien doodsverachting
Bezorgde aen 't hongrend dierenras.
XI.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Ik zag daer 't vreesselyke veld
Van Englanes, by Einfers schaetsen,
En honderden ter neêr geveld.
Zes dagen zeilden wy ten stryde,
Eer 't heir verslagen was, en blyde
| |
[pagina 25]
| |
Vierde iedereen de lansenmis,
Als de ochtendzon op nieuw kwam blinken,
En Valthiof dood moest nederzinken
In 't vechten voor ons grimmig spits.
XII.
Wy streden dapper met de zwaerden:
Er viel een bloedige oorlogsdauw
Van 't scherpe zwaerd in Bardas golven.
Voor d'uitgespannen haviksklauw
Lag 't bleeke lyk: de boogpyl gonsde,
Waer 't stael op borstharnassen bonsde,
Die Svelners hamer had gesmeed
Ten kampe, by de vlam der smidse;
En de uitgeschoten lindwormflitse
Vloog heen, bedekt met doodlyk zweet.
XIII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Wy hielden, onder 't bylgezwaey,
De borstverweerende oorlogstentenGa naar voetnoot1
Vol fieren moed, by Hednings baey.
Toen sleet de hellem van de helden
By 't strydgerammel; mannen snelden
Hervoort, wier onweêrstaenbre kracht
Den echtsten beukelaer doorkliefde.
't Was daer geen zoet gevlei der liefde,
Als waer een bruid de omhelzing wacht.
XIV.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Een vlaeg van pylen stormde rond,
En op de schilden: velen stortten,
Northumberland, op uwen grond.
Men moest geen held, by 't morgenwekken,
Als tegen dank naer 't kampspel trekken.
| |
[pagina 26]
| |
De glans van 't lemmer blikte wyd.
Het stael scharde op de bekkeneelen.
Ik zag er duizend slagen deelen,
En helden vallen in dien stryd.
XV.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Door Herthiofs alverdelgend stael
Bleef staeg by de onzen, op de Zuider-
Eilandenkust, de zegeprael.
Daer heeft de pylenplas gekletterd
Op schilden: Rognwald viel verpletterd.
En by het havikkengeslacht
Deed deze val de smart verwylen.
Die helmenbreker wierp zyn pylen,
In 't vuer verhard, met forsche kracht.
XVI.
Wy streden dapper met de zwaerden.
De lyken lagen opgetast;
De broeders van den gier, de wolven,
Verheugden zich, lang uitgevast,
Om 't zwaerdenspel: de lemmers blonken:
De schilden en harnassen klonken
In Vedras baey, by 't wraekgetier.
Toen viel ten prooy der maegre scharen
Van raven, valken, adelaren,
Held Marstan, koning over d'Ier.
XVII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Ik zag zoo menig fieren held,
By d'opgerezen storm der zwaerden,
Eens 's morgens in den stryd geveld.
Vroegtydig kwam een scheededorenGa naar voetnoot1
Myn zoon het mannenhart doorbooren,
| |
[pagina 27]
| |
En de onverschrokken Agner zonk
Voor Egils arm: de speeren vlogen
Op 't gryze harnas kromgebogen
Van Hamder: 't zegevaendel blonk.
XVIII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
'k Zag Endils kroost met schittrend stael
Den vyand buik en borst doorklieven,
Den wolven tot een lekker mael.
Rood waren al de waterstranden.
't Ging anders toen met vrouwenhanden
Den wyn by Skede ons werd gebragt.
Nu scheurde 't yzer der pantsieren;
Daer zag m', in 't vreeslyk samenzwieren,
De vorstelyke Denenmagt.
XIX.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Eens speelden wy met 't blanke spits,
Voor Lindesoere, op eenen morgen:
De vyand was een vorstentrits.
Daer roemden zich maer luttel vromen
Als uit den slag terug gekomen.
Een aental viel voor onze vaen
In d'immergragen muil der wolven:
Het bloed der Ieren liep by golven
In d'opgeschuimden Oceaen.
XX.
Wy streden dapper met de zwaerden.
'k Zag 's morgens stryders, schoon van lok,
'k Zag maegdenminnaers, en geliefden
Van weduwen, in d'eersten schok
Gevlucht. Daer kwam geen maegd hun baden
In 't warme bad, met wyn beladen.
| |
[pagina 28]
| |
De koning Orn smoorde in zyn bloed
By Alasund: de zwaerden knersten.
Ik zag het bloedig maenschild bersten:
Dit brak der helden trotschen moed.
XXI.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Het hooggezwaeyde moordstael dronk
Het bloed, terwyl het roode speergoud
Op harnasschorssen wederklonk.
Nog eeuwen zal me op Angul toogen
En zien met langbewondrende oogen
De plek, waer eens het vorstenheir
Ten zwaerdspel samentrok: het vleugel-
gedrocht, de draek, vloog zonder teugel
Daer rond, en baedde in 't wondenmeir.
XXII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Wordt hem den dood steeds toegekaetst,
Den held, die, in den storm der speeren,
Tot voorbeeld de eerste wordt geplaetst,
Ook hy beklaegt zyn gryze dagen
Wien nooyt de kryg de borst deed jagen.
't Is hachelyk den arendsbek
In 't zwaerdenkampspel op te wekken;
Maer laffen blyven 't leven rekken,
En hebben aen een hart gebrek.
XXIII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Dit noem ik waerlyk schoon en wel,
Dat, by het bloedig samentreffen,
De een jongling d'andren tegensnell',
Dat voor den man de man niet wyke.
Dit strekte t' allen tyd ten blyke
| |
[pagina 29]
| |
Van d'adel eens heldhaften mans.
De maegden zullen steeds hen kiezen
Die by den stryd geen moed verliezen,
Maer juichen in der zwaerden glans.
XXIV.
Wy streden dapper met de zwaerden.
't Is my bewezen nu voor 't eerst,
Dat overal by stervelingen
't Bevel der schikgodinnen heerscht.
Neen, niemand kan het tegenstreven;
'k Dacht nooyt, dat Ella zou myn leven
Doen knotten, toen ik in de golf
't Gewicht stiet van de schepenbalken,
En prooy bezorgde aen bloedge valken,
Aen Schotlands uitgevasten wolf.
XXV.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Dit strekt tot blydschap aen myn geest.
'k Weet, dat de banken van den Krygsgod
Gereed staen voor het heldenfeest.
Dra zal het bier, met volle teugen,
Uit kromme schedels ons verheugen.
Geen held, die treedt in Odins prael,
Zucht over 't weggevloden leven:
't Woord zal niet op myn lippen beven,
Wanneer ik stap in Odins zael.
XXVI.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Hoe zou, door eedle wraek gespoord,
Het kroost van Asloeg tot den laetsten
Ter hulpe snellen in dit oord,
Indien 't nauwkeurig mogte weten
Wat my gebeurt, wat slangenbeten
| |
[pagina 30]
| |
My hier, in onverdraegbre pyn,
Verscheuren. Ja, zy zouden 't loonen!
Ik schonk een moeder aen myn zonen,
Die wil dat ze onverwrikbaer zyn.
XXVII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
Het erflot, door geen mensch getart,
Genaekt my: gram is de adderbete:
En slangen nestlen in myn hart.
'k Verwacht, dat Odins stalen roede
Dra over Ellas maegschap woede.
Myn' zonen zal, om 't moordbedryf,
Het bloed in 't aenzicht zyn gestegen.
Der stoute jongelingen degen
Veracht het rustig scheêverblyf.
XXVIII.
Wy streden dapper met de zwaerden.
't Verzamelde een en vyftig keer
Tot schitterende volksgevechten,
Door de omgezonden pyl, het heir.
Nooyt dacht ik, glorieryk gerezen,
Dat ooyt een vorst er konde wezen,
Wiens deugd my zou te boven gaen.
Jong verwde ik 't zwaerd alreeds. Tot Oden
Zal 't schikgodinnenchoor my nooden.
My past geen sterven in getraen.
XXIX.
'k Verlange nu om af te scheiden.
My roept der dienaressen mond
Tot zich, die, uit 's Verdelgers hallen,
Ter opontbieding, Odin zond.
'k Wacht Schikgodinnen aen myn zyde;
Op de eereplaetse drink ik blyde
Het bier: 'k zal sterven met een lach.
Myn levensstonden zyn verloopen,
Myn levensstonden zyn verloopen,
Ja, ik wil sterven met een lach.
Pr. VAN DUYSE. |