Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 4

[p. 389]

Proeven van Belgisch-Nederduitsche dialecten.
XVI. Dialect van Lier.

Ne man had twië zowne waervan de jonkste on ze vowder zei: vowder, gef me me pawrt van het goed, da me toekomt, en ha verdielden het goed onder heulle. Nor waënige, doge, toen alles ba iën vergowderd was, vertrok de jonkste zown nor e ver afgelege land, wor ha zaë goed deurbroegt me weldig te leive.

Als hem naë alles verteird had kwamp er ne groiten hongersnoid in da land en ha begost gebrek te laë. Toen vertrok ha en namp dienst aen baë nen beurger in da land, diën hem nor zaën bowtegoed zond, om zaën veîrrekes t' eeuë. En ha zaë gaïre zaënen boäk vulle met de schelle, die de veirrekes aten, môr niemand gaf z' hem.

Toen ha to ze zelve kwamp, zé hem: hoe veul gehuerde knegs hemmen der in het hoäs van me vôr overvloed en broëd, môr ik steurf hier van hoenger! ik zal opstaen en to me vôr gawn en zal hem zegge: vowder, ik hem tege den hemel en tegen ha gezondigd. Naë ben 'k ni weêrdig miër om oeve zown genoempt te weurre. Doe me maë gelâk mé iëne von ou gehuerde knegs.

Opgestawn zynde gink hem nor za vowder; môr toen

[p. 390]

hem er nog ver af was zag hem ze vowder en liep, deur medelaë bewoge, naer hem toe, viel hem om zenen hals en kusten hum¹. Hier naër zé ha tegen hum: ‘Vowder, ik hem gezondigd tege den hemel en tegen hâ: naë ben 'k ni weêrdig miër, om oeve zown genoempt te weurre.’ Mor de vowder zé tege zen knegs: ‘Brengt den iëste den beste tabbaerd, doet hem hem awn; stekt hem nen rink on zaën hand en schoenen on zen voete. Brengt hier e mestkalf, slaeg het, en lôt ons meultad hâve en vrolak zaën, om dat maëne zown doid was en weer lyvetig geweurren is: ha was verloren, en is verom gevonne. En ze begoste t' ete.

Môr den aëdste zown was op 't veld, en toen ha weer kwamp en an zen hoys naderde, hoirden ha 't gezank. Ha riep iëne van de knegs, en vroeg hem wat dat da was? Deze zé tegen hum: ‘Oe broer is weergekowmen en oe vowder heit a mestkalf geslowge, om dat ha hem vaïlig heit terug ontfange.’ Ha was kwawd en wilde ni binne gawn. Dorom gink ze vowder zelf bôte en begost hem te kwelle. Môr ha antwowrden on ze vôr: ‘Zie naë iës! ik dien oe alzoo veul jaër, en noit hem ik oe gebod overtreje, en noit hadde maï de miësterschap gegeive om mé men vriende t' ete. Môr nor dat dezen oeve zown, diën er alles me d'hoeren heit deur gedawn, hier gekomen is, hedde veur hum e mestkalf geslawge.’ Môr de vowder antwoorden hem: ‘Zown, gaë zaëd altaëd ba maë, en allen het maën is het haë. Wa moesten eten en vrolak zaën, om dat dezen oe broer doid was, en weer lyvetteg is geweurre: ha was verlowren, en is verom gevonne.’

1 Hum. In dit woord wordt de u uitgesproken als in het fransch un.