Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 4

[p. 386]

Johanna van Valois, gravin van Henegouwen. (1340.)

Wat ook de vrouw moog' tot ons heil verrigten,

Wat liefde en dank wy haer verschuldigd zyn,

Voor heul en troost in ramp en boezempyn,

Haer schoonste daed is vrede en eendragt stichten.

De wufte gal, wiens wreevlige overmoed

Zoo menigmael 's lands vryheid had besprongen,
Was met zyn legermagt weêr ingedrongen,

En stelde 't al op roof en vlam en bloed.

Maer 't heldenteelt der zonen van den lande,

Door Arteveld', hun' Ruwaerd, voorgeleid,

Wiens heir door britsche hulp was uitgebreid,

Weêrstond geweld, en wreekte hoon en schande.

De strydlust rees weêr op langs beider kant;

In beider heir beval een trotsche koning,

Wiens eenig doel, by 's helden moedbetooning,

Was eigen wrok en zucht naer roem en land.

In 't waelsche veld weêrkletterden de zwaerden;

De legers stonden dreigend voor elkaêr;

En ongeduld verbeet de vlaemsche schaer

By 't forsch gebriesch der moedige oorlogspaerden.

Bazuingeschal klonk op van wederzy;

Het teeken tot den aenval was gegeven;
Elk voelde in zich de woênde bloeddorst leven;

Gesloten was elk hart voor medely'.

[p. 387]

 

Toen eensklaps, als een heilige uit den Hemel,

 

Als schuttende Engel van de menschlykheid,

 

In de engte, die de beide legers scheidt,

 

Een vrouw verschynt, trots woede en krygsgewemel.

 

 

 

Hoe ernstig schoon is haer verrukt gelaet!

 

Haer schonk natuer die teedre aenvalligheden,

 

Die 't stugste hart by d'eersten aenblik kneden;

 

Maer eerbied vergt haer geestelyk gewaed.

 

 

 

Die eerbied dringt in al de legerdrommen,

 

En ylings dreunt een kreet het krygsveld door:

 

‘Johanna!... Dat zy spreke en elk haer hoor'!’

 

Zy wenkt. - Haer wenk doet ieder tong verstommen.

 

 

 

‘O Broeder (spreekt zy tot der franken vorst)!

 

Is nog uw magt niet hoog genoeg gestegen?

 

Hebt ge in den kryg geen roem genoeg verkregen,

 

Dat gy nog staêg naer grooter glorie dorst?

 

 

 

Zult gy het puik der christen ridderscharen,

 

Hier tot de dienst van uwe wraek vereend,

 

Wyl ver van hun en gade en moeder weent,

 

Vervoeren tot gewisse doodsgevaren?

 

 

 

Voegt dit den knecht des eeuwgen Gods van vreê?

 

Den zoon der kerk van Jezus op deze aerde? -

 

Zwaey, ja, den staf; maer geef een schêe den zwaerde.

 

Voldoe aen uwer zuster teedre beê.

 

 

 

En Edward! Gy, dien ik als zoon mag roemen;

 

(Zoo sprak zy tot den vorst van Engeland)

 

Uwe egade is myn dierbaer huwlykspand. -

 

Waerom u heer van vreemde ryken noemen?

 

 

 

Wees met het deel, dat God u schonk, voldaen.

 

Een dapper volk gehoorzaemt uw bevelen:

 

Laet slechts zyn heil uw vorstlyk harte streelen,

 

En blaes hier niet 't verdelgend krygsvuer aen.

 

 

[p. 388]

 

Gy allen, hier ten bloedgen stryd vergaderd,

 

O heldenstoet, vergrysd in eer en gloor,

 

Verlaet in 't eind het glibbrig oorlogsspoor!

 

Het uer der dood is haest genoeg genaderd.

 

 

 

Een heilig woord ontvloeye thans uw' mond:

 

Ja, vrede! klink' door uw beroemde rangen.

 

Bezadigd worde 't zwaerd ter zy' gehangen;

 

De vyand zelfs omhelsd op d' eigen stond!’

 

 

 

En 't scheen als of een Godheid had gesproken:

 

't Woord vrede! galmt het ruime krygsveld door,

 

En plotsling treên de beide vorsten voor,

 

Den trouwen kring der ridders doorgebroken.

 

 

 

De zuster grypt haer broeders vorstlyk hand,

 

- En Edward's arm omvangt een teedre moeder:

 

Het koningspaer noemt thans elkander broeder,

 

Ten teeken van 't gesloten vreêbestand.

 

 

 

En was daermeê de geesel niet verdwenen,

 

Die 't vaderland zoo lang geteisterd had,

 

Toen werd zyn grond toch met geen bloed bespat,

 

En voor een poos vlood twist en strydzucht henen.

 

 

 

Wat ook de vrouw tot ons geluk verrigt,

 

Wat vreugde en troost de man haer zy verschuldigd,

 

Hoe billyk men haer liefde en schoonheid huldigt,

 

Haer schoonste daed is dat zy vrede sticht.

Gent, juny 1840.

F. RENS.