Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 4

[p. 249]

Proeven van Belgisch-Nederduitsche dialecten.
XV. Dialect van Eecloo.

Daer was ne kiër ne man die twië zeuns haê. In de jonkste van de twië zei tot zy voadere: voadere, geef my myn wiëzepenningen. In hy diëldeg' hulder 't goed. In een beetjen daër naër de jonkste zeune, ost hy amaël te gaër haë is giël verre ga reizen, in hy é gin ter al zy goe verteerd, in e slecht leven geleefd. In ost hy al vertierd haë, weirdet ginter ne gruëten dieren tyt, in hy kreeg aermoede. In hy paktege zy gat in zijnen aerme in hy gynck by nen burgere van da land; in den dienen zond hem naer zy land, om de verkens te wachten. In hy zoe geern zynen buik gevuld hên met den draf, die de verkens aten, in dur en was nieman niet dieter hem va gaf. In os hy zyne staët gynk overpeinzen zeit hy: daër zy zoo veel diensboon van my voadere, die meer of bruët genoeg hên, in 'k zytte 'k ik te zwelten; 'k zal opstaën in naër my voader gaën, in 'k zal hem zeggen: voader, 'k em misdoën vur ui in vur God; 'k be zuë vele nie weerd da'k uië zeune genoem worde. Pak my vuër iënen van ui diensboon. In hy stond op in hy gynck naer zy voadere. In os er hy nog al en ende va was, zag zy voader hem, in hy krieg zyne moed vol, in hy liepter naër, in hy vlog hem an den hals. In de zeune zei hem:

[p. 250]

voadere, 'k hem misdaën vur ui in vur God; in 'k en be zuë vele nie weerd, da 'k uië zeune genoem worde. Maer de voadere zei aen zyn diensboon: bryngt hier 't beste kleed, in doeget hem aën, in stekt hem ne rynk a zyne vyngere, in schoens a zyn voeten. In brynget vet kalf, in slaëget, in laët ons eten, in ons verzetten; want myne zeune, die je daër ziet, was duët, in hy is were in 't leve gekomen, in hy was verloren, in hy is weerom gevonden. In ze begoesten hulder te verzetten.

In zyne aewsten zeune was in den akkere, in os hy afkwam in 't huis vertegendege, huërdeg' hy 't zingen in 't laweit hewwen. In hy riep eene van de diensboon in vroeg hem wat dat er daër te doe was. In den dien zei hem: ui broere is t'huis gekommen, in ui voader heet 't vet kalf geslegen, om dat hy hem streus in gezond were gekregen heet. Maër hy wier dul, in hy wildeg' in huis nie gaen (zoet hi wel,)¹ Maër zy voader kwam buite in sprak hem schuëne. Maër hy gaf hem vuër antwoorde: Zie ne keer, 'k diene 'k ik ui nui ol zuë veel jaër, in 'k en hên nog van zuë leven ui orders nie te buite gegaën, in g'en hemmy nog giën eënen kiër nen bok gegên, om my me myn vrienden ne keer e lyf te maëken; maër os daër die zeune t' huis gekommen es, die ui goed mé 't slecht vrewwevolk opgemaekt heet, ei-je vuër hem 't vet kalf geslegen. In hy zei hem; my kind, g'heg gy altyd by my geweest, in ol da 'k ik ê, ei-je gy. Ge moest tans maër liever wel gezin zyn in blye, wan ui broere daër was duët, in hy is were in 't leve gekomen, in hy was verloren, in hy is were gevonden.

1 Zoet hi wel, zou hy wel! dat zou hy niet!