Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 4
(1840)–J.F. Willems, [tijdschrift] Belgisch Museum–
Auteursrechtvrij
[pagina 7]
| |
I. [Op de Spaensche furie te Antwerpen.]
| |
[pagina 8]
| |
Schoone van timmerage;
Maer duer de spaengiers quaet
Leeft ghy nu desolaet,
Jammerlijck, vol quellage.
Die Spangiaerts fel
Quamen met nijden gloedich
In Handtwerpen snel,
Als leeuwen seer hoogmoedich,
Zeer onvoorzien,
Met wreetheyt boven maten,
Als die crijchslien
Snoens al zaten en aten.
Doen geschiede talaerm;
Noyt meerder ghecaerm
En hoordemen, ochaermen!
Oudt, ionck, cleen ende groot
Sloeghen die spaengiaerts doot,
Sonder eenig ontfaermen.
Dat garnyzoen
Zaghmen den strijd anveerden;
Fraey ende coen
Zy hemlieder al weerden.
Die borgers fraey
Die deden, sonder zwijcken,
Die spangiaerts taey
Tweemael van de merct wijcken,
Maer de slachoorden brack
Als de spangiaert sterck aen track:
Zy waren ongenadich.
De sommighe weerden hun ook
Maer sy bleven ock al doot
Van die spangiaerts mordadich.
Met zwaer ghedruus
Quamen zy dan ten stonden
Tot voor tStadt-huys,
Daer de ghulden in stonden.
| |
[pagina 9]
| |
Int schieten vry
Sy gheensins en cesseerden.
Veel Spaengiaerts zy
Door dat Stadthuys myneerden.
Als die Spaengiaerden dan
Niet en consten daer an,
Zo hebben zy begonnen
Aldaer te steken tvier.
Doen brande tstad-huys schier.
Dus waren die borgers verwonnen.
Daer zijn verbrant
Duer des Spaengiaerts confuysen,
Al op den cant
Al van seven hondert huysen;
Soo menich man
En wijf sach men daer blijven,
Die duer tvier [stierven] alsdan.
Tis druckelick om schriven.
Duer tdruckelick bedwanck
Veel volcx ter stadt wt spranck,
En sijn int water ghesoncken.
Veel kinderen ghesont
Die zijn als dan ten stont
Int smoeders aerm verdroncken.
Monseur DavreGa naar voetnoot1
Die spranck oock, sonder treuren,
Met SampeniGa naar voetnoot2
Van boven van de mueren:
Naer Vlissijnghe de Stee
Zoo namp hy daer zijn ganghen.
Eggemont, vul vre,
Es daer binnen ghevanghenGa naar voetnoot3
Ses duysent Mannen reyn
Zoo bleven daer int pleyn,
| |
[pagina 10]
| |
Al van die spaensche sneezenGa naar voetnoot1.
Nu zijn die caken zaen
Besproeyt met heeten traen
Van Weduwen en Weezen.
Die Spaengiaerts wreet
Zeer vreezelijcke tierden;
Met moede heet
Zy al de stadt pilerden;
tZelver en tGoudt
Deelden zy daer by ponden.
Al in dat antwerps wout
Es gheen ghenade vonden.
In also groot bedwanck
Houden zy tvolck zo stranck.
Zeer wreet zy tormenteeren
Met alle groot ghepijn;
De lieden die daer zijn
Sy al rensoenneren.
Noyt meerder afgrijs
En was hoort, ghy Christen beelden,
Meer dan te Parijs
Daer zy de bruloft hilden.
Met claer expres
Segghe ik u, omverbonden,
Datter noyt meerder moort en is
Als Thantwerpen gevonden.
Aenbid God met sinnen vroet,
Dat hy ons princen goet
Bystant doet onbezweken
Dat wy mueghen het quaet
Al van den spansschen Raed
Seer haestelick versteken.
Nichil cum fide pugnat.
Ghevisiteert te Brussele, by den Eerweerdigen Heere M.J. Scellinck.
| |
[pagina 11]
| |
II. [De galeiontloopers.]
| |
[pagina 12]
| |
Dit vrouken inde saken verblijt,
Ghinck weder tot haer lief verheven.
Sy seyde: schoon lief, als ghi vindt tijt,
Salveert hier mede u leven:
Ick hope dat eens pas sal gheven.
Ter Sluys daer was een schip bereyt
Al om naer Zeelant te varen:
Daer sijnse al te samen op gheleydt,
Nemende tghetijde gheware.
Sy speelden daer een quaet feyt te gare.
Si waren gebonden met boeyen seer stijf;
Si en constense nauwelijck verdraghen.
Men leytse daer onder met groot bedrijf,
Si mochten wel beclaghen,
Want si sonne noch mane en saghen.
Die capiteyn sprack cloeck ende fijn:
Ghaen wi, knechten, this tijt en ure;
Laet ons gaen reysen op dit termijn:
Om loopen hebben si gheen cuere;
Want hier en is gheen achterduere.
Binnen dat si wech waren Hans Puyloge sprac:
Ghesellen, en laet ons niet meer duchten!
Met dien hi een mes wt zijn coussens track,
Waer vore willen wi duchten?
Desen dans sullen wi wel ontvluchten.
Die coorden hi haestich in stucken sneet.
Recht op spronghen si al te tsamen.
Die dienaers gheweer stont daer bereet,
Twelc si in haer handen namen,
En doorstakense die nederwaert quamen.
Sy hebben ghedaen een groote moort;
Si en ontsaghen questien noch appeelen;
Die dienaers smeten si doot int ganckboort,
En tcapiteyns ghelt ghinghen si deelen,
Zijn keten, ringhen en juweelen.
| |
[pagina 13]
| |
Die boeyen die waren daer af subijt;
Die vijlen constent al doorkerven.
Si seyden: stierman, twort u profijt,
Stelt ons te lande om vruecht te verwerven;
Oft bereet u, so ghi wilt sterven.
Die stierman, eylaes, was seer bedroeft:
Hi ontsach hem van tleven te scheeden.
Hi heeftse terstond aen stranghe ghevoert,
Alsoomen nu mach verbreeden:
God den Heere wiltse wel gheleeden.
Die dit de maken sijn herte minjoot
Was wel benaut, so ghi muecht hooren:
Hi was in dit perijckel groot:
Van Ypre is hi gheboren.
Wt den lande te trecken heeft hi voren.
Volgens twee op lange papierreepels gedrukte bladen van de XVIe eeuw, my medegedeeld door den heer Fr. Verachter, stads-archivarius van Antwerpen.
J.F. WILLEMS. |