Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 2

[p. 54]

Proeven van Belgisch-Nederduitsche dialecten.
V. Dialect van Brugge¹.

Der was en zeker man die twee zeuns hadde. De jonkste van die gasten zei an ze vader: Vadere, géeme 't part da me toekomt, en de vader gaf ulder² alk zen part. Eenige dagen daer naer, ols hi 't ol bi een hadde, gink de jonkste zeune weg, geel ver van huus³, en hi verliep daer ol zen goed met vrovolk, daer hi mé léefde. Naer dat hi olles verspéeld had, kwamper een grooten hongersnood⁴, en je begost sligt te worden.

Je gink weg, en verhuerd hem bi en mensch van da lankt, die hem naer zen hofsté zond om de zwienks te wachten. Je zoe⁵ geeren zen buuk met draf gevuld hên, die de zwienks aten, mae niemand gaf er hum van. Toen sprak hi tot zen zelven en zei: hoe veel werkliên zien er⁶ in me vaders huus, die brood hen zoo véel

1 Medegedeeld door den heer Th. van Loo.

2 De e voor een l, als zy slotletter is, of gevolgd door nog eene andere consonant, word byna als een a uytgesproken.

3 De diphtong uy, word uytgesprooken als in 't fransch muse, ruse.

4 De n voor de g word hier uytgesproken als in 't fransch in rang, sang, en de g dus schaers gehoord, zoo dat zy de volgende sylbe niet begint.

5 De diphtong ou word uytgesprooken als in 't fransch in mou, doux, vous.

6 De y word uytgesprooken als de doove i, in 't fransch in mine, divine, enz.

[p. 55]

ze willen, terwiel ik hier van honger vergaen. 'K wil zoo nie meer bluven. 'K gaen naer me vaders huus, en 'k zal hem zeggen, vadere, 't is waer, 'k hên tegen den hemel en tegen joen misdaen, 'k zien niet weird daje me jen zeun heet, maer néeme wéer ol most ik een vaje knechten zien.

Ols hi dat gezeid hadde stonkd hi ip, en keerde wéer nae ze vader. Ols hi nog ver van huus was, ze vader zag hem en kréeg-er compasje mé. Je liep naer hem, vloog an zen hols¹ en kust hem. De zeune sprak wéer: Vadere, 'k hen tegen den hemel en tegen joen misdaen, 'k zien nie meer weird daje me jen zeun heet. Maer de vader keerd' hem om, en zei an zen knecht: gouw, géeft den jongen een kasakke, een van de beste, stikt en rink an zen vinger, en schoens an zen voeten: brinkt 't vet gemakte kolf, slaet het, en laet ons vroylyk éeten en smeiren; want men zeune was dood, en j'es verrezen, je was verlóoren en j'is wéer gevonkden. Daer mé begostenze te smullen. Den oeksten zeune was in 't vald gebléeven, maer ols hi naer huus kwamp, hoord' hi musiek, danksen en zingen. Je riep seffens een van de knechten, en vroeg hem wat da was? de knecht zei hem: jen broer is gekommen, en je vader hêt 't vet kolf doen slaen, om dat hi fritsch en wel te passe t'huus gekommen is; maer den anderen wier kwaed, en wilde nie binnen gaen. Ze vader kwam vóoren en begost hem schoone te spréeken. Maer j'antwóorde an zen vader: hoe vadere? 'k dien je zoo véel jaer, 'k hen jen orders nooyt te buuten gegaen, en j'hé me nooyt een kolf gegeên om mé men vrienden te kermessen. Maer zoo gouw jen andere zeune weêr gekommen is, die ze goed

1 De a voor een l word by na als een o uytgesproken: zoo zegt men vollen voor vallen; olle molle voor altemale, en zoo voorts.

[p. 56]

me sligt vrovolk opgemakt hêt, j'hêt voor hum 't vet kolf doen slaen. Dan zei de vadere: jongen, je ziet altied bi mi, en je weet wel dat al 't mine 't joen is. Maer me moesten éeten en blide zien, om da je broer doo was, en dat hi nu verréezen is: je was verlóoren, en j'is wéer gevonkden.