Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 2

[p. 27]

De vriendschap van den christen,
ochtendbespiegeling.

Amicus fidelis, medicamentum vitae et immortalitatis; et qui metuunt Dominum, invenient illum.
Eccl. vi.

Zachtzinnige Eerryk, die myn zorgen
Vaek door uw aenblik wyken doet,
Begroet met my den lentemorgen,
Geniet met my zyn levend zoet!
Kom, dierbre, de oosterkimmen blozen;
De dauw beperelt d'ochtendroozen
En tintelt op het jonge kruid:
Het bosch ontwaekt; van duizend steeltjens
Weêrklinken duizend vogelkeeltjens,
En kwelen dankbaer maetgeluid.

Een hulkjen wacht ons: aen uw zyde,
In 't eenzaem en bekoorlyk uer,
Waer ook dit hulkjen henenglyde,
Herleeft het lachen der natuer.
Een zoele wind ruischt door den wimpel
En plooit ter nauwernood een rimpel
Op 't zilvren water, dat hy kust;
Aendoening houdt ons opgetogen;
Ik zie, een traen ontspringt uw oogen,
Terwyl myn' hand in d'uwe rust.

Door God alleen, myn vriend, ontluiken
Die zaligheden, waer wy treên:
Hy gunt ons vriendschap: distelstruiken
Verspreiden bloemen om ons heên.
Door gansch de schepping stroomt ons tegen,
Gelyk een milde zomerregen,

[p. 28]

 

Zyn goedheid en zyn vadermin.

 

Waer hy de vriendschap heeft gegeven

 

Daer stort hy ook een nieuwer leven

 

Aen 's aerdryks wonderwerken in.

 

 

 

De vriendschap kan een hut bewoonen

 

Waer zielenrust by wysheid bloeit;

 

Zy weet er rein vermaek te troonen,

 

Als 't koeltjen blaest, als 't onweêr loeit;

 

En soms zal ook, uit mededoogen,

 

Haer roozenhand de traen doen droogen,

 

Die in het oog der vorsten welt:

 

Niets stilde, o Lodewyk¹, uw zuchten,

 

Niets ondersteunde uw moed by 't vluchten,

 

Had d'Avaray u niet verzeld.

 

 

 

Het jonge gras siert deze zoomen;

 

De landkapel ryst in 't verschiet,

 

Wyl, onder schaduwryke boomen,

 

De kronkelende Kaelne vliet.

 

Hier dalen van de hemeltransen

 

Geen schitterende zonneglansen,

 

Gelyk in Paestums roozendal;

 

Hier derft natuer den zwier en 't leven,

 

Die in 't betoovrend Phocis zweven

 

Door heuvel, bosch en waterval.

 

 

 

Doch, hoor ik u myn paden drukken

 

En 't kruidjen ritslen aen uw voet,

 

Zie 'k u het nachtviooltjen plukken,

 

Dat evenbeeld van uw gemoed,

 

Dan wensch ik anders niet t'aenschouwen;

 

Ik wensch geen rykere landouwen;

 

Maer zing Gods liefde en uwen lof.

 

Op gindsche zodenbank gezeten

 

Kan ik het aerdryk dan vergeten;

 

Dit plekjen wordt me een hemelhof.

 

 

1 Lodewyk de XVIII. Zie zyn Voyage de Paris à Bruxelles et à Coblentz.

[p. 29]

 

Roept ooit de Heer me in andre streken,

 

Ontrukt hy me aen de vadererf,

 

Gy blyft my dan toch niet ontweken;

 

Uw beeldnis volgt me, waer ik zwerv';

 

Ik zie u altyd, even teder,

 

In 't streelende vooruitzicht weder;

 

Herinnering verligt myn smart.

 

Schoon donkre wouden, barre heiden,

 

En de aklige oceaen ons scheiden,

 

'K omhelze u staeg in Jesus hart.

 

 

 

Hoe dikmaels, in de stille nachten,

 

By 't outerlampjen neêrgeknield,

 

Vloog ik op wieken der gedachten

 

Tot Hem wiens adem 't al bezielt!

 

‘Gedoog dat ik u biddend nader;

 

Algoede God, algoede vader,

 

Die 't oor voor 't nietig schepsel neigt;

 

Schenk aen myn Eerryk milde gaven,

 

Die 't hart met hemelhonig laven,

 

Vergun my 't wee dat hem bedreigt!’

 

 

 

Dank zy Gods liefde! onz' dagen vloeyen

 

Als 't beekjen dat een bloemhof streelt,

 

Wyl westewindjens labbrend stoeyen,

 

En 't reinst azuer in 't water speelt.

 

Wy smaken, by het aerdsch gewemel,

 

Wy, thans gebannen uit den hemel,

 

Geen heil gelouterd door den Heer;

 

Gy weet, de ziel, van 't stof verrezen,

 

Neemt, als een strael van 't opperwezen,

 

Naer d'eeuwigheid haer wissen keer.

 

 

 

Wellicht zal haest de dag verschynen,

 

Waerop het sterflyk' my verlaet,

 

Dit hart zal voor de dood verkwynen,

 

Dat nu voor God en Eerryk slaet.

 

Licht zullen spoedig deze vingren

 

Niet langer om de cither slingren,

[p. 30]

 

Aen deugd en vriendschap trouw gewyd:

 

Wanneer de zon voor my zal tanen,

 

Weêrhouw, myn beste, dan uw tranen;

 

'K begeve n slechts voor korten tyd.

 

 

 

Wat zeg ik, Eerryk, u begeven?

 

U, die geheel myn hart verstond?,....

 

Uw naem zal aen myn lippen kleven

 

En 'k roep u toe met vegen mond:

 

‘Juich, dierbre, help my Goël danken!

 

Ik hoor alreeds de vreugdeklanken

 

Van 't eeuwig bly Jerusalem;

 

Welhaest, met Sions ouderlingen,

 

Zal ik den lof des Heeren zingen.

 

Vaerwel, ik yl op Jesus stem.

 

 

 

Kniel dikmaels, 't kerkhof ingetreden,

 

Kniel dikmaels op myn kouden steen,

 

En help my door uw zoengebeden,

 

Tot ons de hemel weêr vereen':

 

Daer zullen wy voor eeuwig samen

 

Niets dan Gods liefde, en vriendschap, aêmen,

 

In Sions ongestoorde vreugd:

 

De vriendschap, ons door God geschonken,

 

Verwekte, met haer eedle vonken,

 

By ons het godlyk vuer der deugd!’

 

 

 

Doch zie, terwyl ik, vry van kommer,

 

Myn toonen aen de vriendschap wy,

 

Zoekt reeds het geitjen naer de lommer;

 

De aenminnige ochtend is voorby.

 

Laet ons de hulk wat verder dryven,

 

Laet ons hy gindsche boomen blyven,

 

Beveiligd voor het zonnevuer;

 

Wy zullen by de hooge linden

 

De lieve koelte wedervinden,

 

Die ons bekoorde in 't ochtenduer.

 

 

 

J.J. DE SMET.