|
| |
| |
| |
Boudewyn de Yzeren, eerste graef van Vlaenderen.
I.
'T is feest in koning Karel's hof,
Der franken dappren heer,
Trotsch op zyn uitgebreid gebied,
'T is feest in koning Karel's hof,
Een grootsche bruiloftsfeest,
Zoo als, naer 's hoovlings heugenis,
Hy schenkt zyn Judith, jong en teêr,
Zyn liefste huwlyksspruit,
Aen vorst Adolf van Albion,
En Judith is verruklyk schoon
In 't blanke trouwgewaed,
Ze is ryk en kostbaer opgesierd
Zie, hoe haer blonde hairlok zwaeit
En 't oog van ieder' man bekoort,
Die haer in stilte aenbidt.
Doch, haer gelaet en lichaemszweem
Die, ondanks 't luide vreugdgewoel,
Haer foltert in het hart.
Zy mint, o ja, de teedre bruid,
Maer niet den kouden Brit,
Aen wie de staetkunst haer verbond,
Die juicht om haer bezit;
| |
| |
Zy mint, maer niet den loomen vorst
Zyn waerde en valsche glorie leent,
Die niets waer' zonder kroon.
Ziet gy dien schoonen jongling ginds,
Die fier en statig 't hoofd verheft
Zyn houding, ryzig en vol zwier,
Die zich naer hoofsche levenswys
Als 't zyn moet, plooien kan.
Zyn forsche welgeschapen leên,
Zoo kloek en sterk gespierd,
Betoonen dat nooit lyfsgevaer
Dien jongling mint de schoone vrouw,
Hy was 't, uit al de ridderschap,
Die 't maegdlyk oog beviel.
Nu eens door schaemteblos gekleurd,
Dan eens verbleekt van schrik,
Werpt zy op hem van tyd tot tyd
Een naeuwlyks zichtbren blik.
Maer ach! haer leed is thans gewis,
Bestemd haer heilloos lot:
Zy volgt, aen plicht en eer verslaefd,
Met de eerste morgenschemering
Verdwynt de droeve feest;
Doch Judith vindt geen kalmte weêr
In haer' ontrusten geest.
| |
| |
En nog dienzelfden treurgen dag
Naer 't dikomneveld Engeland,
II.
Het hart des schoonen jongelings,
Die in den feeststoet blonk,
Bleef aen 't vermogen vastgesnoerd
Hem hadden haer bekoorlykheên
En met eene onweêrstaenbre kracht
In bittre mymering verdiept,
En wendde naer de vlaemsche kust
De vlaemsche kust was 't dierbaer erf
Zyn' trouwe zorg verpand:
Hy was de wakkre Forestier
Van dit zoo woudryk land.
Men hiet hem d'Yzren Boudewyn,
In 't rechtdoen onbedeesd,
Geacht van ieder' vriend der deugd,
Van elken schurk gevreesd.
Het zy hy in de burchtzael toeft,
'T zy op den rechterstoel,
Of in het eeuwenheugend bosch
'T zy hy der bergen kruin bestygt,
Het beeld van Englands koningin
| |
| |
Dit tooverbeeld vervult zyn ziel
De gansche schepping stelt het voor
Zoo glyden weken, maenden heên;
Ontvlamt gestaêg met meerder kracht
In t' bruisend jeugdig bloed.
Daer doolt hy in het somber park
Van 't Harlebeeksche slot;
En denkt zyn toestand ernstig na,
Demoedig nadert hem een knaep
En biedt hem eenen brief,
En hy herkent het vrouwenschrift
Zyn oog zoo waerd en lief.
III.
‘De dood, die alle handen breekt,
Zy zyn dan zacht of hard,
Van mirt of doornen saemgehecht,
De dood verbrak myn smart.
Men drong Adolf me als egade op,
Myn teere jeugd ten spot;
Die wrevle koning leeft niet meer:
Zacht rust' zyn ziel by God!
Zal ik U grieven door 't verhael,
Van 't doorgestane zielsverdriet
Van 't wee, het wrange boezemwee,
Waeraen ik was ter prooi,
Gedost in schittrend praelgewaed,
| |
| |
Ook dan wanneer een slavenzwerm
Me aenbiddend hulde bracht,
En lispelde in geveinsde tael
Van schoonheid en van macht?
Zal ik u dit verhalen? - Neen!
Uw ziel verstond myn ziel;
En thans..... de heilzon daegt, niet waer?
Het floers des onheils viel.
Verban dus ook, myn koene held!
Den weedom uit 't gemoed:
Niet langer hooploos vlamt en blaekt
'K bevind my weêr in 't frankisch hof
Vertoef niet, lieve Boudewyn!
Zoo leest de woudheer, diep ontroerd
Om 't onverwacht bericht,
En schittrend kleurt zich vreugde en hoop
Hy aerzelt niet, bezint zich ras,
En neemt een vast besluit:
‘Myn naem zy niet meer Boudewyn,
Of Judith wordt myn bruid!’
Hy wenkt, en 't dienend hofgezin
Komt ylings aengestroomd;
Zyn beste rypaerd wordt terstond
Een oude, trouwe knecht verzelt
Die hem van jongs af heeft verpleegd
En steeds zyn welvaert zocht.
| |
| |
Zy ryden over heg en struik
En trotsen menig lyfsgevaer
Tot dat vorst Karel's hofgebouw,
Een sterkte hecht en hoog,
Daer heerlyk in de verte ryst
En opblaeuwt voor hun oog.
IV.
Het was een schoone lentedag;
Verkwikte 't blyde schepslendom
Het helder weêr had Judith vroeg
In de oude lanen van 't kasteel,
En zie, daer biedt zich aen haer oog
Een schittrend ruiterpaer
Wiens wapenrusting zy herkent,
En toeft niet ver van haer.
De jongste ruiter stygt van 't paerd,
En treedt met heuschheid voort: -
‘Myn Judith! - Boud'wyn! aen myn hart!’
Was 't blyde welkomwoord.
Gestrengeld in elkanders arm,
En denken niet dan aen den stond
Steeds opgetogen en vervoerd
Door 't rein gevoel der min,
Doch zorglyk voor hun volgend lot,
| |
| |
Eerbiedig maer met deftigheid,
Zoo 't voegt een' vryen borst,
Verschynt de dappre Boudewyn
Voor Frankryks trotschen vorst.
‘Wy hebben, zegt hy, aen elkaêr
En liefde en trouwe verpand;
O koning, grondvest ons geluk,
En schenk my Judith's hand!’ -
‘Bedwing, vermetel forestier!
Myn dochter schenk ik slechts een' held
Bedenk! zy was de koningin
Geen ander dan een ryksmonarch
Verkrygt op nieuw haer hand.’
Hier wierp de schoone Judith zich
Voor 's vaders voeten neêr,
En bad met diepbewogen stem,
Vertrouwlyk, zacht en teêr:
‘O vader! 'k heb uw wensch voldaen,
En nam den norschen vorst Adolf
Gehoorzaem, aen myn' plicht getrouw,
Ontviel my kreet noch klacht;
Maer God getuig' van 't martlend' leed,
O weiger toch de bede niet
Gun my den man dien ik bemin,
| |
| |
Gy zelf, gy kent en preest zoo vaek
Zyne onverschrokken dapperheid
Waer moordende oorlog woedt:
Draegt hy geen weidschen diadeem,
O, vorstlyk is zyn deugd,
En by zyn volk wordt hy bemind
Min schittrend is de glans des troons,
Min heerlyk kroon of staf,
Dien dikwerf ons geboorte alleen
Of 't grilziek noodlot gaf.
Doch, zoo gy naer geboorte ziet,
Gy weet, myn dierbre vriend
Stamt van den grooten Liederik,
Wiens heugnis roem verdient;
Wien koning Dagobert weleer
Zyn schoone zuster schonk,
Die als een zon by uchtendgloed
In Frankryks hofrei blonk.
En zoudt gy minder goed en groot,
O neen, u deert myn liefdesmart;
Schoon de oude vorst onwrikbaer scheen,
Grypt hem de ontroering aen,
Hy wendt het oog ter zyden af,
En wischt een stillen traen.
Hy achtte, om onverbroken trouw,
Den vlaemschen forestier,
Zyn leenman, en was hoogstvernoegd
Om 's jonglings streng bestier;
| |
| |
De schoone Judith had welhaest
D'ontroeringsschok bespied
Die in haers vaders hart ontstond,
Zy koost en zoent den gryzen vorst,
En vleit en smeekt op dat hy haer
‘Welaen! roept Karel eindlyk uit,
Uw zuivre liefde zegepraelt;
Toen nam de koning Boudewyns
Gespierde en bruine hand,
En leî ze met een' eedlen trots
‘Ja, wees myn zoon! volhard in deugd
En maek u myner gunsten waerd
Draeg zorg voor Judith en haer heil;
Behoed haer voor verdriet!
'K vergroot met bosch en vruchtbaer land
Gy blyft niet langer forestier;
Ik maek u tot den eersten graef
Van 't woudryk vlaemsch gewest.’
Gent, zomermaend 1837.
F. RENS.
|
|
Auteursrechtvrij