Hansje en Blondje in Bloemenland

[p. 6]

Blondje gaat Sneeuwman zoeken.

En 's avonds, in haar bedje
Dacht Blondje weer terug,
Aan 't wonderlijke pretje:
Te rijden op Sneeuwman's rug!

Ze dacht: ik ga hem vragen,
Al dadelijk morgen vroeg,
Mij ook eens rond te dragen.
Zijn rug is breed genoeg.

En toen de nacht was henen,
De dag nog in 't begin,
Liep Blondje heel alleene
De witte landen in.

Ze liep heel ver te zoeken,
Haar handjes blauw en bont,
En keek in alle hoeken
Of ze geen Sneeuwman vond.

Maar witte boomen zagen
Verwonderd op haar neer,
En witte landen lagen
Er overal maar weer.

En eindelijk, o jammer!
Wat was ons Blondje bang!
En eindelijk, daar kwam er
Een sneeuwvlok op haar wang.

En uit de lucht daarboven
Wierp Sneeuwman er nog meer.
En nog wat later stoven
Ze overal weer neer.

Ons Blondje ging nu huilen
Het was toch àl te gek!
Geen huis om in te schuilen!
Ze klom maar op een hek.

[p. 7]