|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste toneel.
Clelia, Panthea slapende.
ONtwaekt, ontwaekt, Mevrou, de tijd die naderd al,
Dat Abradates u met vreugt ontmoeten zal,
De boode die hem heeft gesprooken, heeft zoo even
My dit bekent gemaekt, hy 's nog gezond in 't leeven:
De Gooden gunnen dat dees vreugt niet slyten mag,
Of droevig ende, maer vermeeren dag op dag.
Reik my uw hand, op dat ik voel dat my geen droomen
Bedriegen en in schyn doen valschlyk voor my komen,
Een die ik waekende zou haeten moeten; maer
Zijt gy het Clelia, nu vrees ik geen gevaer,
Mijn hart gevoelt alree die blijdschap van te vooren,
Die 'k schep in zijne komst, en in hem aen te hooren:
Met welk een liefde zal dees wellekomst geschiên!
Hoe teer zal ik zijn hart tot my genegen zien!
Maer is hy heel alleen, en zonder volk gekomen.
Twee duysent ruyters, heeft hy met hem meê genomen,
Tot welk een ende heb ik nog niet regt verstaen,
Misschien tot lyfwagt, of hem iets mogt tegen gaen.
'k Hoor, dunkt my, iemand: dit zal Abradates wesen,
O ja! het is zyn stem, nu heb ik niets te vreesen.
| |
| |
| |
Tweede toneel
Abradates, Panthea, Clelia, Egeus.
MEvrou, is 't moogelyk, dat ik u wederom
Kan spreeken als voorheen.
Gy ziet my weder, zoo als ik u heb verlaten,
'k Ben nog de zelfde vrou, die gy niet plag te haten,
Myn Panthe! myn waerdig pand!
Myn lief, myn waertste schat!
Die ik nu wederom mag kussen als te vooren.
Met u te zien, is myn geluk op nieuw gebooren.
Helaes! ach welk een tyd heb ik myn ongeluk
Verdragen moeten, en versmolten in myn druk,
Geen hoop gevonden van u ooit weerom te aenschouwen,
In myne slaverny, daer ik my moet vertrouwen,
Op een die my zoo vaek quam met zyn min aen boort,
Een walchelyke tael, die 'k niet heb aengehoort,
Dan met veragting! 'k heb hem dikmael blyken laten,
Dat ik zyn min verwierp, en hem zou eeuwig haten:
Maer zyt gerust, al wat hy heeft gestelt in 't werk,
Heeft my geen schaê gedaen; myn eer die was te sterk,
'k Heb die bewaert, om u die wederom te geeven
Ik heb niet willen als voor Abradates leeven;
Zie hier dan weer Panthé, die liever sterven zou,
| |
| |
Als eens verbreeken most haer eerst geveste trouw.
Opregte liefde was altijt in u te vinden,
't Welk onse trou zo vast deede aen malkander binden,
Dat zelf de dood geen magt zou hebben om dien band
Te breeken, onse min blijft in de zelfde stant,
't Zy wat gevaer ons dreigt, niets kan ons overkomen
Dat magtig is, om onse liefde in te toomen,
'k Heb ook zoo lang als ik heb van u moeten zijn,
Gestadig my vermaekt met al uw schoon in mijn
Gedagten zomtijts te gedenken, en uw deugden
Te prijsen hemelhoog, daer ik my in verheugden,
En wat kan ik nu meerder wenschen, als mijn hart
Weerom te vinden naer zoo veel elende en smart.
Laet ons, mijn Abradaet, nu verder niet gedenken
Aen al 't geleeden leet, maer wilt Vorst Cyrus schenken
Een dankbaer hart, voor zoo veel gunst aen ons betoont,
Wy zijn van d'Assieriers te schandelijk gehoont;
Verlaet dien vyand, en wilt u by Cyrus voegen,
Neem aen deese eer, en geef aen my dit groot genoegen.
De deugden van die Vorst zijn my te groot om se al
Te noemen, 'k wil alleen u maer een kleen getal
Optellen. 'k Heb door hem, zoo veel geluk genooten,
Als ik van zulk een Vorst niet dorst vermoên. Zijn groote
Stantvastigheit en ingetoogenheit ontrent
Een ongeoorloofde min, heeft nooit geschent
Een eerlijk hart, maer zelf in tegendeel zijn zinnen
Geduurig afgewend van schandelijk beminnen,
Ja 't is onmoogelijk zijn goedertierenheit
Te prijsen na waerdy, en zijn opregtigheit.
Hy deed ons grooter dienst als mant kon verwagten,
| |
| |
Dit zal my eeuwiglijk ook blyven in gedagten,
Zoo gy my als voorheen nu nog zoo teer bemind,
Dat gy in mijn behoud ook uwe blydschap vind,
Zoo bid ik, dat gy u wilt aen die Vorst vertoonen,
Daer we aen verschuldigt zijn, en ga zijn deugt beloonen,
Met waere vrintschap, daer geen eind aen weesen zal,
Voor dat de dood u dwingt door ramp of ongeval.
'k Heb in uw reên zoo veel vernoeginge gevonden,
Dat ik my eeuwig vind aen deese Vorst verbonden,
'k Wil zonder uytstel hem ook mijne dienst en trou
Aenbieden voor zoo veele gunst, aen ons, Mevrou,
Beweesen in dees staet, waer in ge hebt moeten leeven
Aen my is grooter eer gegeeven,
Dan of ik vry was. 'k Ben hier niet als een slavin
Gehandelt, maer geviert, geëert als Koningin.
Gae dan, mijn Abradaet, wy zijn dien Koning schuldig,
Ver buyten onse magt, zijn weldaên meenigvuldig
Zijn zonder onderscheyt, zelfs beide ons leven waerd,
Gy kunt nu Cyrus, die vast al zijn volk vergaert
En met kloekmoedigheid hun harten op doet wekken,
Om tegen Craesus en d'Assiriers aen te trekken,
Behulpzaem zijn in deesen oorlog met uw magt,
Ga toont uw dapperheid, en help hem met uw kragt,
'k Zal u met zegening en glori weder wagten.
Ik zal zoo heenen gaen, en mijne pligt betragten.
Vaer wel, mijn lief, tot dat ik weder by u kom.
De hemel geef u goet gelei, mijn Bruydegom.
De hemel zegen ons, en wil op ons zijn stralen
Van goedheid wederom doen helder nederdalen.
| |
| |
Vaer wel, mijn lief, mijn Abradaet, myn Heer,
Gy ziet my datelijk weer;
Maer daer komt Cyrus zelf, ik zie het aen zijn wesen,
De Majesteit is wel uyt zijn gezigt te leesen.
| |
Derde toneel.
Abradates, Panthea, Clelia, Egeus, Cyrus, Charkas, Mazares, Oretes Lyfwagt.
HEbt gy nu alles tot den stryd gereet gemaekt,
Als ik belast heb, 'k wil dat men 't onnutte staekt,
En elk zijn best zal doen, en 't noodige bereide,
Dat ons kan dienstig zijn, om ons te helpen stryden.
Ja alles is bestelt, doch noch niet all' gedaen,
Gelijk 't behoort; maer nu zal ik eens heene gaen,
Om 't geen'er nog ontbreekt van goude wapenrokken,
En helm en harrenas, en schilden overtrokken
Met silver en verguld, en wat zijn Majesteit
Ons nog bevoolen heeft, dat wert in haest bereid,
Doet zoo u is belast, en laet'er niets ontbreeken
Ch: Or: binnen.
‘Maer 'k zie Panthea met een man in 't heimelyk spreeken,
‘Zou dit dien Abradaet wel zyn: ô ja hy is 't,
‘Zyn schoonheid wijst het uyt, ik heb my niet vergift.
Hier ziet ge, (ô Cyrus,) Abradates, die zyn leeven
Aen u verschuldigt is, en wil 't ook overgeeven,
| |
| |
Geheel in uwe hand, op dat gy het regeert
Na uwen wil, zoo vry als gy het zelf begeert:
'k Wil u gehoorzaem zijn, en my steeds waerdig maken,
Uw vrint te zijn, en voor uw Ryk en welstant waken;
De groote weldaed die ge ons beide hebt betoont,
Kan in der eeuwigheit van ons niet zijn geloont;
Maer zoo zijn Majesteit op 't goede hart wil merken,
Hy zal 't geen ons ontbreekt, weer met genoegen sterken,
En 't kleen vermoogen zal de Vorst zien over 't hooft.
'k Vind van Araspes my geheel en al berooft,
Hy was me een waerdig vrind voorheen, maer heeft zijn pligten
Eerloos verbrooken, om ons een verraed te stigten.
De reden waerom hy is mijne straf ontgaen,
Is, dat hy uwe vrou Panthea heeft misdaên
En is in grasmchap, of om mijne haet te vreesen
Gevlugt in 's vyands heir, ik wil hem ook na deesen
Vergeeten, en met u mijn Heer van nu af aen,
Een vrintschap maken onverbreeklijk: 'k ben voldaen
Van uwe dankbaerheid, 'k geef u ook weer in handen
Uw vrou Panthea, die ik heb voor alle schanden
Beschermt, ontfang haer weer zoo kuys gelyk voorheen.
'k Ontfang haer blydelijk van uw goedhertigheên,
En zeg de Goden dank, dat ik in u mag vinden
Zoo groot een goedheyd; nyd, noch tyd zal nooit verslinden
De Koning dit geschenk, ontfang mijn Bruydegom,
Tot waere dankbaerheid, en laet hem weer genieten
| |
| |
Het zal my nooit verdrieten
Te dienen zulk een Vorst.
Wel aan reik beide uw hand,
Tot teeken van een onverbreekelijke band
Van trouw, en vrindschap tussen u: 'k wil met mijn handen
U zaam verbinden, op dat niemand dese banden,
So sterk, ooit breeken kan.
Wel san, ik ben vernoegt,
En wil dat Abradaat zig by het krygsvolk voegt,
En schikken alles na zijn zinnen en gedagten,
Ik maak u opperhooft van onse yserc magten,
De Sikkelwagens, die in eenen oogenblik
Een velt afmaayen, en verwekken vrees en schrik,
Hier over stel ik u om alles zonder toeven
In 't werk te stellen, 't geen wy tot den strijd behoeven.
Ik vind my door dese eer zoo zeer aan u verpligt,
Dat gy in mijn gemoed een groot verlangen stigt,
Om u te toonen, hoe ik my te velt kan dragen;
Hoe ik met dapperheid gesterkt, mijn lijf zal wagen,
En hoe ik voor uw rijk en u my onbeschroomt,
Zal quyten, gy die staag van zeegen overstroomt,
En d'overwinning hebt aan uwe magt gebonden,
Gy Vorst zult zien hoe ik word in uw dienst bevonden
En gy, ô Schoone! zijt gerust hier in mijn Hof,
Verwagt uw Abradaat weer hier met roem en lof.
Maar nu, 't zal tijd zijn om ons krijgsvolk op te wekken
Tot moed en dapperheid, op dat het hen mag strekken
Tot eer en glori: kom en volg my Mazares,
| |
| |
Wy hebben tot dit werk nog maar een uur vyf, ses.
'k Ben vaardig, om de Vorst in alles te vernoegen,
't Geen hem behaagt, daar zal ik my geheel na voegen.
Cyr. Maz. Binnen.
| |
Vierde tooneel.
Abradates, Panthea, Clelia, Egeus.
WEl aan, de Goden zijn met ons en onse min,
Gy hebt uw vryheid weer, die eertijds waard slavin,
Maar ach! gy zult my wederom verlaten,
Wat kan de vryheid my in desen toestant baten,
Ik weet wel dat gy u moet schikken naar uw pligt,
En geven in gevaar, maar dat ik uw gezigt
Zal moeten missen, ach! dat valt my swaar te dragen;
'k Wil egter uwe moed steeds helpen onderschragen.
Gaa, strijd soo dapper als gy altijd zijt gewoon,
Verdien door uwe daân een versche Lauwerkroon:
Maar gy zult u het best in eenzaamheid beraden,
Ik zal u helpen in uw kleed'ren en cieraden,
En wapens, en geweer bezorgen door mijn hand.
Kom Clelia, wil my behulpzaam wesen, want
De tijd is kort, wy moeten ons in haast bereiden.
'k Ben tot u dienst, Mevrou.
Ik zal u derwaarts lijden.
Pant. Cl. Binnen.
| |
| |
| |
Vyfde toneel.
Abradates, Egeus.
EGeus, laat my door uw zorgen en bewind,
Een wagen maken, die al de and'ren overwind
In groote en kostlijkheid, gy zult 'er niets aan sparen,
Maar alle kostelijkheid daar aan by een vergaren,
Van zilverwerk en goud, en alles tot cieraad,
De sikkelen van staal: wat aangaat mijn gewaad,
Die zorg wil ik Panthe en Clelia beveelen.
Ik zal bezorgen dat geen ding daar aan zal scheelen,
Laat vry die zorg op my, en op mijn yver staan,
Gy kunt de dienst die ik u altoos heb gedaan,
Mijn Heer, in zoo veel tijds.
De tijd is al aan 't nad'ren,
Wy moeten 't beste volk vast doen by een vergad'ren,
Op dat men zie hoe groot dat ons getal zal zijn,
En wie ons 't best gevalt in uyterlijke schijn.
'K wil my voorzien van volk, dat waardig is te vegten,
Dat altijd is gewoon iets heerlijks uyt te regten:
Maar gaat gy heenen, ik zal mede my gaan spoên,
'k Moet nog bezorgen al het geen ik heb van doen;
Verzuym geen tijd meer, want de Veldslag is op handen,
Ik haak na glori, en mijn hart is al aan 't branden.
Geley my by de Vorst, en ga dan hastig heen.
Ik ben tot uwen wil gereet, en wel te vreên.
Binnen.
| |
| |
| |
Sesde toneel.
Mazares, Cirus, Oretes.
'k HEb reeds gezien hoe Abradates doet verkiesen
Al 't uytgeleesen volk; hy wil geen tijd verliesen,
Maar gaat met al zijn werk seer ras en spoedig voort,
Geen andere reên werd ooit uyt zijne mond gehoort,
Als mannen, het is tijd, ga oeffent uwe leeden,
Hier moet niet werden onverwagt of laf gestreeden,
Maar gy moet toonen, dat gy reeds gewaarschout zijt.
Dus moedigt desen helt het krijgsvolk, en verslijt
Geen uur, geen oogenblik in noodeloose werken,
Maar poogt met wakk're reên de helden te versterken;
Hy staat in 't midden van een rey vol vuur en moed
En geeft ze lessen, die hen maken zoo verwoed,
Dat yder hooft voor hooft, gelijk een leeuw, doet brullen
En vlammen op de buyt, die zy gaan zoeken zullen:
Elk een is even graag, en wenst maar naarden slag,
Op dat een yder zijne kragt betoonen mag;
En Abradates, die van hen het hooft zal strekken,
Die brand van moed, en kan zijn yver naauw bedekken.
'k Beken dat Abradaat my grootelijks behaagt,
Ik heb my zijne komst tot nog toe niet beklaagt,
Maar ben in tegendeel verblijd dien held te mogen
Ontfangen als mijn vrind: men heeft my niet bedroogen,
Ik vind hem zoo volmaakt, gelijk men heeft vertelt,
Een deugdlijk Vorst, en een kloekmoedig oorlogshelt.
Wy hebben op ons hand veel van de bondgenooten
Der Assiriers, waar meê ik kan mijn magt vergrooten.
| |
| |
'k Heb hen door weldaân all' verbonden aan mijn kant;
En nu dien Abradaat verkregen op mijn hand.
Nu vrees vry d'Assiriers en Craesus die vast zamen
De nederlaag van ons en Persiën beraamen.
'k Heb van Araspes my bedient, die zig nu veinst
In 's vyands dienst, waar op een ieder zit en peinst,
En vreest dat hy door list dit alles heeft besteeken;
Dit wil ik maar alleen met u in 't heimlijk spreeken,
Araspes is om onse vyand te bespiên,
En 't leger door en door scherpzinnig te doorzien;
Ik denk, hy zal hier nu al haastig weder wesen,
En zeggen hoe 't 'er gaat, en wat ons staat te vreesen:
Maar zoo gy word gewaar, dat hy gekomen is,
Ontdek het niet, zoo maakt men geen ontsteltenis.
Wy zullen dese zaak geen eenig mensch ontdekken,
Maar houden 't stil, en uw bevel getrouw voltrekken,
Gelijk wy schuldig zijn; maar wat port Craesus aan,
Om d'Assiriers met magt en hulpe by te staan:
'k Heb my verwondert, hoe hy zig daar aan ging binden,
Om u te tergen, en kan hier geen reên toe vinden.
Alleen uyt heerschsugt, en door hoogmoed aangezet;
Maar dit voornemen werd hem nu wel haast belet,
Wanneer wy met ons magt en sterkte eens beginnen,
My dunkt ik zie alree, dat wy hen overwinnen.
Nu laat ons gaan, en gy bezorg nog al het geen
Wy gaan zoo aanstonts heen.
Alle Binnen.
| |
| |
| |
Sevende toneel.
Panthea, Abradates, Clelia, Egeus.
Panthea Abradates de wapens aatrekkende.
DUs past het aan een vrouw, die edel is gebooren,
Haar lief, haar tweede helft, die zy heeft uytverkooren,
Met allerhande hulp en voorzorg by te staan.
Ik trek met eigen hand u dese wapens aan,
Die 'k uyt mijn pronkselen, en hooft en borst cieraden
U heb doen maken, om daar meê verciert uw daden
Met meerder glans en pragt, en aanzien voor elk een
Te voeren uyt: ik wil u niet met droef geween
Of teere tranen, of verswakte jammer klagten
Ophouden, neen, dit moet gy van Panthee niet wagten,
Zy heeft haar hierom niet van haar cieraad ontbloot,
Dat zy nu aerz'len zou, en vreesen voor de dood;
Maar wenscht alleen haar Abradates te geleiden,
En met kloekhartigheid een korten tijd te scheiden.
Ik vrees ook nier, dat gy my heel en al verlaat,
Of dat uw sterf uur nu al vast te wagten staat,
Neen, ik verzeker my van u weerom te aanschouwen,
Daar ben ik ingerust, en mag 'er op vertrouwen.
De Goden gunnen ons een eerlijke uytkomst, en
Geluk in 't strijden, dit is 't geen ik wenschen ken;
Maar welk een teed're zorg hebt gy voor my gedragen,
Wat zal dit Hof van mijn Panthe haar liefde wagen,
En trouw die ze ongeveinst liet blyken voor dit Rijk,
Waar vind men ergens in de wereld uw's gelijk?
De moedigheid die my van u werd ingegeeven,
Belooft my reeds den prijs, en door uw min gedreeven,
Ontzie ik geen gevaar, hoe ysselijk of groot,
| |
| |
Maar stel my over al voor 's vyands lagen bloot:
'k Ben niet beschroomt te zien de vyand onder d'oogen,
Of vreeze voor verlies, uyt medely bewoogen,
ô Neen, 'k ben nu gesterkt, uwe liefde strekt me een schild,
Waar op de scherpste pijl zijn kragt vergeefs verspilt.
Men zal me ook in den slag geduurig roepen hooren,
Panthea, door uw min gaan de Assiriers verlooren.
Met zulk een yver als my Abradaat bemind,
Ben ik mede aangezet, om u als mijne vrind
Tegen 't Gevolg.
Maar gaat gy al 't zaam ter zijden.
Gevolg binnen.
Ik kan mijn tranen nau bedecken, om dit scheiden,
Indien ge ooit vrou zaagt die haar man bemind zo teer,
Gelijk haar eigen zelf, ik doe het u, mijn Heer,
Dat ik mijn kostelijkheid, en alle mijn cieraden
Aan u te kosten ley, was my niet ongeraden:
Want gy zijt zonder meer, mijn eenigste cieraad,
Dit roem ik niet alleen, maar toon het met 'er daad.
Mijn werken strecken hier al zamen tot getuygen,
De woorden moeten voor genegentheden buygen,
En dus u zulk een hart toedragende, mijn Heer,
Sweer ik by uwe en mijne vrindschap, dat ik meer
Vermaak schep in met u in eer en roem te sterven,
Als schandelijk leven, en uw hart en liefde derven;
Zoo oordeel ik voor u en my het best te zijn,
Wy moeten Cyrus niet met uyterlijke schijn,
Maar met goedhertige genegentheid beloonen;
De dankbaarheid die wy hem schuldig zijn, en toonen
Te erkennen zoo veel goeds, als hy ons heeft gedaan,
Die weldaên moeten nooyt uyt onze harten gaan.
Ik was gevangen, en voor Cyrus uytgekooren,
Maar nimmer heeft hy my een schand'lijk woord doen hooren,
| |
| |
En zoo bewaren doen, niet of ik was slavin,
Maar of ik was de vrou zijns broeders. In 't begin
Van mijne slaverny wierd ik van snoô gedrogten,
Die met haar vuyl fenijn mijn eer te quetsen zogten,
Geplaagt; hier van heeft my Vorst Cyrus ook bevrijd,
Door zijn beroemden aart en goedertierenheid.
'k Heb, na 't afvallen van Araspes, dezen Koning
Uw vrindschap, en uw trou doen aanbiên tot belooning.
Uw opregt hart, dat heeft sig nooit betoont zoo snood,
Gelijk Araspes, die hem van een vrind ontbloot.
Gy hebt me een groot geluk verkrygen doen, myn Waarde,
Waar meê kan ik die gunst vergelden hier op aarde.
ô Groote Jupiter! vergun my deze beê,
Dat ik een waardig man mag zyn van myn Panthe,
En dat ik waardig mag een vrind van Cyrus wezen,
Wiens groote naam werd al de wereld door geprezen:
Vergun me alleen dees beê, en geef dat ik met eer
Hem weder t'huys kom, dit's dat ik van u begeer.
Egeus komt, nu moet ik aanstonts gaan vertrekken,
Dat droevig woord doet my een schrik verwekken.
Myn Heer, 't is reeds al tyd, het krygsvolk staat gereed,
En wagt dat Abradaat op zyne wagen treed,
Elk is nieuwsgierig, om die kostlykheit t'aanschouwen,
En aan wien Cyrus zulk een leger zal betrouwen:
Zy wenschen Abradaat te groeten als haar hooft,
En overste, wiens faam hen zoo veel goeds belooft.
Hoe klopt my 't hart van schrik, is dan de tyd gebooren.
Dat ik u nu niet meer zal zien, of spreeken hooren?
| |
| |
't Is voor een korten tyd, gy ziet....
'k Zal nog zoo lang ik kan u nazien met myn oogen.
Vaar wel, myn lief, vaar wel, en wilt uw tranen droogen,
Ik kan my langer niet ophouden, het is tyd,
't Wagt al na my alleen, 'k moet weg.
Mevrou, ey staak uw klagten,
Gy zult hem naderhand met glori weder wagten
Hou moed, en zyt gerust Panthe, en laat me gaan,
't Is my onmogelyk hier lang te blyven staan;
'k Beveel u onze min te houden in gedagten,
Vaar wel met deze kus, ik kan niet langer wagten;
Vaarwel, 'k blyf u getrou, gelyk ik was voorheen.
Ach Abradates! 'k wil u niet met yd'le reên
Ophouden, maar gy weet hoe swaar het valt te scheiden
Van die men teer bemind, ik wil u maar geleiden
Tot aan uw leeger-koets, zoo zie ik waar gy blyft,
En waar de krygs-orkaan myn hoop of vreze dryft,
Mevrouw, gy zorgt te veel, ey laat u dog gezeggen.
Die zorg is van myn hart zoo ligt niet af te leggen,
| |
| |
Panthea lief, ey zet uw zorg aan kant,
Gy ziet my haast weêrom in een verheven stand;
Heb goede moed, wil u met Clelia vermaken,
Tot myne wederkomst, vaar wel, en droog uw kaken.
Abradat. Egeus binnen.
Myn Abradates,.... ach! Hy is my al ontvlugt,
Helaas! wat raad! 'k ben voor zyn ongeval bedugt,
Hy gaat daar heen, en zal veel ligt niet wederkomen,
Myn hart voorzegt het my, ik ben vol angst en schroomen.
Helaas! my is op 't onvoorzienst
Myn waardste schat ontrooft, myn Abradaat, myn leven,
Aan wien ik eeuwig heb myn liefde en trou gegeven;
Hy is me ontvlugt, misschien voor eeuwig en altoos,
Ja 'k stel het my al voor; myn hart is hoopeloos,
Mevrou, waar is uw moed zoo schielyk heen gevloogen,
Verban die yd'le vrees, en droog uw tranende oogen,
Uw Abradates zal u nog zoo haastig niet
Begeeven, wees gerust, en staak uw swaar verdriet,
Hy zal met zegening en overvloed van schatten
Gelaân, u weder in zyn waardige armen vatten:
Troost u, zoo 't moog'lyk is, en houd staag goede moed,
Na blydschap komt verdriet, na bitter volgt wel zoet.
Al wat gy zegt, is my zoo ligt niet wys te maken,
Zyn ongeluk zal ook my 't naast aan 't herte raken,
| |
| |
Gy troost my vrugteloos, ik smyt zoo ligt niet weg
't Geen ik my inbeeld, neen, ik vrees, gelyk ik zeg,
Dat ik hem quyt ben, en zal eeuwig moeten missen,
Myn hart voorspeld het my, waar uyt ik regt kan gissen.
Maar laat ons gaan, ik wil myn tranen niet doen zien,
Vertrekken we, want hier komt Cyrus wel misschien.
Binnen.
Einde van 't vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij