De wonderlijke historie van de Zwaanridder die in Nijmegen aankwam

[p. 32]

Hoe de jager Savari, door op bevel van Matabrune, wegging om de zeven kinderen te doden en hoe zij in zwanen veranderden

Op bevel van van Matabrune nam de jager Savari zeven mannen mee om de zeven kinderen te doden. En deze jager kwam in een dorp waar hij en de zeven anderen een grote toeloop van mensen zagen. Zij gingen daar heen en vroegen wat daar te doen was. Hun werd gezegd dat men in overeenstemming met de wetten een vrouw ging verbranden, omdat zij haar kind gedood had. Savari ging daar weg en dacht meteen aan Matabrunes opdracht: om de zeven kindertjes te doden. Hij zei: ‘Zie hier een goede spiegel voor ons, want men gaat deze vrouw verbranden omdat zij haar kind gedood heeft. Welk oordeel zal ons ten deel vallen als wij de zeven kinderen doden met de zilveren kettingen om de hals, die ik in het bos gevonden heb? Wie hun enig kwaad wil doen, moet wel heel gemeen zijn!’

Nadat de jagers hadden toegekeken hoe deze vrouw werd terechtgesteld, spraken ze af: ‘Wij willen de kinderen niets misdoen, maar wij zullen ze de kettingen afnemen. Deze brengen we naar Matabrune als bewijs dat ze dood zijn.’ Dit leek hen allen een goede gedachte en zij gingen het bos in tot aan de kluis waar de zeven kinderen woonden met de kluizenaar. Tegelijkertijd was de oude kluizenaar uit bedelen in het naburige dorp. Eén van de kinderen had hij met zich meegenomen om het brood te dragen dat men hem zou geven.

De kinderen begonnen jammerlijk te roepen van schrik. Savari zei: ‘Wees niet bang. Wij zullen jullie geen kwaad doen!’ Toen namen ze de kettinkjes van hun halzen af. Zij hadden dit nog niet gedaan, of de kinderen veranderden in witte zwanen, door toedoen van God. Zij vlogen in de lucht boven het bos, klagend en jammerend. Daarvan schrokken Savari en zijn gezellen zo zeer dat ze flauwvielen.

Toen ze weer opstonden, beefden ze nog van schrik en zeiden:

O God, die alle dingen volstrekt doorziet
Wie het weet, mag zeggen wat hier is geschied
Deze zes kinderen zijn veranderd in zwanen
O valse Matabrune, u vertrouwen we niet
Door u hebben wij groot verdriet
Gods woede zal ons vervullen met tranen
Dat wij hier ooit kwamen om te doen enig kwaad!
O God almachtig, wreek dit bedriegelijke verraad!

[p. 33]

 

Hier moet wat wonderlijks zijn bedacht

 

Hier toont God ons een staaltje van zijn macht

 

Wat hier gebeurt zijn wonderlijke zaken

 

Gods wordt als hoge mogendheid door ieder geacht

 

Maak voor deze zevenling het lijden zacht

 

Wat moest Matabrune het ons toch zwaar maken!

 

Vel Uw Oordeel over de bedenker van dit kwaad!

 

O God almachtig, wreek dit bedriegelijke verraad!

 

 

 

Al waren onze harten van zonden versteend

 

God had hopelijk niet bedacht dat iemand meent

 

Deze kinderen te moeten vermoorden

 

Foei Matabrune, roepen wij welgemeend

 

U bent de laatste die lacht, de eerste die weent

 

U dacht toch niet dat iemand deze hartjes doorboorde?

 

Of - O opperste regent - dat iemand hun leven verstoorde?

 

Straf de schuldige aan van deze grove misdaad

 

O God almachtig, wreek dit bedriegelijke verraad!

 

 

 

Prince

 

Prinselijke Vader, met de hoogste glorie

 

Zorg dat U deze kindertjes weer veranderen laat

 

Wij bidden u, houdt ons hartelijk in memorie

 

O God almachtig, wreek dit bedriegelijke verraad!

‘Laten we van hier weggaan, want we zijn hier te lang geweest. Wij hebben slechts zes kinderen gevonden. Al hadden wij ze levend gevonden, wij zouden ze niets misdoen. Maar om Matabrune te kunnen antwoorden, zullen we haar deze zes kettingen brengen en zeggen dat we de zevende onderweg zijn verloren.’

Zo zijn ze teruggegaan naar Matabrune en zeiden dat zij de zeven kinderen hadden gedood. Zij gaven haar de zes kettingen als bewijs en zeiden dat de zevende verloren was. Matabrune was daarover buiten zinnen van woede. Om haar tevreden te stellen, boden zij haar zoveel geld als de ketting waard was. Daarmee was ze al weer wat tot rust gekomen. Toen Matabrune de kettingen had, ontbood zij een goudsmid om er een drinkbeker van te laten maken.

Toen de goudsmid één ketting in het vuur had gelegd, om te kijken of het goed zilver was, werd de ketting zó zwaar, dat hij meer woog dan alle zes kettingen samen. Verwonderd als hij was, gaf hij de vijf andere kettingen aan zijn vrouw, die ze bewaarde in haar geldkist. De ketting die gesmolten was, bleek zwaar genoeg om twee drinkbekers te kunnen maken, zoals Matabrune er één begeer-

[p. 34]

de te hebben. Zo maakte hij twee zilveren drinkbekers van deze ketting. Hij hield één beker met daarin de andere vijf kettingen, tot een moment dat door God gegeven was, zoals u nog zult horen.

Hij bracht Matabrune de andere drinkbeker. Zij verwonderde zich erover dat hij zo'n grote beker had kunnen maken van zo weinig zilver, dat ze hem te hebben gegeven.