De wonderlijke historie van de Zwaanridder die in Nijmegen aankwam

[p. 21]

Hoe Marcus de zeven kinderen naar het bos bracht, hen daar op zijn mantel liet liggen en hoe de kluizenaar Heilias ze vond

Nadat de bedriegelijke vrouw haar verraad had volbracht - zoals hiervoor verteld - riep ze haar dienaar Marcus. ‘Mijn vriend, je moet mij een dienst bewijzen, maar je moet alles geheim houden. De koningin is bevallen van zes zonen en een dochter. Zij zijn elk met een zilveren ketting om de hals ter wereld gekomen. Dit lijkt mij een belangrijk voorteken; zij moeten later wel dieven of moordenaars worden. Daarom wil ik ze nu laten sterven, opdat zij uiteindelijk geen schade kunnen berokkenen. Ik heb haar doen geloven dat zij zeven honden heeft gebaard. Die heb ik laten doden, zodat niemand meer iets hiervan zal vernemen. Neem dus op mijn bevel deze zeven kinderen mee en dood ze, zodat we nooit meer iets van ze vernemen.’ Daarop zei Marcus: ‘Vrouwe, ik zal met deze kinderen doen wat u wenst, zodat er geen moeilijkheden meer van ze komen.’

Marcus besteeg een paard en had de kinderen in zijn mantel. Hij bracht ze buiten de stad in een bos. Midden in het bos steeg hij af van zijn paard en legde de kinderen alle zeven op zijn mantel op de grond. Toen hij zag hoe mooi de kinderen waren, kreeg hij medelijden in zijn hart. Hij bedacht dat zij ieder een ketting droegen toen zij uit het lijf van hun moeder kwamen. De kinderen lachten hem toe. Hij vermoedde dat zij eigenlijk door God uitverkoren moesten zijn om prachtige dingen te doen. Plotsklaps voelde hij dat hij de kinderen moest beschermen. Hij wilde ze geen kwaad doen, maar bad om Gods barmhartigheid en hij sprak:

O God almachtig, ik voel mij bezwaard
Mijn gevoelens zijn van meelijdende aard
Met deze mooie kindjes, jong van dagen
Ik bid Christus, licht van hemel en aard'
Dat Hij u door Zijn mildheid bewaart
Voor toekomstig leed en onbehagen
Dat Hij wonder brengt bij plagen
Dat Hij de vijand die u willen laten sterven
Door Zijn gerechtigheid het vuur in wil jagen
Helaas, arme kindjes, moet ik uw vreugde bederven
Totdat God u ziet. 't Is mij van harte leed!
Dat ik u hier moet laten doet pijn, zoals God weet.

[p. 22]

 

Al laat ik u, mooie kindertjes, hier deze uren

 

God almachtig beschermt u allen samen

 

Zoals Hij de jongelingen in brandende vuren

 

Van gloeiende ovens beschermde hun lichamen³

 

Hij zal - moge Zijn goedheid oneindig duren -

 

U niet laten versterven, of de dood in sturen

 

Moge Gods barmhartigheid u besturen

 

Als ik u hier dood, pleeg ik een bedriegelijke moord

 

Medelijden doorsteekt mij, zoals het hoort

 

Ik kan u niet vermoorden, dat u dat niet vergeet

 

Dat ik u hier moet laten doet pijn, zoals God weet.

 

 

 

Adieu schone kindjes, ik zie u nooit meer

 

God verlene u voorspoed, gezondheid en eer

 

Hij zal via u Zijn goedheid laten blijken

 

Het beste is dat ik naar huis terugkeer

 

Daar zeg ik dat ik u moest doden zozeer

 

Maar nee, door mijn meelijden kan ik u niet raken

 

Och kinders, God hoede u voor kwade zaken

 

Voor verraders en ook sommige beesten

 

Die u pijn mochten doen met hun vlijmscherpe kaken

 

Of voor stormen en kwade geesten

 

Och jonge bloempjes, mooier dan de meeste

 

Wie u iets misdoet is bijzonder wreed

 

Dat ik u hier moet laten doet pijn, zoals God weet.

 

 

 

Prinselijke God, koning van de engelenschare

 

Breng met Uw liefde hun angst tot bedaren

 

Zij die van hun familie zijn gescheiden

 

Mogen zij door Uw genade hulp gewinnen

 

Dat zij om U te loven hun wonderlijke leven kunnen beginnen

 

Want wonderen bestaan, zo wil ik belijden

 

Deze boodschap zal ik van nu af altijd verspreiden

 

Dus ik klaag uit het medeleven dat liefde heet

 

Dat ik u hier moet laten doet pijn, zoals God weet.

Marcus nam alle zeven kinderen op, omhelsde ze en kuste ze op hun wangetjes. Al wenende keerde hij terug naar Lillefoort, waar Matabrune hem tegemoet kwam en ze vroeg hem: ‘O, mijn vriend Marcus, heb je mijn wil volbracht, zoals ik u had bevolen? Ik zal u ook laten roepen als mijn zoon Oriant terug is en hij zijn vrouw wil laten doden. Dan zal ik blij zijn en zal mijn leed gewroken zijn.’ Toen scheidde Matabrune van Marcus. Maar daarover zal ik nu zwijgen, om het

3 Bijbel, Daniël 3.

[p. 23]

te hebben over de 7 kleine kindertjes die in het bos lagen, jammerlijk wenend van de honger. Dankzij de genade van God kwam daar een kluizenaar, Helias genaamd, die in het bos woonde. Hij vond deze zeven kleine kinderen, huilend van de honger. Hij pakte ze op, wikkelde ze in zijn mantel en bracht ze naar zijn kluis. Daar verwarmde en voedde hij ze zo goed hij kon.