De wonderlijke historie van de Zwaanridder die in Nijmegen aankwam

[p. 19]

Hoe de koningin beviel van zes zonen en een dochter, die elk een zilveren ketting om hun hals hadden

Toen de tijd gekomen was dat Beatrijs haar kinderen baarde, deed de valse vroedvrouw met de kinderen wat zij en Matabrune samen bekokstoofd hadden. Door een mirakel zouden de kinderen worden behoed, dankzij de macht van God.

Toen de vroedvrouw aan het kraambed gekomen was, liet zij Matabrune halen, die de jonge honden al gereed had. Beatrijs baarde in één keer zes mooie zonen en een dochter. Elk had om de hals een zilveren ketting, waarmee de adel van de moeder wel was bewezen. Maar de bedriegelijke vrouwen bleven bij hun plan om de goede koningin ter dood te laten brengen. Zodra Matabrune de zeven kinderen zag, liet zij ze wegdragen door een kamenier die ze daartoe had overgehaald. Daarna nam ze zeven kleine hondjes, die ze met bloed had ingesmeerd, en legde deze onder de koningin, alsof zij deze had gebaard.

Met luide stem riep de vroedvrouw vervolgens: ‘Och koningin! Wat voor ongeluk is er bij u gebeurd? Ik heb zeven stinkende honden ontvangen, waarvan u bent bevallen!’

Om haar nóg meer te beschamen, zei Matabrune tegen de koningin: ‘Doe deze schandelijke beesten weg! Begraaf de honden in een veld! Laten we dit voorval geheim houden, zodat de koning zijn eer kan behouden.’

Beatrijs was zo uitgeput van de zware bevalling, dat ze niet doorhad welk verraad haar werd aangedaan. Toen zij weer tot zichzelf was gekomen, zei Matabrune tegen haar: ‘O, ongelukkige vrouw! Zie hier de vroedvrouw die van uw lichaam zeven honden ontvangen heeft. Ik heb ze weg laten dragen, om uw grote beestachtige zonde te verhullen! Daarom, zeg het nu! Belijd hier de waarheid en zeg ons of u ooit hebt aangepapt met een of andere hond, of dat u daarmee gemeenschap hebt gehad, waarvan die kleine honden zijn gekomen. Wij zullen de oorzaak verbergen.

Toen de koningin dit hoorde, was ze zodanig bedrukt, dat ze haast flauwviel van verdriet. Nadat ze een beetje bekomen was, smeekte ze de twee vrouwen of zij haar konden tonen wat uit haar lichaam gekomen was. Meteen werden de zeven kleine honden aan haar getoond. Daarover weende de koningin zeer, sloeg zich op het hart en bad om genade voor de misdaad die zij niet had begaan.

Desondanks sprak Matabrune haar kwetsend en vernederend toe. Ze zei: ‘Lelijk wijf! Ze zouden u met recht kunnen verbranden, omdat u het met een hond hebt gedaan!’ Beatrijs huilde: ‘Moeder, nooit heb ik zelfs maar gedacht

[p. 20]

aan zoiets. Het is ook niet gebeurd. Doe mij daarom niet meer verdriet dan ik nu al heb. God, die over alles regeert, moet lof krijgen, want Hij heeft de macht om mij en andere mensen te veranderen in beesten. Wat Hem belieft, moet ons believen.’

Toen ging Matabrune weg. De vroedvrouw deed alsof zij een goed hart had en dat zij de koningin wilde troosten: ‘Wees niet bedroefd. Er zal u hiervan niets ergs overkomen, want de koning zal van niets weten. Men zal het geheim houden zodat er geen schande van zal komen.’ Beatrijs zei: ‘Nooit zal de koning mij meer beminnen. Hij zal het me nimmer vergeven en mij laten doden. Als hij mij laat leven en in een of ander klooster wil doen - om God te dienen in berouw en boetedoening - dan zal ik dat doen. Ik zou God vragen om de woede te verzachten die ik mij op de hals heb gehaald. En zo werd Beatrijs overweldigd door grote druk en droefheid.