De wonderlijke historie van de Zwaanridder die in Nijmegen aankwam

[p. 14]

[p. 15]

Hoe de konging de schone Beatrijs met zich meebracht toen hij van de jacht terugkwam

Nadat deze overeenkomst gesloten was en met een eed bezworen, bracht Oriant de mooie Beatrijs naar Lillefoort, om daar het bruiloftsfeest te vieren met allerlei feestvuren en andere genoegens. Matabrune hoorde dit en zij kwam hem chagrijnig tegemoet. Toen Oriant haar zag komen, begon hij te lachen. Hij hoorde zijn moeder morren, maar zei: ‘Wees blij, want ik heb de mooiste vrouw ter wereld gevonden. Ze is wijs en eerbaar. Mijn hart behoort haar toe.’

Toen zei de moeder, uit een kwaad hart: ‘Lieve zoon, u doet mij weinig genoegen, want ik merk nu pas uw onwetendheid. U vernedert zich door een simpele jonkvrouw als zij te nemen. Zij is u niet waardig, want u had de machtigste vrouw ter wereld kunnen krijgen. Bovendien zullen na u haar kinderen uw rijk bezitten.’

‘Moeder,’ zei Oriant. ‘Ik ken niemand die ik leuker vind dan zij. Dus vraag ik u, dat u ook met haar tevreden zult zijn. Want als God het wil, zal zij mijn koningin zijn.’

‘Lieve zoon, als u het wil moet het ook wel mijn wil zijn.’ Deze woorden zei ze met haar mond, al dacht haar hart iets anders, want ze bleef hierom voortdurend boos. De hele tijd peinsde ze erover hoe ze hen alsnog van elkaar zou kunnen scheiden.

De volgende dag, 's morgens, ging Oriant met pracht en praal naar de kerk, net als Beatrijs, waar ze werden gekroond. Daarna keerden ze terug naar het hof, waar zij een groot feest vierden. Maar de moeder had nog altijd nijd in haar hart, al toonde ze van buiten blijdschap.

Kort hierna werd Beatrijs door een natuurlijke band met haar man verbonden. Toen hij hoorde dat zij zwanger was, was hij zeer blij en al zijn onderdanen met hem. Op een zeker moment verbleef Beatrijs in hun paleis en zag hoe een tweeling werd gedoopt. Heimelijk riep ze de koning en zei: ‘Ik verwonder mij zeer over wat ik daar zie. Die vrouw daar heeft twee kinderen tegelijk ontvangen en gebaard. Ik denk niet dat een vrouw twee kinderen kan krijgen zonder twee mannen te hebben.’

Daarop zei de koning: ‘Dat kan zeker wel gebeuren, want bij Gods genade en die van de natuur is het zelfs mogelijk dat een vrouw van één man zeven kinderen tegelijk kan ontvangen.’

[p. 16]

Zo leefde de koning enige tijd gelukkig. Toen vielen vijanden zijn volk aan en pakten stukken grondgebied af. Dat werd hem bericht, maar door de liefde van zijn koningin bleef hij nog zes maanden lang thuis. Totdat zijn vijanden zo dichtbij waren gekomen, dat hij zijn heren en ridders ontbood zich voor te bereiden om tegen zijn vijand te strijden. Dat gingen zij dan ook doen.

Omdat Beatrijs al behoorlijk omvangrijk was, riep hij zijn moeder Matabrune en zei: ‘Moeder, ik moet opstaan tegen mijn vijanden. Mijn vrouw draagt ons kind. Daarom vraag ik u, doe dit voor mij: bescherm haar en sta haar bij in haar nood en waak over haar als ware het uw eigen dochter. Want ik moet van haar scheiden. Zij zal u eren als haar eigen moeder en onderdanig zijn als uw dochter. Daarom beveel ik haar bij u aan, want ik bemin haar zeer. Zou haar echter iets door uw schuld overkomen, dan zou ik nooit meer van u houden.’

Matabrune sprak: ‘Zoon, u weet wel dat wat u verlangt ook mijn verlangen is. Daarom zal ik goed zorgen voor uw vrouw. Wees gerust, want ik houd veel van haar.’

Toen zei Oriant: ‘Ik dank u zeer en ik geef u het bevel over al mijn zaken. Nu neem ik met eerbied afscheid van u.’ Zo scheidde hij van zijn moeder. Maar de moeder deed niet alles wat ze had gezegd, zoals later zou blijken.

Daarna nam de koning afscheid van zijn vrouw en sprak lange tijd met haar met beweende ogen. Hij omhelsde haar en kuste haar en ze viel bewusteloos ter aarde. Hij tilde haar vriendelijk op en toonde grote droefheid. Zij treurden samen zozeer, dat alle edelen met hen weenden.