Dagboek van een straathond

[p. 34]

De waakhond

Een hele poos later

Pas vandaag maak ik mijn dagboek weer open. Een tijdlang heb ik niets kunnen vertellen. Ik liep maar, straat in, straat uit. Op zoek naar een tehuis. Niemand wilde zo'n straathond hebben. Hoelang ik door de straten heb gezworven, weet ik niet. Wekenlang. Maandenlang. Door zware stortregens en door de hete zon, tot mijn vel grauw was van het stof.

Tenslotte ben ik bij oma Nella terechtgekomen. Ze is al oud en heeft spierwit haar. Zij heeft me niet weggejaagd. Veel eten kan ze me niet geven, want ze heeft zelf bijna niks. Maar ik kan nu tenminste rustig op het trapje liggen.

Zijzelf zit de hele dag voor het raam tori te praten, allerlei buurvrouwen komen langs. Ik luister er niet naar, ik lig te slapen met mijn voorpoten over mijn neus.

‘Deze hond slaapt altijd!’ zei buurvrouw laatst. ‘Is het wel een goede waakhond?’

‘En of!’ zei Oma.

Dat vond ik erg aardig van haar. Ik wenste zó dat er eens een dief in huis zou komen. Dan zou Oma eens zien wie ik was, en die buurvrouw ook!

[p. 35]

Wel kinderen, jullie kunnen me geloven of niet, maar diezelfde nacht werd mijn wens vervuld. Ik hoorde een gerammel aan het raampje van de badkamer. Vinden jullie het gek als iemand blij is met een dief in huis? Nou, ik was blij, mijn staart kwispelde, en bijna had ik wel van opwinding willen blaffen. Maar ik dacht er nog net op tijd aan, me stil te houden, anders had ik de dief nog laten wegrennen en ontsnappen! Nee, ik moest hem pakken, zodat iedereen kon zien dat ik een echte waakhond was.

Dus ik wachtte in spanning af. Intussen had de dief het hele raampje opengebroken. Ik ging vlak onder het raampje liggen. Daar moest hij immers straks weer uitkomen, met de buit. Wel, ik hield mijn adem in. Wat bleef hij lang weg! En iedereen sliep, Oma, buurvrouw, alle mensen in de buurt...

Plotseling zag ik een hoofd, met een pet uit het raampje steken. De dief! Daar volgden zijn armen, zijn lijf, zijn benen. Ik bibberde van spanning. Het was nu of nooit! Zonder geluid te maken sprong de dief uit het raam, en kwam op de grond neer, met een radio in zijn hand. Hij had Oma's radio gestolen! Stilletjes sloop hij weg. Hij liep haast net zo zachtjes als de kat van de buren. Je kon duidelijk merken, dat hij dit soort karweitjes vaker gedaan had. Met één sprong kwam ik vanuit mijn donkere

[p. 36]

[p. 37]

schuilplaats tevoorschijn, en zette al mijn tanden in zijn broek. De dief gilde van de schrik! Hij wilde wegrennen, maar ik hield hem met mijn tanden stevig vast. Toen kwamen er razendsnel mensen naar buiten rennen. Door dat geschreeuw waren ze meteen wakker geworden, en wilden weten wat er aan de hand was.

‘Fufuruman! Fufuruman!’ riep een kleine jongen. Hij vond het geweldig spannend, dat hij midden in de nacht uit bed was om een echte dief te zien.

Oma keek de dief aandachtig aan. Hij werd plotseling heel verlegen. Eigenlijk was het nog maar een jongen. ‘Luister mi boi,’ zei Oma, ‘we hebben allemaal je gezicht gezien. Nu weten we precies wie je bent. Dus kom hier voortaan niet meer stelen. En geef me gauw die radio terug. Ik heb hem zelf hard nodig!’

‘Ja Oma,’ zei de dief zachtjes. ‘Ik zal het nooit meer doen.’ Hij leek niet eens meer zo erg op een dief. ‘Als ik maar niet naar de gevangenis hoef!’ zuchtte hij.

‘Voor deze keer zullen we de politie maar met rust laten,’ besloot Oma, ‘die heeft het toch al druk genoeg.’ De dief mocht weg en beloofde nog eens plechtig, nooit meer bij haar te stelen.

[p. 38]

‘Dan komt hij misschien bij mij op bezoek,’ zei de buurvrouw. ‘Als hij dat maar uit zijn hoofd laat!’

Hij keek naar de grond. Oma had medelijden met hem. ‘Je mag wel op bezoek komen hoor,’ troostte ze, ‘als het maar niet midden in de nacht is!’

‘Wel, oma Nella,’ vond de buurvrouw, ‘je hebt heel wat aan je waakhond te danken. Gelukkig maar, dat hij niet sliep!’

Ik ben nog nooit in mijn leven zó trots geweest. Slapen als er dieven zijn... Zoiets doms had ik één keer gedaan, en dat was al erg genoeg. Toen had ik mezelf al beloofd, dat zoiets mij geen tweede keer zou overkomen. En daaraan had ik me gehouden. Met een waakhond als ik, moest Oma's huis toch veilig zijn!