Dagboek van een straathond

[p. 30]

De dieven

Zaterdag

Eindelijk heb ik weer een tehuis. Niet te geloven! Het is een groot stenen huis en het is geschilderd in allerlei vrolijke kleuren.

Ontdekt tijdens één van mijn lange zwerftochten. Het was toen al laat in de avond, alles was donker. Ik zag een man en een vrouw voor het huis staan. Ze waren nog jong, de vrouw droeg veel gouden sieraden. Ik hoorde ze tekeer gaan. Ik wilde rondsnuffelen, en eens kijken wat er aan de hand was.

‘Kijk eens wat die schurken gedaan hebben!’ hoorde ik de vrouw jammeren. Haar stem klonk alsof ze wilde gaan huilen. Zo'n grote vrouw!

Toen klonk de boze bromstem van de man: ‘Het hele huis hebben ze leeggehaald, die bandieten! Laten we meteen de politie bellen!’

Nu wilde ik laten zien wat ik waard was. Ik sprong tegen ze op en blafte, en gromde, ik stelde me verschrikkelijk aan.

‘Die hond is flink hoor,’ zei de vrouw. ‘Laten we hem in huis nemen. Dan komen de dieven geen tweede keer.’

[p. 31]

Mijn hele hondenhart bonsde van vreugde. Ik had weer een huis! Ik mag nu op het balkon liggen en ik hoef het huis alleen maar te bewaken als de mensen uitgaan (en dat is bijna iedere avond). Over het eten heb ik niets te klagen. Dat is beter dan ik als arme straathond ooit had durven dromen. Ik word al dikker, mijn ribben zijn al haast niet meer te zien.

Een maand later

Ik, arme ik, het ongeluk schijnt me overal te achtervolgen. Mijn baasje en de vrouw zijn weer eens uit, ik ben alleen. Wat is dat? Ik hoor geritsel in de struiken. Even denk ik terug aan Kniep en Knoep. Mijn oren staan overeind. Ja, het geluid komt dichterbij. Twee kerels komen uit het donker tevoorschijn. En eigenaardig, hun gezichten lijken werkelijk een beetje op de snuiten van Kniep en Knoep.

‘Luku a dagu dape man!’ schreeuwt een.

‘Hori i mofo!’ roept zijn vriend.

‘Yu habi leti yongu,’ zegt de andere man weer schuldbewust.

Werkelijk, het is net Knoep in mensengedaante! Tegelijkertijd neemt hij een stuk vlees uit zijn zak en gooit het voor me. Hé, dat is nog eens leuk, misschien zijn ze

[p. 32]

[p. 33]

toch zo kwaad niet. Ik, domme hond, eet het in twee happen op. Maar...wat is dat? Plotseling voel ik me zo suf en draaierig! Ik zak door mijn poten en ik slaap, ik slaap...

Pas veel later kom ik weer langzaam bij. Ik ben pas helemaal goed wakker als ik een klap op mijn kop krijg van de baas. Wat is dat, ik ben het niet van hem gewoon. Nu pas begrijp ik alles. De dieven hebben alle shutters uit het raam van de keuken weggehaald en ze hebben nog meer gestolen dan de eerste keer. De vrouw zegt niets, ze huilt maar, ze huilt maar.

‘Deze hond is niets waard!’ brult de baas. ‘Voor niemendal geef ik hem te eten. Vooruit jij, weg, de straat op! Mars!’

Ik krijg nog een flinke trap onder mijn staart, alsof ik nog niet hard genoeg loop. En daar sta ik dan weer. Wie eenmaal een straathond is, zal altijd een straathond blijven. Maar deze keer is het mijn eigen schuld...