Dagboek van een straathond

[p. 27]

Bij Omu

Vrijdag

Omu heeft een drukke winkel. Drie keer per week zet hij een grote vuilnisemmer buiten. En wat daar allemaal in zit! Hmmm! Ik eet hem bijna helemaal leeg. Bijna wil ik het papier ook opeten.

's Morgens komt Omu's vrouw naar buiten. Ze ziet er heel anders uit dan overdag. Over haar slaapkleren draagt ze een ochtendjas. Haar haren zitten vol met krulspelden. Dan komt ze de stoep bezemen, net zolang tot er niet één korreltje zand meer ligt.

Ik loop de stoep op, om lekker in de zon te liggen. Het is nog heel vroeg, de zon is nog niet fel. Maar ach, kan ik het helpen, als ik dag in dag uit over straat moet zwerven, dat er zand aan mijn poten zit? En dat zand komt natuurlijk weer terecht op die pas geveegde stoep.

De vrouw van Omu kijkt verschrikt naar de mooie schone stoep. ‘Mars gwe!’ roept ze. En ze kijkt zo boos, dat ik niet in haar buurt durf te blijven.

[p. 28]

Dinsdag, een tijd later

De laatste tijd schijnen de zaken minder goed te gaan. Er komen bijna geen mensen meer in de winkel. Omu trekt hele diepe rimpels in zijn voorhoofd. Zijn vrouw kijkt zo verdrietig als ze veegt. Ze merkt het niet eens als ik haar stoep vies maak. Ze jaagt me ook niet weg. Ik kan nu lekker rustig blijven liggen, dat wel. Maar de vuilnisbak wordt hoe langer hoe leger. Er is bijna niets meer in te vinden. En ik ben zo mager, zó mager. Mijn ribben steken door mijn vel, ik zou ze kunnen tellen als ik dat geleerd had. Ach, als m'n moeder mij zou zien... ze zou helemaal niet weten dat ik het was.

Vanmorgen komt Omu met een grote baskiet vol puntbroodjes. Heerlijke verse puntbroodjes! Ik begin te watertanden. Ik moet er een te pakken krijgen! O jongens en meisjes, die hond van jullie, Fikkie of Bello of hoe hij mag heten, die lust misschien met eens brood, hij trekt er zijn neus voor op. Misschien krijgt hij elke dag wel vlees, al is het maar een klein stukje. Maar ik, ik heb in weken niets meer gegeten. Ik spring op Omu af en grom. Hij schrikt, en de broodjes die bovenop liggen, rollen over de grond. Omu is razend. Hij neemt een slipper en gooit die op mij. De harde bruine slipper komt precies tussen twee van mijn magere ribben terecht. O, als je eens kon voelen

[p. 29]

hoeveel pijn dat doet! Ik jank van de pijn. Maar het volgende ogenblik weet ik wat me te doen staat. Ik neem een broodje tussen mijn tanden. Ik vlieg weg als een pijl uit de boog. Een heel eindje verder zal ik het op mijn gemak eten.

Maar als je eenmaal pech hebt... Daar zie ik een jongen aankomen. Nee, het kan nooit één van jullie geweest zijn. Het is geen Ricardo, geen Iwan. Hoe hij heet weet ik niet. Ik weet alleen dat hij echt gemeen is. Hij pakt een steen en gooit die boven op mijn kop. Ai, wat doet dat een pijn! Nog veel erger dan die slipper van daarnet! Van schrik rolt het verse puntbroodje uit mijn bek. Snel geeft die ondeugende jongen er een trap tegen.

Het broodje komt tussen het hoge wied terecht. Ik zoek en ik zoek... Hoe moet ik het tussen het wied vinden? O, wat heb ik toch een honger!