Dagboek van een straathond

[p. 21]

Een droom

Maandag

Op een keer beleefde ik iets geks. Ik zwierf op straat. Alles zag er vreemd uit. Zeker was ik hier nog nooit geweest. En overal was het erg droog. Er was geen groen meer op straat te zien. Het gras, de bladeren aan de bomen, alles was helemaal geel. En ik had een verschrikkelijke dorst. Ik dacht maar aan één ding: water... water...

Maar nergens was één druppeltje te vinden. Mijn keel was kurkdroog. De zon gloeide. Het leek alsof ik verbrandde.

Plotseling zag ik aan het eind van de straat een grote plas. Net alsof het alleen daar geregend had. ‘Eindelijk!’ zuchtte ik. Maar achter me hoorde ik een gebrul, net als van een wild dier. Ik keek achter me en zag... een grote tijger! Hoe kwam die hier? Was die uit de dierentuin ontsnapt? Maar wacht, die groene ogen, die grijze strepen op zijn vacht. Het leek Tommie wel! Nu was hij werkelijk een tijger. Hoe was hij ineens zo groot geworden?

[p. 22]

‘Wat zie je er toch lekker uit. Wacht ik ga je opeten!’ brulde hij. En ik, o, ik dacht helemaal niet meer aan water ik dacht alleen nog aan mezelf, ik rende, ik rende... hij was al vlak achter me...

Opeens werd ik wakker. Gelukkig, het was maar een droom geweest. Toch voelde ik me niet prettig. Ik hou niet van zulke dromen. Ik had zo'n gek gevoel. Zou ik toch ooit weer een zwerfhond worden, net als in die nare droom? O nee, dat wilde ik niet, zwerven, geen eten en drinken hebben. Nee, stelde ik mezelf gerust. Dat is voor mij verleden tijd!

Woensdag

Ik heb iets leuks bedacht. Niemand mag het weten. Wanneer de familie gaat eten, sluip ik naar binnen, en verberg me onder de tafel. Dan laat Soekie, zogenaamd per ongeluk, stukjes eten vallen. En die moet ik natuurlijk opeten, want het is toch zonde om ze weg te gooien.

Zo ging ik gistermiddag weer naar binnen. Het had flink geregend, het erf was vol modder. Dus ik moest goed uitkijken, dat ik met mijn poten geen sporen achterliet. Wat zou ik vandaag krijgen, stukjes vlees, of een kluifje? Alleen al bij die gedachte begon mijn maag te rammelen. Ze mogen het niet horen, hoe mijn maag rammelt, dacht

[p. 23]

ik. Daar lag ik weer, op mijn geliefde plekje onder de tafel. De familie zat rustig te eten: Ma-e, Paimin, Soekie, met hun vader en moeder. Niemand had iets in de gaten. Niemand behalve...

Hij was gewoon in het raam komen zitten. Tommie, die akelige kat van de buren. Met zijn scherpe kattenogen had hij me allang gezien. En jullie weten het, als ik een kat zie, kan ik me niet beheersen. Tommie begon treiterend te miauwen. Zonder erbij na te denken zei ik: ‘Woef!’

Ik schrok. Zo had ik mij vroeger al verraden, bij Kniep en Knoep. Zo hadden die ratten ontdekt dat ik een hond was. En nu haalde ik weer diezelfde stomme streek uit. ‘Die hond zit onder de tafel!’ schreeuwde Paimin.

‘Laat hem. Hij doet toch geen kwaad?’ zei Soekie. Niemand luisterde naar haar.

‘Hij maakt het hele huis vies!’ riep Ma-e boos.

Dan had ik nog alle vier mijn poten zo schoon geveegd vóór ik binnenkwam.

‘Buiten!’ riep Paimin. Hij sloeg me hard met een bezemstok.

Alsof dat nodig was! Ik rende toch al. Ik zag nog juist hoe die gemene Tommie op zijn dooie gemak zat toe te kijken en me uitlachte. Geen mens lette op hem. Hij mocht rustig blijven zitten. Toen ik langs het raam liep,

[p. 24]

stak hij nog gauw zijn poot met de scherpe klauwen naar me uit. Gelukkig, mis! Anders zou ik hem leren!

En daar lag ik, arme hond, met een maag die nog steeds rammelde. Gelukkig kwam Soekie al snel naar buiten met een bak vol heerlijke etensrestjes. Ik at als een wolf.

‘A dagu disi ogri yèrè,’ mopperde Ma-e tegen Soekie. Toch aaide ze me heel even.

Nog altijd vind ik het heerlijk hier. Die vervelende Paimin kan mij niks schelen. En Tommie nog minder. Als ik Soekie niet had... Ma-e is ook wel lief. Ik zou op geen enkel ander plekje op de wereld willen wonen! Soms lijkt dit wel een droom. Het is bijna te mooi om waar te zijn!

Donderdag

Ach kinderen, ik heb het niet getroffen in het leven. Op een dag kwam de hele familie naar buiten met allemaal tassen, pakjes, dozen. De luiken werden met een harde klap dichtgemaakt. Nog één keer streelde Soekie over mijn kop. Het was de laatste keer. Natuurlijk moest Paimin er weer wat van zeggen: ‘Soekie wat scheelt je? Wil je soms die vlooien van hem meenemen?’

En wat Soekie toen zei, zal ik nooit vergeten. ‘Nee, ik wil die hond zelf meenemen!’

[p. 25]

‘Kom snel Soekie, we moeten weg!’ riep Ma-e. En Paimin lachte spottend: ‘Ze zullen je zien aankomen, met een hond in de plane.’

Maar Soekie huilde zacht. Toen stapte de hele familie in een grote auto, en reed weg. Niemand keek meer naar me. Ik bleef wachten, dagenlang. Ik had dorst. Niemand zette een bakje met water voor mij neer. O, nu is die nare droom tòch nog uitgekomen. Zal ik Soekie ooit terugzien? De luiken van het grote huis zijn nog steeds dicht.

Dinsdag

Het sprookje is uit. Ik moet zelf weer eten zoeken. Ik voel de honger nu dubbel en dwars. Ik was de laatste tijd immers gewoon dat er op tijd een bakje met eten voor me werd klaargezet. Vandaag probeerde ik wat eten te vinden bij de buren.

‘Ga weg, smerige hond!’ Dat was de boze stem van de buurman, de baas van Tommie.

Tommie liep over de omheining, zijn staart naar beneden. Hij lachte me niet uit, hij miauwde niet, hij was stil. Vreemd, het leek wel alsof hij ook een beetje verdrietig was. Wie had dat ooit van Tommie kunnen denken?

[p. 26]

Twee dagen later

Vanmorgen kwamen er een heleboel mannen met hamers en andere werktuigen. Ze begonnen het hele huis uit elkaar te halen, want er woonde toch geen lief meisje meer in. Ik heb gehoord, dat de mensen van het huis naar een ver, koud land zijn gegaan.

Een paar uur later lag er alleen een grote hoop planken, stenen en zinkplaten op het erf. Ik ben maar tussen de planken gaan liggen.

Maandag

Alle planken zijn intussen weggehaald. Ik heb geen thuis meer, zelfs geen plaats om te schuilen voor de zon. Nergens is er plaats voor mij. Elke dag loop ik in de felle zon. Ik houd het niet meer uit! Weet je wat, ik loop naar de hoek van de straat, want daar woont Omu in zijn winkel. Misschien kan ik daar nog een hapje eten vinden.