Dagboek van een straathond

[p. 39]

Tot besluit

Zaterdag

Vanaf dat moment heb ik niets te klagen over mijn leven. De ellende lijkt voorbij te zijn. Niet alleen van Oma, ook van de buren krijg ik eten. Ik word zelfs wat dikker, en de kale plekken op mijn vel zijn haast verdwenen.

Oma is pas jarig geweest. Het was een bigi yari: ze werd zeventig jaar. Weet je, wie een dag tevoren bij haar kwam? De dief! Niet door het raampje, maar gewoon door de voordeur. Want hij was nu geen dief meer. Hij kwam haar helpen het erf netjes schoon te maken voor het feest. Dat was me een feest die avond! Er was een heleboel lekker eten: pastei, gestoofde kip, allerlei lekkere hapjes. Ik mocht alle kluifjes hebben, die over waren. Mijn buik was dik en rond. Ik heb, geloof ik, op die ene avond meer gegeten dan in de rest van mijn leven bij elkaar. Oma's radio speelde op zijn hardst. Iedereen danste op de vrolijke muziek, en niemand dacht eraan, dat diezelfde radio eens bijna gestolen was. Later op de avond kwam de grootste verrassing voor Oma... een bazuinkoor!

[p. 40]

[p. 41]

Plotseling stonden er vijf mannen voor de deur muziek te maken. Ja, jullie mensen vinden die muziek prachtig, al deed het mij soms meer denken aan een stel jankende katten. Maar goed, het was ook niet mijn verjaardag.

En dansen dat die mensen deden! Alsof ze helemaal dol waren geworden. Iedereen wilde met Oma dansen, ze had geen minuutje rust. Niemand lette op al de flessen met drank. Dat hoefde ook niet. Ik was er toch, om op te letten of er geen dieven kwamen. Ik ben nu geen straathond meer, maar een echte waakhond! En Oma heeft me een mooie naam gegeven: Woef, noemt ze mij. Ik ben nu: WOEF, DE WAAKHOND!

[p. 42]

Zo, dit was dus het verhaal over mijn leven. Ik kan niet doorgaan met dit dagboek van een straathond, nu ik geen straathond meer ben. Dus stop ik er maar mee.

Beste kinderen, komen jullie me eens opzoeken, ik woon in het derde huis vanaf de Chinees op de hoek. Je hoeft geen lekkere hapjes voor me te brengen. Geef die maar gerust aan je eigen hond thuis. Ik ben al eraan gewend om niet veel te eten. Haast mijn hele leven heb ik mijn eten zo piki-piki bij elkaar moeten scharrelen. En tenslotte geeft Oma me wat ze kan missen. Ja, ik vind het nog steeds een luxe dat ze nu elke dag mijn bordje eten voor me klaarzet.

Maar één ding moeten jullie me beloven. Als jullie een keer komen, àls jullie komen, dan moeten jullie me niet plagen, hoor! Beloven jullie dat? Vooral Johnny, Iwan, Ricardo, jullie jongens houden er soms van om honden op te jagen. Maar doe het dan niet bij mij. En ook niet bij andere honden. Ik verzoek je. Wij honden vinden dat helemaal niet leuk! Ik neem afscheid. Ik geef jullie een poot, en ga dan weer lekker slapen. Tot ziens hoor, en... tan bun!

WOEF!