Dagboek van een straathond

[p. 13]

De kat

Vrijdag

Wel kinderen, wat ik jullie nu ga vertellen...! Er is vandaag iets vreselijks gebeurd. Ha, ik zie al dat jullie nieuwsgierig worden. Dus laat ik niet te lang wachten. Vanmorgen kwam er een dier voorbij, dat ik nog nooit eerder had gezien. Zijn vel was grijs, met allemaal donkere strepen. Zijn staart stond rechtop. Het vreemde dier had grote, groene ogen. Kniep en Knoep hadden zich onder het huis verscholen. ‘Een KAT, Knoep!’ fluisterde Kniep. Zijn stem klonk hees van angst. ‘Je hebt gelijk, Kniep!’ piepte Knoep terug.

‘Ssst, dommerik!’ siste Kniep. ‘Als je zo hard piept, hoort die kat ons en dan eet hij ons op met huid en haar, en jou het eerst!’

Mijn gunst, dus dat vreemde akelige dier zou hen opeten! Al waren ze de laatste tijd niet zo aardig meer, dit kon ik toch niet laten gebeuren? Ik wilde geen lafaard zijn! Toen gebeurde er iets heel geks, ik kon dat beest gewoon niet verdragen. Hij kwam dichterbij, en keek mij strak aan met die grote groene ogen. Al mijn haren gingen recht overeind staan. Voor ik er erg in had, was het al gebeurd.

[p. 14]

Ik zei: ‘Woef! Woef!’ in plaats van: ‘Piep! Piep!’ Ik probeerde het nog te verbeteren, door daarna uitgebreid te gaan piepen, maar het was te laat. Kniep en Knoep

[p. 15]

hadden het al gehoord. De kat rende weg door mijn geblaf, en klom razendsnel in een boom. Daar waren we van verlost. Maar wat zou er met mij gebeuren?

Zodra de kat weg was, vlogen Kniep en Knoep van onder het huis vandaan. Kniep begon te krijsen alsof hij bezeten was. ‘Jij schurk! Jij gemene oplichter! Jij, je bent helemaal geen rat, Knijp je bent een HOND! De mensen hebben jou zeker gestuurd om ons straks dood te bijten! Wacht, ik zal buurman Awari even roepen, die maakt straks hondensaté van je!’

Knoep gilde aldoor: ‘Jaja! Kniep! Je hebt gelijk! Je hebt gelijk, Kniep.’

Ze wilden niets meer van me weten. En dat terwijl ik hun leven had gered! Toen besloot ik liever niet op buurman Awari te blijven wachten. Ik droop af, met mijn staart (voor zover ik die heb) tussen mijn poten. Ik kan me nog steeds niet voorstellen, dat dit alles pas vanmorgen is gebeurd. Nu ben ik echt alleen op de wereld. Zonder mijn broertjes en zusjes, zonder Kniep en Knoep. ik begrijp heel goed, dat ik voortaan voor mezelf moet zorgen. Er is toch een geluk bij een ongeluk: ik hoef geen Knijp meer te heten. En ik kan gewoon zijn wat ik ben: een hond!