Dagboek van een straathond

[p. 10]

Kniep en knoep

Vrijdag

Opeens hoorde ik een geritsel! Was daar iemand? Misschien wel iemand die lekkere restjes eten kwam brengen! Maar wat zag ik? Hé, wat was dat... Rrrtsj! Rrrtsj! Twee grote rare beesten met lange staarten renden achter elkaar aan. Er was niemand met lekker eten. Wat een teleurstelling! ‘Hé Knoep,’ zei de één met een vreselijk schelle, piepende stem. ‘Kon luku dya! Er is nog een alata bij gekomen.’ ‘A no kan,’ riep de ander.

‘Hé...Kniep je hebt gelijk! Kom, laten we hem een flink pakslaag geven.’

‘Je bent niet goed wijs!’ gilde het beest dat met Kniep werd aangesproken. ‘Hij kan voor ons werken, want hij is nog jong. Dan kunnen wij het wat rustiger aan doen op onze leeftijd.’

‘Kniep, je hebt alweer gelijk,’ zei Knoep. ‘Ik wou dat ik ook zo slim was als jij.’

‘Hoe heet je?’ vroeg Kniep aan mij. Ik vertelde hem, dat niemand mij nog een naam had gegeven. Eigenlijk schaamde ik me een beetje, dat ik niet eens een naam had. Kniep keek mij wantrouwend aan.

[p. 11]

‘Je moet altijd oppassen met vreemdelingen zonder naam,’ zei hij. ‘Maar reken erop, ik hou je in de gaten. Weet je wat, we zullen je Knijp noemen.’

Een erg mooie naam vond ik het niet, maar er bleef mij niets anders over dan het spelletje maar mee te spelen. Ik kon toch niet doodgaan van de honger.

Woensdag

In het begin waren Kniep en Knoep best aardig tegen me hoor. Ze brachten etensresten voor me mee, die er niet zo fris uitzagen, maar ja, ik had niks anders. Zo was

[p. 12]

ik een lid van de rattenfamilie geworden. Ik zei maar niet dat ik eigenlijk een hond was. Met mijn kleine oren en gladde grijze velletje leek ik ook wel op een rat. En ik probeerde te piepen net als zij.

Vaak speelden ze spelletjes of renden ze zomaar achter elkaar aan. Ik vond wel, dat Kniep en Knoep behoorlijk hard konden rennen voor ratten op leeftijd. Misschien hadden ze wel gejokt en waren ze nog helemaal niet oud. Zeker hadden ze het gezegd om mij harder voor ze te laten werken! Als we dyompo futu speelden onder het huis, verloor ik altijd. En als we voetbalden, schopten Kniep en Knoep vaak tegen mij aan in plaats van tegen de bal. Ik weet zeker dat het niet per ongeluk was.

De etensrestjes die ze voor mij overlieten, werden ook hoe langer hoe minder. Gisteren kreeg ik niets anders dan kippenbotjes en visgraten. Ze waren al zo afgekloven, dat er niets meer aan te eten viel.

Kinderen, ik wilde wel, dat jullie in de buurt waren om mij te helpen. Want ik weet zeker, dat jullie altijd een arm, hongerig dier willen helpen. Maar ik ben alleen, alleen met die gemene ratten. Omdat ze denken dat ik een rat ben, net als zij, mag ik blijven. Alleen daarom. Hoe lang zal ik die komedie nog vol kunnen houden?