Dagboek van een straathond

[p. 6]

Ontsnapt!

Vandaag ga ik beginnen jullie mijn levensverhaal te vertellen. Hoe het begon? Ik werd geboren in een donker hoekje in een berghok bovenop een oud matras. Ik was samen met nog vijf broertjes en zusjes. Nu, in het begin was het best gezellig, hoor. We sprongen, maakten schandaal, speelden schuiltje onder moeders staart. Maar na een paar dagen begon ik een vreemd knagend gevoel in mijn maag te krijgen. Niet ik alleen; mijn broertjes en zusjes ook. Spoedig begrepen we wat het was: moeder had niet genoeg melk meer voor zoveel kleintjes. Ze huilde en kermde als we allemaal tegelijk melk bij haar dronken. Op een dag kwam er een heel dikke man het berghok binnenstappen. Hij was nog dikker dan ons vrouwtje, dat toch ook niet mager was. Ik alleen hoorde wat hij zei. Mijn broertjes en zusjes sliepen. ‘Het zijn er te veel hoor, Lena. We moeten ze gaan verdrinken.’ Wie te veel? Wat te veel? Opeens drong het tot mij door. O nee, dat was... dat was... o, wat vreselijk! Ik moest de andere kleintjes waarschuwen. Ik sloeg ze met mijn pootjes op hun neus, beet ze in hun oren, net zo lang tot ze wakker waren. ‘We moeten weg!’ zei ik doodsbang. ‘Ze gaan ons

[p. 7]

[p. 8]

verdrinken!’ Maar ach, ze wilden me niet geloven, ze lachten me uit. ‘Je hebt het gedroomd!’ zei er een. ‘Je hebt te veel melk gedronken,’ piepte een ander. ‘Jij drinkt altijd de meeste melk van ons allemaal, want je bent zo gierig. Nu ben je zeker dronken. Net goed voor je!’ ‘Weggaan?’ riepen ze toen allemaal in koor. ‘Weg van moeder, waar het zo lekker warm is? Yu law na yu ede!’ Ik gaf het maar op. Maar op een avond toen de deur op een kier open was blijven staan, kroop ik stiekem tussen de andere hondjes vandaan en sloop weg uit het berghok. Ik ging onder het huis zitten. Brr, wat was het koud, ik voelde een gure wind. Het huis stond op grote stenen blokken, dus eronder was een flinke ruimte om me te verbergen. Ik was ontsnapt. Veilig nu... ja maar hoe nu aan eten te komen? Ik snuffelde overal rond. Maar ach, ik vond niets. Mijn maag rammelde. Zeg eens eerlijk, jongens en meisjes, hoe zouden jullie het vinden, als je een hele dag niets te eten had? Ik dacht aan een groot, lekker dik stuk vlees. Dat maakte de honger nog erger. Het was of ik het bijna kon ruiken, het water liep al uit mijn bek. Opeens.... maar dat vertel ik jullie morgen!

[p. 9]